|
< terug
De pendule 15
Op de hoek van die straat aangekomen bemerkte Lisbeth dat hier iets niet klopte. Toe ze de pendule kochten was hier op deze hoek een kruidenier. Ze herinnerde zich nog wat ze toen tegen Franck zei, "Ik heb deze winkel al eens op een schilderij gezien met daarvoor een man en een vrouw in het zwart gekleed." Dit gebouw nu was moderner en de winkelruiten waren verdwenen ook het stoepje voor de winkeldeur was er niet meer. Op de andere hoek bleek geen curiosa winkel meer te zijn, zelfs de façade was nu van graniet wat toen niet zo was. Ze keek naar boven waar de straatnaam prijkte en las Berkleystreet. Waarachtig, dit was de naam van de straat en dan moest dat winkeltje daar achter waar nu dat kantoorgebouw staat, liggen.
"Peter, ik mag toch Peter zeggen?" Ja, was het kordate antwoord. "Je moet me wel een heel raar en eigenzinnig persoontje vinden, is het niet? Eentje die ze niet allemaal op een rijtje heeft. Maar ik weet wat ik gezien heb ook al komt dit ongeloofwaardig over, maar hier in deze straat waren Franck en ik in een winkeltje dat er nu niet meer schijnt te zijn."
Eva die deze straat voor het eerst zag kon maar moeilijk geloven van wat Lisbeth hierover vertelde, ze zei niets maar Lisbeth kon aan haar mimiek opmaken dat dit wel het geval was. Ze liepen verder de straat naar beneden en bleven voor het nieuwe kantoorgebouw staan daar waar Lisbeth het winkeltje vermoedde.
"Hier moesten we twee treden naar beneden lopen en de winkeldeur die klemde, dat weet ik nog en er hing een klokje boven de deur dat een heel raar geluid maakte. Lisbeth bleef op die plaats staan en deed hier op straat voor hoe dat ze het winkeltje betrad, hoe ze doorheen al die rommel moest gaan om niets omver te lopen. Omdat er niet meteen een spontane reactie van geloof rees deed ze het hele verhaal nog een maal uit de doeken maar deze keer met veel meer bravoure. Peter en Eva keken Lisbeth meewarig aan als wilde men haar wel geloven maar de bewijslast dit niet toeliet. Lisbeth haalde de vergeelde aankoop en tevens garantiebewijs uit haar handtas en gaf dit aan Peter.
"Zie je dat ik je geen blaasjes wijsmaak," terwijl Peter het bonnetje van alle zijden betrachtte en het teruggaf zei hij.
"De datum die daar op staat wil helemaal niets zeggen, die kan origineel zijn en echt op die dag geschreven zijn en die ouderdom bezitten die hier aangegeven wordt. Dat wil niet zeggen dat ik jouw verhaal niet geloof, maar je moet toegeven dat het me op het verkeerde been zet. Nee, heus ik geloof je echt wel, hoor, maar ik heb zoiets nog nooit meegemaakt en geloof me, ik ben al het een en het ander in mijn carrière tegen gekomen maar dit slaat alles
Eenmaal weer bij Eva thuis bij een goed kopje koffie werd de vergeelde krant te voorschijn gehaald en hij als expert mocht er zijn oog op laten vallen.
" Ja, dit lijkt wel behekst, dat is het allerminste wat je hier van denken kunt.
Zie je deze datum, bekijk hem eens en zeg me wat ik daarvan houden moet? De oude man die ons deze pendule verkocht nam een heel nieuwe krant en wikkelde deze rondom het uurwerk vooraleer hij ons deze overhandigde. Hij schreef iets op een bonnetje en zei dat dit een garantiebewijs en tevens aankoopbon was, en als er problemen zouden zijn we direct naar hem terug mochten komen. Nu moet je mij een zeggen waar ik met deze klok heen moet gaan als er werkelijk iets aan scheelt."
Peter Jennings bleef nog tot aan het avondeten en bedankte zich voor de gastvrijheid die hij hier mocht genieten en hij beloofde Lisbeth in alle opzichten te willen helpen. Morgen zou hij niet komen omdat hij dan deze krant liet onderzoeken op de universiteit. Daar zou men de samenstelling van de cellulose en de inkt componenten kunnen achterhalen. Tevens zullen er eventuele sporen van DNA te vinden zijn die dan uitsluitsel moeten geven over die personen die deze krant ooit in handen hadden.
feedback van andere lezers- thijl
Surrealistisch!
Hoeselaar: Moet ik dit als een bijkomende opwaardering beschouwen? - muis
Waar is dat winkeltje toch nog naar toe? Ben benieuwd wat het DNA onderzoek gaat uitmaken
Groetjes
Hoeselaar: Heb dank voor jouw bezoek, tj, daar moet je geduld voor hebben - Henny
Het blijft een spannend verhaal. Ik vraag me af of er ergens een tijdsluis is.
Hoeselaar: Ja maar die ligt nog ergens in het verschiet
|
