Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 16. lettertjessoep en een werkeloze priknaald
Misschien was dit wel wat men wonen noemt: het ritme van gedrukte letters in het boek, de ruimte als rest tussen de lange tafellijnen, de uitgelezen stilte netjes naast het krankzinnige gefezel aan de balie, de overwegende bruinte van de vloer als warm en veel betreden, de verbondenheid van het anonieme daar zijn van de anderen, de consumptie van de zuurstof in ongemerkt ademen, de ideeën die de ronde doen en altijd anders hoofd na hoofd bezoeken. Ze zat zich te vermeien in haar studielust. Ze zat als op haar plek in een hoek van de grote universiteitsbib, dicht bij de woordenboeken. Als een toegewijde moeder zat ze woorden te schillen als vanouds. Wat restte bracht ze bij elkaar in vreemde puzzelstructuren. Tot alles uit zijn verband gerukt een nieuw bestaansrecht wierf.
Misschien was deze grote leeszaal dan toch iets als een thuis, maar onbedreigend dan, wars van verziekende gezelligheid.
Het middaguur kondigde zich aan. Ze herkende de beweging van de één na de ander die de zaal verliet. In de hoek van haar linkeroog bewoog profijtig een witte vlek. Ze raadde op slag haar eigen ondeugende nieuwsgierigheid en weigerde haar ogen op te slaan. Ze wist dat, als ze zou opkijken, de vlek een rechte rug zou worden op een stoel: Lennart in zijn eeuwige witte overhemd; Lennart die precies op het juiste uur zou opstaan en naar haar toe zou wandelen; Lennart die hield aan het dinsdagmiddagritueel dat hem met haar verbond. Ze zou hem gewillig volgen zoals steeds. Ze zouden getweeën wandelen naar het café aan de overkant van het plein. Ze zouden plaatsnemen aan een tafeltje tegenover elkaar. Hij zou galant naar de dagsoep informeren die ze bijna altijd koos. Ze glimlachte. Jaren geleden gingen ze naar zijn kot. En schaakten met de stukken en daagden elkaar uit zet na zet. Ze won zelden toen. Maar met de tijd kende ze zijn bewegingen uit het hoofd. Het ging niet anders nu. Ze kibbelden met woorden. Ze liet hem altijd winnen. Lennart gaf om zijn gelijk. In ruil liet hij zich steeds verschalken door het door haar gekozen onderwerp.
- Je ziet er anders uit vandaag.
Ze keek hem peilend aan. Zo was hij nooit eerder een gesprek begonnen.
- Hoezo?
- Ik weet het niet. Anders.
Hij nipte van zijn koffie en plaatste het kopje kieskeurig op het schoteltje terug.
- Misschien bekijk je me vandaag gewoon eens anders. Misschien wordt het anders op den duur te saai.
- Hoelang komen we hier nu al ... elke week opnieuw?
Ze haalde haar schouders op.
- Al maanden, jaren zelfs ...
Ze wantrouwde hem om zijn woorden. Ze was zich te bewust van zijn luciditeit om in een val te trappen. Ze roerde in de hete soep.
- Lettertjessoep, probeerde ze, het is lettertjessoep.
Hij hapte toe.
- O.K., zei hij ruiterlijk, zoek naar het woord dat in je soep naar boven komt. Speel maar orakeltje van Delphi. Je hebt al bij al wel iets van een priesteres.
Ze had niets van een priesteres. Ze was er één. Maar dat zweeg ze wijselijk.
- u, h, i ...
- 'Huis?', onderbrak hij haar.
- Neen, in de verste verte geen s te bekennen ... t ... hut misschien
- Goed, huis of hut, wat maakt het uit ...
Ze lachte.
- Ik neem aan dat een hut niet zo direct bij jouw wijze van wonen past.
Hij glimlachte. Hij bloosde net niet. Ze ontspande zich bij het zien van zijn ontwapenende ijdelheid. Ze wist niet hoe of waar hij woonde nu. Maar ze kon zich er wel een perfect beeld van vormen ...
- Hoe woon ik dan, denk je?
Het klonk ietwat timide, maar ongewoon open om uit de fijnzinnige mond te komen van deze gladgeschoren man. Ze plaatste bewust een overdreven stilte, als dacht ze na over het antwoord dat klaar en in plakjes gesneden in haar bewustzijn lag. Er was iets dat niet klopte vandaag. De naald waarmee ze anders ongenadig zijn ballonnetjes doorprikte was werkeloos.
- Sober, stijlvol, met aandacht voor het spel van licht en lucht, onopvallend luxueus, met donkerblauw of klaar grijs en hier en daar een zorgvuldig aangebrachte nonchalante noot. Ik wed dat je een piano hebt en een ruime bijna lege slaapkamer.
Hij lachte fijntjes. Er twinkelde een complimentje in zijn ogen. Ze nam de handschoen op voor hij het haar belette.
- ... en nu en dan een mooie, jonge vrouw in je bed.
Hij reageerde minder verpletterd dan verwacht. Hij knikte zelfs en nam bijna met gemak het woord.
- Met de jaren ben ik bescheidener geworden. Ze hoeft niet echt zo jong te zijn.
Ze nam hem op. Grimmig besloop ze het gladde woord 'bescheidenheid'. Als een kat.
