|
< terug
zij
Ze woont in het holst van mijn zij. Ze bespiedt mij. Ik probeer haar te betasten. We ontglippen elkaar telkens weer. We spelen kat en muis tot we aan elkaar doodgaan. Acht levens zijn al op. Het negende duurt.
Ze ziet hoe vol ik van je ben. De hele tijd. En ze voelt wat ik voel. En ik vraag mij af of ze het zich niet gewoon verbeeldt: het zwellen van mijn tepels, de op pijn gelijkende stuwing van mijn ene naar mijn andere pols, het kloppen van de lege plek in mijn buik, de tocht van adem tussen de spleten van gemis.
Hoelang kan ik de tranen nog vergaren in dat stuwbekken achter mijn oogbollen?
Ze geeft me een stembiljet. Er staat maar één naam op: de jouwe. Ik kleur het bolletje even rood als mijn binnenkant. Ik beken kleur. Ze klapt in haar handen en zingt heilige strijdliederen. Ik dans als een heiden, naakt en gericht op de aarde. De dertig belletjes rond mijn heupen rinkelen.
Traag maakt ze een zegenend gebaar. Ik teken snel je contouren op een blad en besprenkel je met wijdroppels. Maar de inkt loopt uit en ik herken je niet meer. Ik wis je stem op mijn antwoordapparaat. Ik was je geur uit mijn handen en uit mijn slipje. Ik gom je karige woorden uit mijn gedicht. Ik wring mijn herinneringen uit als een dweil boven het gapende afvoerputje. Je huidschilfers schraap ik van mijn vel.
Zij weeft en herstelt je sneller dan ik kan vernielen. Ze omzoomt je eerst met gloed en dan met rouwranden. Ze weet hoe dat moet. Ze kent de pijn die me goed doet op haar duim en vanbinnen. Ze beweegt in mijn bloed, doet me bruisen, kent mijn kruis, verdonkeremaant mijn protest en sleurt mij van hier naar ginder. Door haar toedoen kom ik steeds weer bij jou terecht.
Ze is mijn geheime gesel. Ze is mijn wijde trechter. Ze is een invers infuus dat al mijn beleving opzuigt druppel per druppel. Ze is de koord onder mijn wankele evenwicht en geen mens zal ooit weten hoe ze zich in bochten wringt om mijn grillige zolen te volgen.
Er zijn er die haar muze noemen. Er zijn er die haar God noemen. Ik noem haar niet. Ik luister als ze mijn naam roept en zoek haar op de tast. Zolang we leven spelen we kat en muis en eten elkaar langzaam maar zeker helemaal op.
feedback van andere lezers- erinneke
een boeiende mijmering
Vansion: tx - SabineLuypaert
helemaal in de ban van vansion (smile)
haja deze lezer ook (maar dan op een andere manier he ;))
Vansion: net even je interactief kindje bekeken
tx - libo
deze heb ik helemaal gelezen!!!
liefs libo
Vansion: dankje - Ghislaine
De schrijver en zijn muze vormen een onverbreekbare eenheid.
Vansion: juist ja ... ik kan het alleszins niet verklaren ... - louisaatje
heel krachtig geschreven, wel een beetje het gevoel van te veel, te weinig richting, een zekere stuurloosheid, deze tekst dobbert, maar blijft top!
Vansion: stuurloosheid klopt absoluut hoor ... misschien is dat ??n van de verwekkers van het schrijfvirus ...??? - mistral
en ik me maar afvragen hoe verschrikkelijk dit wel moet zijn ... tot ik het einde las ... ah ja .... natuurlijk!!!!! dat is het !!!
Vansion: ja mistral. je kent het h?... - aquaangel
een waardevolle dame die ZIJ, geloof me, ik ken haar ook
xxx
Vansion: soms haalt ze je eruit
maar soms duwt ze jer erin
ik w??t dat je haar kent
X - Misty
Graag gelezen.
Vansion: dankjewel! - das
Aannemelijk.
Aannemelijk, zoals de pij.
Vansion: aanstekelijk zoals de bij
de pij is zelfs aan- en uitdoenelijk - DensPowells
Die laatste paragraaf moet op zichzelf staan!
Vansion: Die laatste paragraaf kwam er maar moeilijk uit, eerlijk gezegd ... beetje over mijn grens ...
dankjewel. blij je terug te zien. - poivrevert
Ietwat te vrouwelijk voor deze 'hij', maar zó waar!
Ik bijf lezen...
Vansion: Dit hoor ik graag. Vrouwelijk schrijven is niet evident. In de literatuurgeschiedenis zijn er maar heel weinig voorbeelden. De meeste schrijvers mét borsten bootsen mannen na....
(denk ik)
((soms))
en à propos: mevrouw Emmerechts is géén goed voorbeeld. (volgens mij) - muis
Een mooie mijmering over de muze:)
groetjes
Vansion: tx - dichtduvel
een wellustwekkend verterend vuur vanbinnen, sterk! Jef
Vansion: een wellustdenkende feedback! - punster
Ze woont in het holst van mijn zij waar ze me bespiedt. Ik wil haar betasten, maar telkens ontglippen we elkaar. We spelen kat en muis tot we aan elkaar doodgaan. Acht levens zijn al op. Het negende schuurt laag over de grond.
...
Traag maakt ze een gebaar. Zegening. Snel teken ik je contouren op een blad en besprenkel je met wijdroppels. De inkt loopt uit en jij wordt onherkenbaar. Ik wis je stem uit mijn antwoordapparaat. je geur was ik van mijn handen en uit mijn slipje. Uit mijn raakste gedicht gom ik je woorden, karig. Mijn herinneringen als een uitgewrongen dweil boven een gapend afvoerputje. Ik schraap je huidschilfers van mijn vel.
(mail me)
Vansion: ok - koyaanisqatsi
Soms heet ZIJ ook HIJ...
Vansion: jaaaaaaaaaa je hébt haar - Hoeselaar
Ook dit is goed geschreven, het kon me behagen
Willy
Vansion: Heb het zelf moeten herlezen na al die tijd. Eén van mijn zeldzame ontboezemingen... over het schrijfbedrijf... onder schrijverkens... Dankje.
|
