|
< terug
Donder en bliksemflitsen
In mijn jeugd was er zoveel waar ik bang voor was. Zelfs als iemand achter mij stond, en me plotseling
aan het schrikken maakte, maakte ik me uit de voeten.
Ik had als jong kind zelfs schrik van mensen, als ze gevoelsmatig op een feest of zo uit de bol gingen.
Mijn vader en moeder gingen met ons gezin nooit voor lange tijd weg. Wel eens om het half jaar een dagtrip naar zee of familie.
Ook bezoeken naar Amsterdam waren zeer in trek, een keer in de zomermaanden; voor een paar dagen, meestal een week.
Mijn schoonzus zag de hele schuit van twaalf personen soms niet graag komen, maar was wel
altijd erg lief en gastvrij. Mijn vader, zo zei ze was iemand die altijd het eerste eten wou krijgen, en wij lieten ons dan ook niet onbetuigd.
Privacy was er in ons grote gezin heel weinig, van delen hadden we meer last dan ons lief was.
Zo groeide ik op in een veel te klein huis, met twaalf mensen opeengepakt als het ware.
In het gezin voelde ik me niet zo op mijn gemak, iedereen had wel een maatje, ik had niemand met wie ik echt goed kon praten.
Meestal was het die lieve buurjongen, of buurmeisje, die ik graag zag. Ook soms de moeders...
De opvoeding van mij en mijn broers en zusters verschilde ook wel van die van onze buren.
Mijn ouders waren erg streng, en beschermden ons erg.
Onze velletjes waren bruin, en we hadden een donkere haar-kleur, dat ons nogal deed afsteken
tegen de "gewone" dorpelingen, want vroeger woonden in Nederland nog niet veel kleurlingen.
En dan viel je als lagere schoolkind nog eens etra op, naast de andere "gewone" dingen.
Ik herinner me dat nog het meeste, die discriminatie van je haar-en huidskleur.
Op de middelbare school had ik opmerkelijk minder last daarvan, bijna niets. Waren we gewone
tieners met al onze "speciale gevoelens".
Ik ben erg afgedwaald van mijn onderwerp, dan nu wat er meestal gebeurde,als het erg slecht weer was : ik vloog dan samen met mijn jongere zusje de gang in bij de haltrap. Rende als een gek met haar rond, en wij gilden dan zoiets van : ik ben zo bang voor...de bliksem en de donderslagen....
Ik speelde het spelletje mee, omdat zij drie jaren jonger was. Maar als ik eerlijk ben....was ik doodsbenauwd....
feedback van andere lezers- ivo
onweer was op de buiten altijd heel gevaarlijk en bijzonder.
Mooi verhaal
lazey: dankje voor je reactie ivo. - thijl
Leuk.
Vrijblijvende opmerking:
Ik vind de zin:
'Ook familie-bezoeken naar Amsterdam waren zeer in trek.'
in tegenspraak met de zin die er vooraf gaat:
'Mijn vader en moeder gingen bijna nooit uit, alleen om het half jaar eens een dagtrip naar zee of zo.'
Indien ze geen zin hadden om 'uit' te gaan, dan kunnen bezoekjes elders niet 'zeer in trek zijn', lijkt mij.
Maar dat is slechts mijn mening hoor ;-)
lazey: okay, ik zal er eens naar kijken, bedankt voor je feedback. - cehadebe
Ik ben nóg bang van onweer, dus... heel herkenbaar.
lazey: dankje, eindelijk iemand die dat ook nog is! Ik voelde me al zo uniek op mijn leeftijd...
|