- Alsof een man als jij niet vrij kan kiezen uit alle leeftijden!
Hij stak een afgemeten stukje croque tussen zijn parelwitte kiezen en pronkte met de vormelijkheid van zijn eetgewoontes. Ze liet het frisse slaatje op haar bord onaangeroerd. Zijn antwoordtijd was afgemeten. Ze schaakten met de zandloper.
- Wat heeft een man nodig om vrij te kunnen kiezen ?
Ze genoot gretig van zijn geduld. Hij spreidde het ten toon in zijn mooie grijze ogen.
- Je weet dat je knap bent, Lennart, en onweerstaanbaar charmant. De vrijblijvendheid spreekt uit je ganse houding. Bovendien ken je je plaats als man. Je gunt een vrouw haar listen.
Lennart haalde zijn wenkbrauwen op. Hij gleed merkbaar uit zijn comfortzone. Ze had een snaar geraakt. Alleen wist ze niet welke. Ze trachtte snel het spel te overzien. De formaliteit ervan leek opgelost.
- Hoe maakt een man een vrouw het hof, vroeg hij plots. Hoe merk je dat als vrije vrouw?
- Hij verzoekt haar beleefd om een alibi, zei ze zacht.
Ze schatte het gewicht van haar woorden zorgvuldig in. Ze wist dat hij haar begreep. En dat hij wist dat ze het wist. Maar om de één of andere reden speelde hij vandaag niet om te winnen. Hij speelde om te weten. Als ze nu niet staalhard bleef, zou zijn kiese openhartigheid haar arrogant gaan lijken.
- Een alibi?
Zijn stem klonk ondubbelzinnig geamuseerd. Hij wist dat ze geen keus meer had. Ze moest toeslaan. Ogenblikkelijk. Ze koelde haar wraak op het overheerlijke slaatje. Ze voelde hoe hij de fijne kruidensmaak van haar lippen af kon lezen.
- Jij hebt geen alibi nodig, Lennart. Je hebt er altijd één op zak. Een jonge weduwnaar die zijn vrouw hoog en zichtbaar in het vaandel blijft dragen, is nooit of nooit verdacht.
Hij brak. Knikte en sloeg de ogen neer.
- Je hebt gelijk, zei hij. Ze nemen het me niet kwalijk. Nooit. Al zie ik het niet als een alibi. Ik bén een weduwnaar. Ik hou Nadine in ere. Ze was mijn vrouw en het spijt me nog steeds dat ze er niet meer is. Het is zoals het is en niet zoals het lijkt.
- Dat weet ik, Lennart. Ik twijfel er niet aan. Het spijt me als ik je heb gekwetst. Ik ben nu eenmaal rad van tong.
Het klonk niet echt oprecht. Excuses lagen haar gewoon niet. Fatsoen nog minder. Maar ze gehoorzaamde de wetten van het steekspel, dat altijd moest eindigen met een ingestudeerde groet. Ze kon het niet helpen dat het zo was uitgedraaid. Hij had het zelf gezocht.
- Rad van tong, herhaalde hij peinzend, ja, zo ben je. Misschien is het wel dat wat ik zo graag mag in jou.
Ze steigerde. Haar wantrouwen steeg ten top. Ze zette zich schrap.
Lennart ging afrekenen aan de kassa. Lennart die zich altijd en overal liet dienen verwaardigde zich plots om helemaal naar de kassa te stappen. Ze wist dat hij haar consumpties zou betalen zonder haar de kans te geven even te protesteren. Ze knoopte bedachtzaam haar jas dicht en ging in overleg. Maar een disfunctie in haar hersenen liet geen beraadslaging meer toe. Ze zag ongewild hoe hij zijn jas om zijn schouders sloeg als in een triomf en met een brede glimlach door haar heen meende te kijken.
- Kom, zei hij, kom.
Hij legde ongevraagd zijn arm over haar schouder. Ze liet hem begaan. Ze voelde zich niet eens in beslag genomen. Had ze het wel ooit eerder gevoeld? Een mannenarm om haar schouder? In feite voelde het niet onprettig aan. Integendeel. Er heerste een lichte paniek in haar die er misschien best ook wel eens mocht zijn. Hij mocht dan wel verwaand en vreselijk liberaal zijn, onaardig kon ze hem op dit moment niet noemen.
feedback van andere lezers- sinneskyn
Mooi met een speciale spanning...groetjes hil - Maridava
Hier ban ik dan weer. De inleiding vind ik een beetje een woordenspielerei die mij niet direct aanzette om verder te lezen. Maar ik deed het toch en vond het vervolg een subtiel geschreven verhaal.
Vraag : sloeg hij dan nooit een arm om je heen jarengeleden op dat kot van hem?
Maridava
Vansion: In mijn verbeelding speel ik graag andere vrouwen en meisjes dan ik zelf ben.
Je hebt gelijk wat het begin betreft. Dit is een fragment uit een vorige periode. Met dat pseudo-filosofisch gezaag wil ik mijn lezers niet meer plagen. Vraag me af of je het verschil merkt ... - commissarisV
Ik heb je tekst eerder gelezen, ik dacht reeds mijn gedacht te hebben gezegd, blijkbaar niet.Eén van je beste teksten tot nu.
|
