< terug
De pendule 13
Eva had alles gevonden zoals Lisbeth het haar gezegd had maar vond toch dat het maar behelpen was, ja als je alle comfort gewend bent en dan een stapje terug zetten moet is dat een hele teleurstelling. Toen ze klaar was en aangekleed kwam Lisbeth naar beneden. Ze gaapte en zat met haar handen door de haren te strijken en zei iets dat Eva met de beste wil van de wereld niet verstaan kon.
"Zeg dat nog eens want ik versta niets van al wat je zegt" bromde Eva die nog niet goed was van dit kampeerleven. Hier moest zijn plan trekken, en leven als een zigeuner. Nee, zo zou ze nooit willen wonen zomaar zonder enig comfort, dat wist ze nu wel zeker. Hoewel het een mooi huisje was en op een prachtige plaats gelegen zou ze toch niet ruilen met haar flatje en het drukke verkeer. Haar maag knorde verschrikkelijk, ze wist dat na een zo lange afwezigheid niets eetbaars hier in huis te vinden zou zijn. Dit gevoel van onbehagelijkheid maakte haar humeur er niet beter op.
"Verzorg je en kleed jij je maar aan want ik rammel van de honger mijn maag protesteert in volle hevigheid, je weet dat ik morgens moet kunnen ontbijten.
Een uurtje later zaten de twee vouwen in de auto met achterop de achterbank een grote weekendtas gevuld met prularia die misschien nog wel eens nodig kon zijn . Lisbeth chauffeerde maar was niet helemaal met haar gedachten bij het verkeer waardoor Eva een harde schreeuw van zich gaf. Toen Lisbeth weer bij positieven kwam een ruk aan het stuur gaf en zich verontschuldigd had, bereikten ze Eva's flat.
De brievenbus was berstens vol reclame waaronder een brief van iemand die ze niet kende. De naam zei haar niets en de briefomslag vermeldde dat deze van een of ander medewerker van een universiteit moest zijn. De man stelde zich hierin voor als professor van de faculteit voor parapsychologie, hij had langs omwegen van dit bizarre verhaal gehoord en vroeg om een gesprek met de vriendin, dit om het slachtoffer zelf niet nog meer te belasten, hij zou maandagmiddag komen.
"Goh meid, dat is vandaag, geloof me daar wist ik echt niets van, ben dan ook benieuwd wat deze man me zoal vragen zal." Lisbeth die zich terecht voorbijgestoken voelde meende bij dit gesprek aanwezig te willen zijn maar zich dan willen uitgeven voor iemand anders. Eva vond dit geen slecht idee, waarmee ze dan ook aantonen kon dat ze tot op heden nog nooit iets van deze persoon gehoord had.
Het aangegeven uur in de brief werd al ruim overschreden en Lisbeth wilde zo graag nog naar de winkel voor dat deze sloten. Dus liet ze Eva beteuterd achter wetend dat ze nu meer dan ooit gezelschap nodig had
maar deze gang naar de winkel kon ze onmogelijk uitstellen. Er waren nu eenmaal zaken die geen uitstel mogelijk maakten.
Lisbeth voelde zich bespied maar kon niet achterhalen wie dit zou zijn, ze draaide zich soms geheel zonder reden helemaal om haar as. Ze besefte ook wel dat ze daardoor eigenlijk eerst recht in de kijker liep, maar dat kon haar ook al geen sikkepit schelen. Het donkerde buiten al vooraleer ze de tweede winkel verliet, nu moest ze maken dat ze thuis kwam want Eva wist niet waar dat ze uithing en maakte zich waarschijnlijk zorgen. Het was ongeveer een kwartier lopen doorheen de door lantarens verlichtte straten voor dat ze bij de flat van Eva stil hield en op de bel drukte. Heel de weg vanaf de laatste winkel had ze het gevoel door iemand of iets bespiedt te worden. Om zichzelf moed in te spreken floot ze een deuntje van een overbekend reclamespotje maar in het echt ze liep op eieren.
De deur ging na een zoemend geluid open en Lisbeth sprong als het waren naar binnen toe, nu eerst voelde ze zich op haar gemak.
"Waar bleef je zolang, die man van in de brief, je weet wel, die is hier geweest. Goh Lisbeth, die had je moeten zien," Eva's ogen spraken boekdelen, wat zeg ik een hele encyclopedie.
"Je had die ogen moeten zien, meid om te stelen zeg ik je. En dan zijn spraak, je hoorde meteen dat het een geleerde bol was maar niet zo een bekakte als dat je ze wel eens op de TV ziet, nee! Toen hij hier binnengewandeld kwam rook je zijn discrete aftershave en hij begroette me met een handkus, moet jij je voorstellen een handkus" ze kwam er maar niet over uit gesproken.
" Zijn ogen die waren blauw grijs, meid je had ze moeten zien." kirde Eva
Heel ontnuchterd vroeg Lisbeth " Wat had die man te vertellen en waar hebben jullie over gepraat. Werd er over mijn verhaal en Franck gepraat of ben je meteen voor zijn ogen in zwijm gevallen.
feedback van andere lezers- muis
Grappig einde:) Tja, waarvoor zou ze in zwijm gevallen zijn?
Wel spannend geschreven, het wordt mysterieuzer
groetjes Hoeselaar: Tja een vrouw in de beste jaren en dan zonder man zitten kan problemen veroorzaken - Henny
Echt weer een heel goed deel! Hier moest zijn plan trekken. Volgens mij klopt die zin niet. Hoeselaar: Zal dit even natrekken en mag ik je bedanken voor de strengheid waarmee je mijn werk beoordeeld, dit gebaar doet vleugels ontstaan - thijl
Het verhaal krijgt er een extra dimensie bij! Hoeselaar: Dank je wel voor het lezen
|