Volg ons op facebook
|
< terug
"Parkzicht" -IV-
Koffie werd in de salon gedronken, een heerlijk bakje weliswaar, maar dat nodigde toch uit tot iets van alcohol. Alsof Constānce mijn gedachten kon lezen, kwamen twee cognacglazen ter tafel die even daarvoor op de schouw hadden gestaan, licht voorverwarmd dus. Ze pakte een mooi vormgegeven karaf uit een antiek Frans buffetkastje en liet me het label zien. Een Remy Martin Louis XIII.
'God allemachtig, je man had wel smaak,' zo'n fles doet namelijk al snel een slordige driehonderd euro.
En op dit moment dacht ik dat ik het boek van Willem Elsschot, Villa des Roses, maar eens moest gaan herlezen. Die stond weliswaar lang geleden op mijn boekenlijst van school, maar het begon in mijn benepen gedachten toch wat overeenkomsten te vertonen.
'Nee, Remy, deze heb ik gisteren gekocht, op ons dineetje zullen we maar zeggen. Ik wist dat ik je zou kunnen overhalen voor een etentje en dat is me gelukt.' Ik trok de Windsor-knoop van mijn das wat losser en de mouwen van mijn opgestroopte overhemd trok ik met korte bewegingen vanonder mijn colbertmouwen. 'Remy is je naam toch, ik dacht dat het misschien leuk was om juist deze cognac te kopen.'
'Maar je wist tot vanavond toch niet dat ik Remy heette?'
'Je vergeet dat mijn man notaris is geweest, ik heb je nummerplaat genoteerd toen je hier de eerste keer kwam aanwaaien. Zoek er alsjeblieft niets achter, ik wilde zekerheid en heb je laten natrekken, dat is toch niet erg?' Ik kon niet anders dan haar gelijk geven, een vrouw alleen in zo'n groot huis is ook een beetje... alleen.
'Kom, laten we op het terras nog even genieten van deze mooie avond, dan pak ik even een vest, het wordt een beetje kil.' Kikkers deden de avondstilte geweld aan met hun geroep, het gaf net dat extra cachet wat nodig was want Constānce en ik zwegen als het graf. De stilte begon wat mij betrof licht onaangenaam te worden. Juist op het moment dat ik aanstalten wilde maken mijn appartement op te zoeken, vroeg ze of ik nog een laatste slaapmutsje in de vorm van een bodempje cognac wilde inschenken.
'Dank je, Constānce, ik denk dat het welletjes is geweest, voor mij geen drank meer.' Bij het opstaan uit mijn rieten fauteuil voelde ik dat enig houvast nodig was om me op de been te houden. Ik kon niet anders dan de rugleuning van de stoel van Constānce beet te pakken om mijn evenwicht te bewaren. Ze legde haar hand op mijn onderarm. Het kon zijn om me wat steun te geven, maar het kon ook zijn om...
Ik werd wakker met een zwaar hoofd en een ongelooflijk droge mond. De alcohol van de vorige avond had zijn uitwerking niet gemist. Een wekker had ik niet gezet, daarom was het al negen uur geweest en dat is voor mijn doen erg laat. Ik wist dat ik de ganse dag tijd tekort zou komen voor alles wat ik zou willen ondernemen. Eerst maar douchen, minstens een half uur.
Wie zei dat ooit ook alweer: 'Een leven is korter dan een mooie zomervakantie.' Een of andere Amerikaanse schrijver, maar wie? Het begon er wel een beetje op te lijken hier in 'Parkzicht' en wat zal er nog in het verschiet liggen met de mysterieuze Constānce. Leunend met beide handen tegen de douchewand, kwamen steeds meer vragen boven drijven.
Na te hebben aangekleed en na het drinken van enkele buitensporig sterke kopjes espresso, liep ik het stadje in voor een ontbijt. Bij de boekhandel kocht ik een krantje en daar liep ik mijn vriend, kunstschilder Olivier tegen het lijf. Samen liepen we naar een etablissement aan de haven en bestelden wat broodjes met zalm, kaas en koffie.
Ik vertelde Olivier over wat me de vorige avond was overkomen en vroeg hem hoe hij over de situatie dacht.
'Ze wil wat van je, Remy, een vrouw alleen onder deze omstandigheden speelt een spelletje, met jou in dit geval.' Ik gaf geen antwoord, maar dronk voorzichtig van de hete koffie met waarschijnlijk een bedenkelijke blik. Olivier pakte de eerste katern van mijn Volkskrant, ging nonchalant achteroverzitten en at ondertussen een half broodje met gerookte zalm. Het leek of hij geen tegenspraak duchtte en dat zijn opmerking een definitief vonnis behelsde. Ik daarentegen, zat met vragen die ik in mijn verwarde hoofd maar moeilijk kon formuleren. Voor een tijd dronken, aten en lazen we, zonder iets tegen elkaar te zeggen. We kenden elkaar door en door en dit soort stiltes waren niet storend, we accepteerden elkaar zondermeer, met of zonder stiltes.
Vanboven mijn sportkatern keek ik naar Olivier, het viel me op dat hij er jonger uitzag dan zijn leeftijd deed vermoeden. Hij was tweeënvijftig maar zijn te lange haar was nog gitzwart.
'Denk je dat ik moet verhuizen, Ol?
'Je zou wel gek zijn, ik wou dat ik zo'n ruimte had als atelier en dan nog zo'n hospita op de koop toe? Nee ik zou het wel weten, maar dat is niet aan de orde, het is jammer genoeg niet mijn probleem.'
'Kom anders vanavond bij me eten met je vrouw, dan nodig ik Constānce ook uit. Misschien heb je dan een ander beeld over haar, dan kan ik achteraf met jou en Agnes de zaak nog even bespreken, oké?'
'Dat is te snel, laten we het op vrijdag houden, straks gaat ze er nog iets van denken.'
'Ja luister, dan zit ik nog een hele week met dat mens opgescheept waar ik geen raad mee weet.'
'Jezus, Remy, je bent toch geen puber. Je ziet leeuwen en beren die er helemaal niet zijn. Een bejaarde vrouw met een tekort aan een beetje aandacht, dat is alles.'
'Je kent ze niet, maar ik hoop dat je gelijk hebt.' Zoals gewoonlijk had Olivier ineens haast toen hij zijn opzichtige horloge bekeek. Hij stond op, dronk nog snel het bodempje koude espresso, vouwde de krant onder zijn arm en zei me dat hij de volgende keer wel zou trakteren, zoals altijd.
'Laat het me even weten hč, van dat etentje vrijdag. Dan neem ik een paar schilderijen mee, voor je nieuwe kale muren.'
feedback van andere lezers- Henny
Ach, ze is alleen erg blij met wat gezelschap. ;) Het verhaal loopt goed door en leest lekker weg. Vrij bovenaan staat trpk. Even de p voor een o vervangen.
remy: Dank, zal er naar kijken. - muis
Het loopt enorm goed:) Ben benieuwd remy:)
groetjes
remy: Veel dank, het wordt wel leuk, denk ik. - Gaya
en toen...
gr.
remy: Dank voor het lezen Karin.
maat 45 - thijl
Het verloopt heel soepeltjes en heel natuurlijk. Je weet de interesse (de mijne in ieder geval) van de lezer prima vast te houden!
remy: Ik doe mijn best, thx
|
