Volg ons op facebook
|
< terug
Relatie = Vakantie
Relaties kunnen gereduceerd worden tot een heel simpele, bijna jaarlijks voorkomende, banale situatie. Een relatie is als op vakantie gaan met de zon die gelijk staat aan de liefde en diegene waarop je verliefd bent die gelijk staat aan al de rest. Meestal ben je heel benieuwd en gelukkig om op het vliegtuig te stappen. Je weet niet naar waar je zal reizen tot je toekomt in de luchthaven aangezien de reis je meestal in de schoot is geworpen door een vriend of een stom toeval. Het gebeurt zelden dat je vertrekt op reis naar een bestemming die je al jaren kent. Maar altijd ben je heel enthousiast met de bestemming en kan je niet wachten om ze (nog) beter te leren kennen. Als je juist aankomt ziet je huid nog wit en vaal, al dan niet met een paar sproetjes die van andere reizen zijn meegekomen. Nu zijn er drie mogelijkheden.
Mogelijkheid één: Je komt toe in een stralend zonnetje en voelt je direct thuis. Je besluit dan ook gauw je reis wat te verlengen tot een onbepaald tijdstip. Elke dag sta je wel voor een verrassing. Vaak zijn dat aangename verrassingen maar soms zit er wel eens een tegenvaller tussen. Maar de zon blijft altijd even hard schijnen, je huid wordt doorheen de jaren telkens wat bruiner en er loopt niets zwaar mis. Geen vloedgolven, aardbevingen of revoluties, hooguit eens een verzwikte voet of sneetje in de duim. Allemaal dingen die je, gesterkt door de zon, gemakkelijk te boven komt. Je blijft eeuwig op vakantie op de plaats die je jaar in jaar uit steeds beter ligt en die je na verloop van tijd voor geen thuisland meer zou willen ruilen. Je sterft waar je gelukkig bent geweest, met de zon stralend op je gezicht.
Mogelijkheid twee: Je stapt uit het vliegtuig en het regent. Je kunt de zon heel vaag zien door de wolken. Je komt toe bij je verblijfplaats, met twee uur vertraging omdat je moest wachten op een reserveband na autopech, om tot de constatering te komen dat de deur niet open wil. De volgende dag, na op het strand geslapen te hebben tussen de krabben en gewekt te worden door een meeuw die aan je neus zat te pikken, zijn de wolken er nog, is het vijftien graden en merk je als je uiteindelijk je huisje binnen bent geraakt dat de inrichting toch niet echt je smaak is. De brochure vooraf zag er beter uit. Af en toe schijnt de zon wel eens maar de stemming is over het algemeen nogal depri. Kortom, je had er meer van verwacht. Enkele dagen later keer je dan maar weer huiswaarts om uiteindelijk blij te zijn dat je thuis bent, nog altijd even wit en vaal als toen je vertrokken was. Een avontuur, maar één om rap te vergeten.
Mogelijkheid drie: Je komt toe in een of ander subtropisch klimaat en je moet direct een zonnebril opzetten omdat de zon zo fel schijnt. Je amuseert je te pletter en je hebt geen zorg aan je hoofd. Dit is echt een plek waar je heel graag toeft en die volledig aan je noden voldoet. Maar na enkele dagen schijnt de zon echt zo fel dat je verbrand geraakt. Je hebt je natuurlijk niet genoeg ingewreven met als gevolg dat je knalrood ziet. Je hele lijf gloeit en je weet niet goed meer wat je nu kan precies allemaal kan doen. De zon blijft even hard schijnen en vaak moet je met een T-shirt naar buiten wat de pret toch wel drukt. Je kan niet meer slapen van de pijn en ondanks dat je je daar echt heel goed voelt is het misschien toch niet zo verstandig van langer te blijven. Je keert terug huiswaarts met immense spijt en met een verbrande huid die een paar weken later voor aardig wat sproeten heeft gezorgd. De komende weken heb je heimwee maar weet je dat je, ondanks die prachtig mooie plaats, er misschien nu toch best niet naar terugkeert. Alle gevoelens en gebeurtenissen vormen nogal een complexe reisbestemming. Je huid is nog niet gesterkt genoeg voor zo'n felle zon en je hoopt vurig dat je er later naar kan terugkeren, misschien dan voor een wat langer verblijf.
