Volg ons op facebook
|
< terug
Een onbeschreven blad (een sprookje uit het Waterman tijdperk) - deel 14 -
Cynthia keek wantrouwend om zich heen, alsof ze een groot geheim te verbergen had voor de toeristen die lui aan de andere tafeltjes zaten. Een jongeman, duidelijk een Hollander, keek bezorgd naar haar. Ze lachte nerveus. 'Niets aan de hand hoor, het komt wel goed' wou ze hem duidelijk maken. 'Ik staar doodgewoon naar een blaadje papier waarop, vraag niet hoe, waarop zo meteen hastalapasta bim sala bim woorden zullen verschijnen. En niet zomaar woorden, neen hoor, wijze woorden als antwoord op mijn vraag. Dus maak je maar geen zorgen hoor. Met mij is alles goed.'
'Kijk dan Cynthia, kijk!'
Jochem duwde tegen haar been.
'Kijk, snel, geloof je me nu?'
Toch wel nieuwsgierig keek ze toen.
'Maar? Hoe? Ongelooflijk! Dat kan helemaal niet!'
De vraag die zij geschreven had vervaagde in het niets. In de plaats verschenen andere woorden.
'Hoe is dit mogelijk? Is dit een truc of zo?'
'Lees dan Cynthia, lees!'
Ze las.
'Eenvoud is wat ik verzoek. Zij die gelooft in het hart stelt geen vragen.'
Jochem sprong recht. Hij kuste haar enthousiast op de wang. Vervolgens ging hij een halve meter achteruit en joelde met de wijsvinger op haar gericht.
'Aha! Aha! Ik heb het je gezegd hé! Daar zie! Ik heb het je gezegd.'
Hij trok de aandacht van terrasjesmensen en voorbijgangers, maar het deerde hem niet. 'Dat ze maar denken wat ze willen, niemand kent mij hier.'
Cynthia hervond geleidelijk haar spraakvermogen. Haar groene kijkers staarden onafgebroken naar het blad.
'On - ge - loof - lijk!'
Jochem staakte eindelijk zijn danspasjes. Hij ging terug zitten op zijn plaats om na te genieten met een grote slok sangria. Hij vermeed het naar haar te kijken en deed alsof hij erg beledigd was.
'Oh Jochem, het spijt me. Ik had je moeten geloven. Ik dacht dat je niet goed meer bij je hoofd was. Sorry.'
Ze boog zich voorover en gaf hem een dikke smakkerd op de lippen.
'Vanaf nu zal ik je altijd vertrouwen, echt waar. Wat heb ik me zorgen gemaakt om niets, mens neen, je zult me wel verschrikkelijk vinden.'
'Tja, nu je het zegt, ja' plaagde hij.
Ze kon erom lachen.
'Maar één ding wil ik nog weten. Waarom staat die ene regel constant op het papier? 'Eenvoud is wat ik verzoek.' Waarom verdwijnt die nooit?'
'Dat is mij ook een raadsel' antwoordde hij waarheidsgetrouw.
'Ik denk dat ik het weet' zei ze toen. 'De tijd is gekomen dat je het blad moet loslaten.'
'Loslaten? Maar schat, besef je wel hoeveel waarde het heeft? Hoe dikwijls het nog van pas kan komen?'
'En toch ben ik van mening dat je het vrij moet laten.'
'Hoe kom je eigenlijk daarbij?' vroeg hij. Nu was het zijn beurt om verbaasd te zijn.
'Het vraagt er zelf naar, zie je dat niet?'
'Maar neen. Ik begrijp niet wat je bedoelt.'
'Heb jij je vriend, zoals je het blad noemt, wel eens gevraagd naar zijn wensen?'
'Eu, neen.'
'Dan kun je dat nu doen. Hier en nu is prima.'
Hij volgde haar suggestie. Hij begreep niet, maar wist ergens wel dat er een bepaalde wijsheid in haar woorden verborgen lag. Trouwens, het kon geen kwaad. Het blad had zoveel voor hem betekent. Het was alleen maar logisch dat hij iets terug kon doen.
