|
< terug
karakter
Als een knop komen we allemaal tevoorschijn uit dezelfde boom.
Identiek en een beetje verschillend.
Als je er dichtbij staat voel je de levensappen stuwen, van ver geeft het een aanblik van frisse rust.
De knoppen groeien uit hun beschermende warme oksel en weerstaan de elementen ondersteund door de zuigende wortels.
Allemaal hebben ze het in zich.
De wind staat een tijdje uit het oosten en de regen kan hier en daar het bladerdek doorbreken. De zon gooit spatten op en rondom de boom.
De droogte van de vorige zomer heeft de bovenste takken toch wat last bezorgd, terwijl de onderste takken geen zon hebben gezien.
Winter zomer herfst, de magnifieke lente, de gezellige teneergeslagenheid van de herfst. En de zomer, goh de zomer. De winter erna zijn we enkele takken kwijtgeraakt, waardoor we in de lente meer licht kregen.
Hier en daar begint een gril zich te uiten in een kromming van de tak.
Zonder het zelf te merken wordt er een aanpassing gemaakt.
Niet erdoor maar erover, niet er rond maar eronder.
Er is moeite voor nodig en het is ons niet eigen, maar achteraf kunnen we altijd terug. De kromming rechttrekken, de bult gladstrijken.
Maar het is geen uiterlijke bijsturing, het wordt gedreven vanuit de wortel. Het compromis gemaakt met het leven. Zodat je in de gegeven situatie het langste naast elkaar kan leven.
Maar je blijft dezelfde, daar is geen twijfel over mogelijk. Omdat je altijd bescheiden blijft, steeds je verplichtingen nakomt, een grote mond opzet om je er achter te kunnen verschuilen. Hoog van de toren blaast als er ook maar een minuscuul schijnwerpertje op je wordt gericht omdat het je vertrouwen geeft en je lage zelfbeeld een duwtje geeft.
Onze krommingen nemen steeds grilliger vormen aan met de jaren. Zodat de kern haast onherkenbaar wordt. Zodat je voorspelbaar wordt in je denken en doen.
De tak is wat meer naar rechts gegroeid door de oostenwind die er nu niet meer is en wat meer richting het gat waar de zonnestralen doorkwamen. Vroeger dan toch.
Aanpassingen zijn meestal blijvend, de reden ervoor verdwijnt en neemt de logica met zich mee waardoor de handelingen sinister worden en soms zelfs grotesk.
Maar draai het om. De zee beukte eeuwen tegen de rotsen en gaf ze karakter. Enkel de rotsen vertellen nu het verhaal van die zee.
Zoals de ringen van de boom, zo vertellen de diepe rimpels in elk van ons een verhaal van tijden, ons karakter is een boek geschreven op de kromming van onze rug.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
leuke filosofische benadering (smile)
poivrevert: jij bent hier ??n van de superlezeressen he, bedankt :-) - aquaangel
heel fraai xx
poivrevert: een ervaren compliment, dank u! - erinneke
ik volg sabine volledig
poivrevert: en daarmee ben je ook postitief :-) - RolandBergeys
Ik vind dit ronduit prachtig! Geweldig! Vijfsterrenbeelden, wow! *****
poivrevert: bedankt Roland! ik weet gewoon niet hoe ik moet reageren... - Vansion
helaba jij moet vérder ... durven het onderste uit je kan halen ... ik lees later het volgende
poivrevert: bedankt voor de aanmoediging vansion, dat betekent heel wat
|