Of er nu juist drie mogelijkheden zijn weet ik niet zo goed. Ongetwijfeld zijn er nog andere reisvarianten die ook voor een aangename maar tijdelijke tijd zorgen. En ja, er zullen ook reizen zijn waarbij je zware problemen tegenkomt en waarbij je genoodzaakt zal zijn het land te verlaten, of de zon nu schijnt of niet.
Sommige gaan op reis puur voor de fun en andere zoeken een beetje rust en bezinning. Het gebeurt zelden dat we direct de ideale reisbestemming vinden. Vaak denken we dat we ze gevonden hebben om dan laten ontgoocheld terug naar huis te keren. Er zijn mensen die al veel gereisd hebben en heden zijn er aardig wat mensen op vakantie. Maar veel mensen zitten jammer genoeg thuis en weinigen vinden een plaats waar de zon heel vaak schijnt. Maar als we ze dan eindelijk gevonden hebben is het alles waar we ooit op gehoopt hadden. Een eeuwige vakantie met een eeuwig schijnende zon…
Hopelijk vind ik zo'n bestemming…
(en hopelijk jij ook, als je ze nog niet gevonden hebt)
© Maarten
feedback van andere lezers- liesje
Dag Maarten,
wat hou ik van je tekst.
Dit is het soort van verhaal wat ik enorm weet te waarderen:
filosofisch, mooi geschreven, veel beeldspraak!
I like it!
Keep on writing!!!!
Maarten: Filosofisch is het wel... en ja, het zit natuurlijk VOL beeldspraak...
Of het mooi geschreven is weet ik niet...
Dank je Liesje... Maarten x - SabineLuypaert
ewel ik hou ook van deze tekst en ik wens het je toe die voorlaatste regel :-d en geen paniek, op elke vakantie is er wel eensw een ontbijtje dat iets minder is maar daarom is de vakantie nooit om zeep he (smile)
Maarten: En zolang de zon blijft schijnen tijdens het ontbijt is er geen probleem! Merci Sabine! Maarten x - cehadebe
Heerlijk, zulke beschouwingen, herkenbaar en heel leuk
Maarten: Merci cehadebe! Maarten x - erinneke
herkenbaar en zalig om te lezen
Maarten: Dank je Erinneke! Blij met de zaligheid... Maarten x - Thomas
Ik vind dit prachtig, de manier waarop je liefde hier beschrijft is magnifiek!
Maarten: Merci Elke! Maarten x - DensPowells
Welja, Maarten, je onbescheiden woorden maak je ook met dit verhaal waar. Toevallig werk ik in zo'n zonovergoten land en zie ik elke dag duizenden vakantiegaande mensen met of zonder liefde. En dit nagelt het vrij goed op de kop. Puik.
Nog even over je theater. Dat grondstarderij doen ze, vind ik, dan niet uit verdriet of pijn, maar uit schaamte. Een schaamte voor hun gevoelens. Dat 'het publiek in kijken' vind ik te post modern en te vaak gekopieerd. Het mist daardoor z'n effect. Voyeurisme is out.
Maarten: Voyeurisme is wat je er zelf van maakt. En zoiets als in het publiek kijken of niet, heeft niet veel met post-modern te maken vind ik. Er kan ook schaamte beleefd worden door in het publiek te kijken. Verborgen schaamte is ook schaamte. Dit is natuurlijk een discussie over de verschillende lagen die theater heeft, en het is een discussie die we best eens voeren tussen pot en pint en niet via een elektronische weg... Wie weet :) Bedankt voor de mooie commentaar... Maarten x
|