Hij schreef onder de bekende regel - het antwoord op Cynthia's vraag was inmiddels verdwenen, alsof het blad wist dat het zo moest zijn - 'Wat kunnen wij voor jou doen?'
En voor het eerst sinds hij ermee gecommuniceerd had verscheen onmiddellijk een antwoord. Hij schrok ervan. Cynthia stond inmiddels naast hem. Ze sloeg een arm om zijn schouder.
Samen lazen ze: 'Eenvoud is wat ik verzoek. Jarenlang ben ik door de mens beschreven geweest. Jarenlang heeft men mij gevoed met allerlei informatie. Mijn leergierigheid was aanvankelijk niet te stuiten. Maar stilaan werd ik er doodmoe van. Stilaan kwam ik tot het besef dat ik nooit alles kon weten. Neem nu alleen al jullie taal. Amper zesentwintig basiskarakters. Maar oneindig mogelijke combinaties die steeds weer andere karakters voortbrengen, andere woorden, betekenissen, zinnen, boeken vol. Mijn vurige verlangen om al die karakters te kunnen bevatten bleek ijdel. Laat mij maar onbeschreven. Eenvoud is wat ik verzoek.'
Het verliefde koppel las verscheidene malen de tekst. Nog nooit was er zo'n lang antwoord verschenen. Het liet hen allerminst onbewogen.
Ze wisselden een blik van verstandhouding. Vervolgens vouwde Jochem in stilte het blad op tot een vlieger. Een windvlaag dook 'toevallig' op. Hij vertrouwde met een welgemikte worp de vlieger eraan toe. Deze vloog landinwaarts. Ze keken hem na tot hij uit het oog verdwenen was. Het laatste dat hen opviel was dat het blad voor het eerst daadwerkelijk blanco was.
Ze verlieten hand in hand het terras. Ondanks de situatie waarin ze zich bevonden waren ze in een volkomen vredige en onbezorgde stemming, vol vertrouwen dat de nabije toekomst wel een oplossing zou brengen.
'Kom' zei ze, 'ik ga je maar eens voorstellen aan mam.'
(Dit had het einde kunnen zijn. Maar er komt nog één deel, een epiloog. Misschien overbodig, maar ik denk van niet. Nu ja, ik wacht op jullie meningen, en dank alvast iedereen die dit verhaal van begin tot einde gevolgd heeft, het doet me deugd enkele vaste lezer(essen)s te hebben, het stimuleert me om de lat steeds hoger te leggen)
feedback van andere lezers- Ghislaine
Heerlijk om dit te mogen volgen. Ik kijk met genoegen uit naar je epiloog.
jbrouns: Nogmaals bedankt, ik vind het bijna spijtig dat het gedaan is, omdat ik het zo leuk vond om een paar trouwe aardige lezer(essen)s te hebben. Gr. - muis
Dit verhaal vraagt om een epiloog. Dank je dat je de vrouwelijke lezers niet vergeten bent:)
groetjes
jbrouns: Het zijn hoofdzakelijk de vrouwelijke die het verhaal gevolgd hebben :-) Wat zou ik toch zonder hen zijn? hihi, groetjes - Henny
Dit is je beste deel wat ik tot nu toe gelezen heb. Prachtig! De vraag van het blad is zo simpel en niemand begreep het, ik ook niet tot ik het antwoord las. Echt, ik heb dit verhaal enorm graag gelezen en neem mijn petje voor je af.
jbrouns: Hartelijk dank, ik heb het met heel veel plezier geschreven, ook al voor de enorm leuke reacties hier. Draagt gij een petje? :-)
Groetjes - thijl
Sterke vondst van het verzoek. Heel graag gelezen.
jbrouns: Het plezier me enorm dat iemand die duidelijk ernstig met het schrijven bezig is mijn werkjes blijft lezen. Grt
|
