|
< terug
Mijn papa (deel 3)
Een vrouw, gekleed in het zwart, zonder echt te beseffen welk verdriet ze even aanraakte, kwam vertellen dat de maaltijd klaar stond. De tafel was versiert met hesp en kaas. Wie kan nu hesp eten als een lichaam wordt verbrand van een man die altijd sterk en groot was geweest, dacht Liesje. Anderen voelden precies de vergelijking niet aan die zij voor ogen had en hoewel ook hun eten niet echt smaakte, verkozen ze toch hun brood te beleggen met iets wat bijna menselijk was, hesp.
Niet begrijpende dat eten kan samen gaan met afscheid nemen, nestelde Liesje zich stil in een hoekje. Ze hoopte, na de troost die alle anderen hadden geboden, dat ze toch even alleen kon zijn. Ze boog haar hoofd en besefte plots dat niemand haar herinneringen zou kunnen stelen. Die rijkdom had ze voor altijd en zou ze voor altijd koesteren in haar hart.
Liesje keek haar mama aan en even moest ze glimlachen toen ze dacht aan het moment dat ze stiekem met haar papa een ijsje had zitten smullen versierd met kersen. Toen papa ziek was, had haar moeder bijna constant met bleekwater en mondmaskers de toegang van bacteriën tot het zieke lichaam vermeden. Voor ze naar haar werk vertrok, had ze nog getwijfeld of haar man wel volwassen genoeg was om niet toe te geven aan zijn smaakpapillen. De kracht van de smaak was echter sterker gebleken dan de angst voor bacteriën en stilletjes hadden vader en dochter zitten genieten van een ijsje in de zon.
Liesje nam een rouwkaartje in handen versierd met een boom geborgen in een herfstsfeer. Terug kwam een herinnering tot leven. Na een chemokuur was haar papa eens samen met mama een wandeling gaan maken om te zien hoe kleurrijk de bladeren waren in het herfstseizoen. Zwak door de vele behandelingen, liet hij zich voortduwen in een rolstoel. Een groep bejaarden kwam hen tegemoet en keken vol medelijden naar het jonge koppel. Papa had echter enkel oog voor de kastanjes die op de grond waren gevallen en de gedachte dat zijn dochters die zo graag aten. Zich van niets bewust stapte hij uit de rolstoel, klom over de prikkeldraad en begon rustig maar zelfzeker kastanjes te rapen. De gezichten van de oude mensen vertelden dat ze dachten een mirakel te hebben gezien gebeuren. Een glimlach verscheen bij deze gedachte op het gezicht van Liesje en daarbij dacht ze dat het grootste mirakel eigenlijk was dat de liefde van haar vader altijd zo sterk was geweest. De liefde voor zijn kinderen liet hem zelfs na een chemokuur over een prikkeldraad kruipen.
Sté kwam stillekes bij haar zus zitten. Ze had ook genoeg van de gesprekken die de pijnlijke sfeer van het afscheid nemen moesten doorbreken en zocht liever de stilte op. 'Weet je nog Sté, papa met de keukenshort?' Toen ze klein waren had mama altijd voor het eten gezorgd. Toen papa ziek werd, ging hij meesterkok worden zei hij. Op een dag belde hij mama en zei haar dat hij zou lekker koken. 's Avonds werd de keukentafel versiert met worst en champignons. Stilletjes had het gezin gegniffeld en hun papa aangeraden eens het kookboek van de boerenbond in handen te nemen. Een tijd later en vele oefeningen later, kon papa wel een passende en smakelijke combinatie op tafel toveren. Als beloning had hij voor vaderdag een keukenshort gekregen, eigenhandig gemaakt door Sté. Trots als hij zichzelf voelde had hij in zijn pyama voor de keukenruit zijn short voor de buren staan showen. Nooit hadden de kinderen gedacht dat hun papa de keukenprins van het gezin zou worden. Liesje en Sté keken elkaar aan en een mooie herinnering verwarmde hun hart.
De stilte werd plots verbroken toen ze de harde woorden voelden van iemand die kennelijk niet begreep wat hun stilte bekende. 'Wat zijn jullie asociaal aan het wezen.' De pijn werd terug voelbaar. Herinneringen zijn rijk, maar het besef dat er geen nieuwe herinneringen kwamen kneep twee kinderharten samen.
Onder een hemel, nog steeds gevuld met donderwolken, stapten Liesje en Sté terug de wagen in. De verbranding was beëindigd; papa zou nu naar zijn laatste rustplaats werden gebracht. Beiden dachten ze dat hij nog veel te jong was om rust te vinden op het kerkhof. Zij waren nog te jong. Ze misten hun papa.
feedback van andere lezers- ivo
je communiceert van hart tot hart ... mooi hoor herkenbaar sterk geschreven ..
liesje: Leuk om te lezen dat je mijn tekst waardeert! - Emmeline
Alweer heel erg mooi, je verhaal krijgt 'n plaatsje in m'n hart, net als die herinneringen!! (oja, klein typfoutje: pyjama ipv piama)
Kus
Emmeline
liesje: Dag Emmeline,
heel erg nieuwsgierig vroeg ik me af of je deel 3 ook zou lezen!
Jou persoonlijke mening vind ik echt enorm veel waard,
omdat je me begrijpt...
omdat ik jou misschien ook wat begrip wil aanreiken...
Tot morgen voor deel 4!
Bedankt!
Lies - Ghislaine
Sereen en rijk neergevleid.
liesje: Merci beaucoup! - Thomas
ik blijf dit volgen denk ik... ook nu weer zo pijnlijk mooi
liesje: dank je wel Thomas voor het lezen en het gegeven dat je het mooi vindt!
|
