|
< terug
Het feest deel acht. Vouwen van de tijd.
Vouwen van de tijd.
"Hoe denk je dat we Schip kunnen inhalen?" vroeg Elf.
"Ik denk dat we veel risico gaan nemen Elf. En als je echt niet durft... ach hoor mij. Natuurlijk durf je."
"Zeg nu eerst maar eens wat je van plan bent, daarna zal ik wel zeggen of ik het zie zitten." Met plaagsterretjes keek ze me aan, terwijl ik een kriebelvinger in mijn zij voelde.
"Ik ben van plan de tijd te vouwen zodat we miljoenen lichtjaren in enkele dagen kunnen overbruggen en bij Schip zijn voor zij weet wat haar overkomt."
"Tijd vouwen? Het klinkt gevaarlijk …" vond Elf, ernstig nu.
"Rob, er zijn vlinders die het ooit geprobeerd hebben. We hebben ze nooit meer terug gezien." voelde ik Dagpauwoog opmerken.
"Dat kan kloppen Dagpauwoog. Als je terug wilt kom je in het beste geval miljarden jaren later terug op de plaats waarvan je vertokken bent. En met een beetje geluk in een stuk. Veel erger is als de massa waar je gebruik van maakt net iets te licht is en je geest sneller gaat dan de rest."
Elf keek me aan en voelde blijkbaar wat er mis kon gaan.
"Rob, dat wil je toch niet. Daar moet toch een oplossing voor zijn. Dat we aankomen zoals we zijn en ook weer terug kunnen?"
"Natuurlijk Elf daar is een oplossing voor, die heb ik alleen nog niet gevonden. Elkaar stevig vasthouden is hier niet genoeg."
"Rob? De geest kan toch alleen sneller gaan als daar ruimte voor is?"
"Ja Elf en die is er. Dat is het probleem."
"Als je dan ook de ruimte vouwt?" Elf begreep me weer zo snel.
"De tijd en de ruimte vouwen in een keer? Dat zou ik uit moeten rekenen. Dagpauwoog? Denk je dat ik dat kan?"
"Rob, ik kan het voor je uitrekenen, maar dat gaat dagen duren."
"Daar kunnen we op wachten als de oplossing maar juist is." Ik keek Elf aan.
"Elf, ik zie dat de haard aan is. Kom je bij me zitten? We hebben een paar dagen te gaan in dit vredig stelsel. Kom tot rust en vertel een verhaal."
Elf keek mij verbaast aan.
"Een verhaal?"
"Goh, er is zoveel…." Mijmerend ga ik terug in de tijd, naar toen mijn dochter jonger was… Terwijl ik naast hem voor de haard kom zitten, en nog even die kriebelvinger in zijn zij laat plagen, begin ik te vertellen:
Mijn moeder was die winter gestorven, en we hadden er het allebei moeilijk mee, ik miste mijn vraagbaak, mijn steun en toeverlaat … mijn moeder. Mijn dochter miste haar lieve mémé, haar omaatje, die haar vertroetelde en aanbad. Die lente waren we helemaal naar zee gereden, naar de vlindertuin. We zagen een rups in de tuin, ze was dik en volgevreten, klaar om haar cocon te spinnen. Samen met mijn dochter hield ik haar een poosje in de gaten. Een andere rups had zich al in een cocon gesponnen, klaar om te verpoppen naar een vlinder.
"Wanneer wordt een rups een vlinder?" vroeg zij toen.
Ik wist even niet wat antwoorden, en dacht na.
"Als ze weet dat haar tijd als rups voorbij is, als ze klaar is om over te gaan naar iets anders en beters." antwoordde ik.
"Heeft ze dan geen mooi leven, als rups?"
Ik keek even naar mijn dochtertje, wat een vraag…
"Tuurlijk wel … ! Het is pas als ze klaar is om haar leven als rups op te geven dat ze een vlinder kan worden!" antwoordde ik.
"Hoe weet ze dat dan? Dat ze een prachtige vlinder gaat worden?"
"Ze weet het niet, ze heeft vertrouwen, dat als ze haar leven als rups opgeeft, ze naar iets anders en beters mag gaan, pas als ze gedaan heeft wat ze moet doen, kan ze vlinder worden."
"Weten rupsen dat vlinders vroeger rupsen waren?"
"Ik denk het niet, ze zijn zo verschillend, ik denk dat de rups niet weet dat er vlinders bestaan, en zeker niet dat ze ooit zelf zo vrij en mooi zal zijn!"
Ik zag wijsheid in de ogen van mijn kind toen ze bedacht, "Is mémé nu ook een vlinder? Zonder dat wij het weten?"
"Ik denk het wel lieverdje … " antwoordde ik toen, terwijl ik de tranen probeerde te verbergen, "Ik weet het gewoon zeker!"
"Mooi !" vond zij toen, en keek blij naar de vlinders die al vrij rondfladderden. Ik kijk Rob aan terwijl ik het laatste zinnetje vertel. Vreemd dat dit verhaal me nu te binnen schiet, nu ik zo ver weg ben van mijn thuis en mijn verleden.
Elf zweeg, keek me even aan om vervolgens peinzend in het vuur te staren. Ik legde een hand op haar schouder en deed er verder ook het zwijgen toe.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Dit geeft een andere wending aan het verhaal. Mooi de spanningboog ontspannen. Kom maar op met het vervolg.
rob: Inderdaad, dat vredig stelsel zorgt voor rust. Elf heeft dat nodig. - thijl
Het vouwen als metafoor, vouwen van vlindervleugels en de tijd. En de metafysische transformatie van rups (een onooglijk kruipertje) naar een prachtige vlieger als de vlinder als metafoor voor de bevrijding van de gebonden ziel.
Interessant intermezzo in dit verhaal. Het doel ervan zal later wel duidelijk worden, neem ik aan.
rob: Het doel wordt duidelijk. Ik ben gek op metaforen.
|
