|
< terug
Memoires van een jonge dorpsmuzikant. Deel 5.
Tot hier dus voorlopig het hoofdstuk Stokkem. En terug naar de verdere ontwikkelingen in het eigen Maaslandse dorpje. 't Is lente 1973 en het nieuwe concertseizoen komt er aan. Even leek er nog een opflakkering te komen, maar tijdens een eigen tweedaags muziekestival deed zich andermaal een incident voor, waarbij vanwege bestuurszijde alweer weinig directe reactie te onderkennen viel.
Hier dan ook het relaas van de situatie:
Jo Vranken, zoals reeds vernoemd, aangesteld tot onderdirigent voor onder andere de uitstappen op straat, was op de zaterdag van ons festival weerhouden door een werk dat hij ergens moest afmaken. Gezien deze omstandigheid zou zoon Jef Otten de functie overnemen.
Toen Jo de volgende dag wel op post was, was het toch de oudste zoon Otten die zijn opdracht van de vorige dag herhaalde tijdens onze tocht door het dorp.
Nu is het zo dat de ene partij steeds aangebracht heeft dat Jo akkoord was met deze regeling. Wanneer hij er begon over door te denken, kwam hij tot de vaststelling dat hij serieus in de maling genomen was. Bij de terugkeer in ons lokaal nam Jo na een oplopende ruzie de benen.
Ik wil geen partij kiezen, maar ik wil er wel duidelijk de nadruk op leggen dat er
1. de vroeger gemaakte, mondelinge overeenkomst was;
2. die overeenkomst goedgekeurd was bij stemming;
3. dat Jef Otten zijn taak mocht vervullen tijdens de eerste dag van ons muziekfestival, maar dat;
4. toen Jo Vranken, en hij alleen, zijn opdracht opnieuw ter harte kon nemen, zoals de afspraken inhielden, geen discussie mogelijk kon zijn over een vervanging door een derde.
Het was alweer eens te meer duidelijk dat het bestuur als een tamme hond, slaafs naar de pijpen danste van de familie Otten en hun geďmproviseerde afspraken, waar men dus zondermeer niet wilde, kon of durfde tegen in te gaan.
Jo Vranken, die na een korte tijd en onder de invloed van zijn vader, weer was komen opdagen, werd nu zelf getuige van een nieuwe stunt van de heer Otten.
We moesten een concert verzorgen bij onze Rekemse buren. Jaarlijkse obligate activiteit. Daar echter de vakantieperiode reeds aangebroken was, zouden enkele muzikanten niet op deze afspraak aanwezig zijn.
Vanwege andere muzikale verplichtingen kon ikzelf onmogelijk aanwezig zijn op de laatste repetitie voor dit concert. Zodoende wist ik van geen enkele regeling met betrekking tot de gang van zaken te Rekem.
Bovendien had ik ook geen weet van het feit dat de heer Otten zelf, in de loop van de week een korte trip zou maken naar het G.H. Luxemburg.
De zaterdagnamiddag, voorafgaande aan de verplaatsing naar Rekem, vernam ik van Michel Op 't Steen dat er de avond voordien op de repetitie slechts enkele marsen gespeeld waren, dat het maar een slappe herhaling geweest was en dat de dirigent niet aanwezig zou zijn om het concert in goede banen te leiden.
Ik geraakte op staande voet buiten mezelf van woede. Dit alles gaf mij de indruk van een regelrechte aanval tegen over onze harmonie.Ik herpakte me evenwel onmiddellijk omdat ik ogenblikkelijk een oplossing voor ogen zag.
Die zaterdag werd afgesloten met een concert met de Koninklijke Harmonie Sinte-Cecialia van Stokkem. De zondagochtend begon met een mis.
Na die misviering stond op onze stoep de heer Leon Vanhal, neef van mijn moeder en tevens mijn opvolger als secretaris van onze vereniging, een praatje te slaan. Deze brave man wist gezien de situatie niet wat er die namiddag moest of kon gebeuren. Maar hij vreesde zowat het ergste met betrekking tot ons optreden.
Daar ik reeds een plan had uitgestippeld, wist ik met terechte zekerheid dat een en ander goed zou aflopen in de buurtgemeente.
Samen met mijn ouders reed ik omstreeks half zes richting ons harmonielokaal. En zoals het meestal ging binnen de vereniging, werd het langer wachten dan voorzien vooraleer alle leden op post waren voor het vertrek.
Ondertussen, tijdens het wachten op het plein tegenover ons lokaal, was de heer Jef Otten langs gekomen. Niet in uniform en met een grote verbazing op het gezicht vroeg hij me waar we met de harmonie naartoe gingen.
Toen ik hem die uitleg gaf, deed de man of hij het in Keulen hoorde donderen. Het stemde mij andermaal tot nadenken.
Ten eerste is er een vader-dirigent, die op reis gaat, precies voor een concert, daar waar elkeen wist welk belang vader Otten hechtte aan zijn concerten.
Ten tweede is er de zoon-muzikant, waarvoor het twee avonden voordien toch repetitie geweest was. En die man doet dan plots of z'n neus bloed.
NOTA: Vanwege geplande verplaatsingen en stappen in de wereld is ERWEE verplicht even de draad van het schrijven aan deze René Corvers-memoires te laten rusten.
Volgende week meer.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
op staande voet buiten uzelf van coleire, oioi als dat maar goed komt (staat ergens ompstreeks) memoires RUSTEN???????????????
ERWEE: Jawel, op staande voet!
Foutje weg gegommeld.
RUSTEN!!!!!!!!!!!!!
Vanwege dit daar en dat ginder.
Alhoewel ik van Roland 'ginds' moet schrijven.
Nogmaals zeer bedankt! - muis
§7: Jo Vranken, die ne een korte => na?
§9: slappe herhaling geweest was geweest => 1 geweest te veel?
§12:voorzien vooraleer alle ledenn => leden
§13: preies voor een => precies
En dan wachten wij gewoon tot volgende week Erwee! Amuseer je!
Groetjes
ERWEE: Bedankt voor het lezen en de correcties.
Hoop dat de form niet achterblijft na dat weekend. - Henny
In Keulen oorde donderen, daar moet een h voor. Verder graag gelezen.
ERWEE: Zo zie je maar.
Wellicht ook een goede tactiek om ze tot hiertoe na elkaar te lezen.
Bedankt! - Theo_Roosen
Dit verhaal is niet enkel een opsomming van werkelijk gebeurde feiten maar geeft ook een goed beeld van wat er zoals omgaat in het verenigingsleven. Alhoewel gehandicapt door een strak gegeven weet je het toch boeiend weer te geven. Theo.
En nu de Tour de France !!!! Wie is het meest gedopeerd ?
Vinokourov of Valverde ?
ERWEE: Heel goede fb zienswijze, Theo.
De Tour: als ze maanndag aankomen in Gent zal ik het laten weten.
Vino mag 'm winnen voor mij.
Zeer bedankt! Ik nader stilaan het einde.
|
