Volg ons op facebook
|
< terug
Een onbeschreven blad (een sprookje uit het Waterman tijdperk) - deel 13 -
Zij wist niet meer wat te denken. Wat deed hij vreemd! Wou ze wel weten wat hij te zeggen had? Ze zou het aanhoren en dan haar conclusies trekken.
'Ik luister.'
Opgewonden vertelde hij haar van de bibliothecaresse. Hoe die hem van zijn stuk had gebracht met haar opmerkelijke spirituele zienswijze en hem het blad papier, waarvan hij had aangenomen dat het blanco was, in een boek had gestoken. Hoe hij er achter was gekomen dat het papier op een of andere manier magisch was, rare klank had dat woord 'magisch, maar hij vond er geen ander woord voor. Hoe hij door de raadgevingen die op dat papier verschenen in staat was geweest uit zijn schulp te kruipen, eindelijk had leren leven en zodoende de kracht had gevonden om zijn ouders te verlaten door zijn hart te volgen.
Met half geopende mond aanhoorde ze zijn relaas. 'Hoe verzin je het?' dacht ze. Nerveus tikten haar vingers op het tafelblad. Ze voelde geleidelijk aan woede opkomen. Die zocht zich voorlopig nog een uitweg via haar vingers, maar dat zou niet lang meer duren.
'Ik ben al liftend tot net iets voor Parijs gekomen, daar heb ik lange tijd moeten wachten, ik had al stilaan de moed opgegeven toen eindelijk een wagen stopte, een metallic grijze Opel. Ik boog me voorover om door het portierraam te kijken en wie denk je dat er achter het stuur zat?'
'Hoe moet ik dat nu weten Jochem? De Paus?'
'De bibliothecaresse! Echt waar, ik kon het eerst ook niet geloven. En denk je dat ze iets zei? Neen hoor. Ze grijnsde, de hele weg tot hier in het centrum van Lorette Da Mar heeft ze haar grijns alleen maar af en toe onderbroken om een lied mee te zingen. Ik zat met een hoop vragen, maar ze heeft niets gelost. Ze is gewoon weer verdwenen in het drukke verkeer hier twee straten verderop.'
Cynthia schoof met een ruk haar stoel achteruit. Ze plantte haar knokkels hard op de bovenbenen. Ze had genoeg ervan. 'Dat zal mij weer overkomen' dacht ze, 'moet je hem daar zien met zijn brede glimlach. Word ik verliefd op een leuke knul, blijkt hij gestoord te zijn.' Ze voelde zich voor de gek gehouden. Oké, genoeg, waar is de verborgen camera?
'Wat is er schat? Waarom ben je kwaad? Begrijp je dan niet dat ik hier moest zijn? Het is goed zo, wat zeg ik? Fantastisch!'
Hij stond op en liep om de tafel heen met de intentie haar te gaan omhelzen.
'Blijf van me af!' riep ze.
Hij was niet van zijn stuk te brengen.
'Ik weet dat het moeilijk te geloven is schat. Het is een echt wonder dat me overkomen is. Dat blad papier is een godsgeschenk, of hoe moet ik het anders noemen, waardoor ik een groter geschenk gevonden heb: jij!'
'Ach Jochem hou toch op! Moet ik dat allemaal geloven? Je bent al zo lange tijd eenzaam geweest. Misschien heb je het je daardoor allemaal ingebeeld? Een soort van excuus om eindelijk over te gaan tot de daden die je gedaan hebt: naar het zwembad gaan, feesten, je ouders trotseren, van hen weglopen verdomme.'
Hij ging gehurkt zitten voor haar en legde beide handen op de hare.
'Zo, is dat wat jij denkt? Dus je gelooft niet in magie? Er gebeuren dagelijks zovele onverklaarbare dingen op de wereld. Een mens moet open staan voor het onbekende.'
Ze kalmeerde. Ze aaide hem over zijn lichtbruine haren, alsof hij een hond was die braaf een pootje gaf, of neen, eerder troostend, alsof ze medeleven betoonde.
'Ik denk wel dat er veel is waarvan wij nog niets afweten, maar wat jij me vertelt lijkt me zeer onwaarschijnlijk. Weet je wat voor mij magie is? Alles dat ik om me heen zie. Een bloem die open gaat, een boom, ja, zelfs de mens.'
'Of een gewoon blad papier?'
Hij stond weer recht, griste in zijn achterzak en vouwde het blad met het bekende opschrift voor haar open op tafel.
'Aha, dit is dus magisch papier' zei ze, terwijl ze moeite had om een lach te onderdrukken.
Jochem negeerde de spot die haar woorden begeleidde. Hij gaf haar een pen.
'Inderdaad, dit is het. Schrijf maar een vraag, dan zul je het zelf zien.'
Zij dacht even na over een geschikte vraag. Ze vond het zinloos maar schreef tenslotte onder het reeds aanwezige vrouwenhandschrift: 'Hoe moet het verder met Jochem en mij?'
In afwachting van een antwoord bestelde hij nog twee sangria's.
feedback van andere lezers- ivo
het blijft verbazend vlot lezen en het steekt zeker niet tegen .
jbrouns: Gelukkig maar, ik beschouw het als een groot compliment. Gr. - Ghislaine
Lekker spannend. Heerlijk neergepoot.
jbrouns: Dank, dank dank, het einde nadert. Gr. - muis
En? krijgt ze antwoord?
Spannend neergepend
groetjes
jbrouns: Bedankt voor het lezen, tja, ik zal maar niets verklappen h?. Gr. - Henny
Natuurlijk klonk haar het verhaal ongelovig in de oren. Ik zou ook raar opkijken als ik het zo te horen kreeg. Echt weer heel knap geschreven!
jbrouns: Precies, ik heb me geprobeerd te verplaatsen in die situatie, ik zou er ook niet veel van geloven, bedankt voor leuke fb. Gr. - thijl
Uitstekend.
jbrouns: dank
|
