|
< terug
Memoires van een jonge dorpsmuzikant. Deel 7.
Voor die avond lieten we het zo. Gewoonlijk bleef ik na zo'n concert nog naar enkele andere korpsen luisteren, en het moet gezegd, ook meerdere pintjes bier drinken, maar samen met mijn ouders besloten we om het maar snel af te bollen.
's Anderendaags werden er evenwel voorbereidingen getroffen met betrekking tot heel deze onderdirigentenkwestie. Voor de donderdagavond na dat concert werd er een bestuursvergadering gepland waar nu maar eens alles duidelijk op zijn poten gezet zou worden aangaande de situatie.
Daar nam ik nog maar eens de verdediging van mezelf en van Jo Vranken op mijn schouders door het bestuur er eens te meer op te wijzen, dat (1) toen de heren Jozef en Gerard Vanderhallen onze vereniging verlieten, wij het waren, twee jonge gasten, die toen door onze inzet een deel van het muzikale werk naar behoren verder moesten zetten op de plaatsen die we beiden op dat moment toegewezen kregen. En (2) dat wij door een mondelinge stemming waren aangeduid om deze taken te vervullen in de schoot van de vereniging. Dat we dit ook met het grootste plezier verder zouden doen, met dezelfde inzet als voordien.
Maar de heer Otten had ook een plan klaar voor die avond. Zelf bleef hij weg van de vergadering, maar het idee werd ons uiteengezet door een man, waarvan later meer en meer zou blijken dat hij de rechterhand was van de dirigent.
Albert Warson, ondervoorzitter, zette het plan van de heer Otten als volgt uiteen: vermits er twee personen zijn voor de post van onderdirigent voor onze wandelconcerten, namelijk Jo Vranken en Jef Otten (oudste zoon van de dirigent), moesten beiden door middel van een soort beurtrol elkaar voortaan gaan afwisselen voor deze functie.
Voor de functie van onderdirigent tijdens repetities en/of concerten anderzijds, was er zelfs de weelde van drie mensen. Met name: Hans Otten (jongste zoon van de dirigent), dan Robby Waelkens en ik, René Corvers. Daar we alledrie conservatoriumstudenten waren aan het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium van Antwerpen kon ook hier een soort beurtrol ingevoerd worden, meende de ondervoorzitter, volgens de visie van de heer Otten.
Omdat ik direct het groezelige plannetje van beide heren doorzag, kon ik via een verbale ingreep en vooral op basis van muzikale gronden deze poespas voorkomen.
In elk geval kwam er dan toch een einde aan deze zaak door het feit dat er voor de vereniging alsnog gekozen werd voor de meest voordelige oplossing. Er werd die avond namelijk besloten en goedgekeurd dat zowel Jo Vranken als ikzelf aan zouden blijven als de respektieve onderdirigenten.
Het jaar 1973 liep dan verder zonder dat er nog merkwaardige toestanden voorkwamen en op zondag 7 oktober van dat jaar werd er tijdens het Provinciaal Fedekam Concours te Neeroeteren in Derde afdeling een Eerste Prijs behaald. Alle monden gesnoerd. Alles koek en ei.
feedback van andere lezers- muis
Eind goed, al goed...
Of is het tijdelijk?
Weer graag gelezen ERwee!
groetjes
ERWEE: Natuurlijk was het de Tegenpartij
die zorgde voor de koek en het ei.
Tijdelijk? Van korte duur, eigenlijk, dus.
Zeer bedankt ook alweer. - SabineLuypaert
o die lepighaard zeg, de lafaard, de ... en dan een ander sturen JAK bwuh eurhg jeks
ERWEE: God hebbe zijn ziel. Enfin, van allebei zelfs.
Als ze d'r een hadden.
Zeer bedankt! - Henny
Het probleen is in ieder geval goed opgelost.
ERWEE: Benieuwd hoe je zal denken over wat nog volgt.
|
