|
< terug
Memoires van een jonge dorpsmuzikant. Deel 14.
Het optreden in Leuven liep slecht af.
Er waren volgens mijn bescheiden mening toch wel enkele factoren waaraan deze totale mislukking te wijten was.
Rampzalige repetities, die niks te maken hadden met een voorbereiding voor een wedstrijd op dat niveau. Bij een aantal muzikanten was de interesse nagenoeg nihil.
Aan de andere kant moest de dirigent tijdens de voorbereidingsfase gedurende een zekere periode forfait geven wegens ziekte.
Gedurende die weken werd mij gevraagd de heer Otten te vervangen. Ik leidde een aantal repetities, maar durfde natuurlijk niet volledig mijn eigen stempel op het gebeuren drukken bij de uitwerking van de te studeren composities.
Achteraf waren er nogal wat bedenkingen binnen de rangen.
Zelf onthield ik me hierbij van elke vorm van dorpspraatjes maar bracht tijdens de eerst volgende vergadering deze uitleg voor de gang van zaken naar voor:
Leuven. Voor onze harmonie was het volgens mij belangrijk om te kunnen deelnemen aan dit concours, omdat dit naar aanleiding van onze diverse provinciale wedstrijden gerechtvaardigd was en er zodoende daar kennis gemaakt kon worden met het gegeven op zulk niveau.
Wanneer we echter een wedstrijd als Leuven gaan vergelijken met al hetgeen ons vooraf ging, is er toch wel een redelijk verschil tussen deze opdrachten.
Het valt namelijk op dat de beoordelingsnormen bij een provinciaal concours nog net iets minder streng blijken dan op zo'n nationale wedstrijd. Wat ook alweer niet wil zeggen: minder serieus.
Het kader waarin een provinciaal concours plaats heeft, dient om de korpsen te leiden naar een zekere muzikale opgang.
Bij een nationale wedstrijd moet men er 'staan'. Hier bestaat geen provinciaal 'sentiment', noch enige vorm van 'geduld'.
Hier bestaat enkel het gegeven van 'de juiste noten op de juiste plaatsen.'
Na vier promoties op provinciaal vlak is het duidelijk dat wij er stilaan aan het komen zijn, maar de wedstrijd in Leuven heeft bewezen dat de weg nog zeer lang is.
Volgens mij is de enige oorzaak: onze eigen voorbereiding. Mijn volgende punt.
In verband met onze voorbereiding wil ik twee voorbeelden aanhalen:
Vrijdag 12 maart 1976. De repetitie zou om kwart voor acht beginnnen.
Dit was ook ongeveer wel het geval.
Maar ergens is het toch wel onbegrijpelijk dat men een uur later, om kwart voor negen, nog niet verder gekomen was dan het twee maal spelen van eenzelfde mars.
Een tweede voorbeeld heeft te maken met onze laatste repetitie van zaterdag 2O maart.
Die zou volgens de afspraak beginnen om 18 uur stipt. De heren die het meest uitdrukkelijk gezegd hadden om STIPT op tijd te beginnen, ze kwamen om tien over zes aan in het lokaal. Na nog een beetje over en weer gepraat begon de repetitie dan eindelijk om 18 uur 20.
Ik wil enkel deze twee gebeurtenissen aanhalen om aan te tonen dat dit niet de manier kan zijn om zulke wedstrijd voor te bereiden.
Niet alleen omwille van het muzikale aspect, maar meer nog omwille van de mentale kant die daarbij een belangrijke rol speelt.
Dan was er de kwestie van de 'vreemde' muzikanten.
Het feit dat er uit andere dorpen en verenigingen muzikanten worden binnen gehaald, die aan hun huis moeten worden afgehaald, mag toch geen reden zijn om dan te laat te komen.
Aansluitend op het vorige punt vertrekt men dan op tijd om die personen op te pikken, of wel laat men ze thuis.
Zelf ben ik trouwens meer te vinden om die vreemde gelegenheidsmuzikanten buiten de deur te houden.
Daarbij gaf ik de bestuursleden het voorbeeld van een harmonie-orkest in de buurt dat ook kapot gegaan was aan het binnenhalen van 'gastmuzikanten'.
Hier is het dan ook nog eens zo gegaan, is later gebleken, dat noch de voorzitter, noch de dirigent van die bepaalde andere vereniging totaal niet op de hoogte gebracht waren van het feit dat hun muzikanten hier zouden aanwezig zijn voor meerdere repetities en het concours te Leuven.
De muzikanten, leden van de K.H. Sinte-Cecilia Stokkem, die ingehaald werden ter versterking van onze eigen houtblazers, ze werden daar weggehaald zonder dat er ginds ook maar iemand van de bestuursleden op de hoogte was.
Bovendien kregen zij hier voor hun medewerking nog een financiële tegemoetkoming.
Ik besloot mijn betoog als volgt:
Over dit alles het volgende. Enkele vooraanstaande personen binnen onze harmonie handelen vaak gewoon tegen bepaalde tactische geplogenheden, die dan ook nog indruisen tegen de principes van elders.
Ik besluit met te zeggen dat het best positief was om deel te nemen aan het nationale concours. Het werken aan deze opdracht is op z'n minst te licht opgenomen en daardoor zijn we in Leuven gewogen en te licht bevonden.
Mijn toehoorders waren door deze uiteenzetting een beetje uit hun lood geslagen. Ook enkele bestuursleden bleken niks af te weten van een financiële tegemoetkoming voor de binnengehaalde gastmuzikanten.
We handelden de verdere vergaderpunten af, dronken al of niet met verlengingen een pint en gingen huiswaarts.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
foefkes en sabotagetechnieken:o vree dinges, een tactische erweegeplogendheid is dringend van toepassing
ERWEE: We zullen zien, we zullen zien . . .
Inmiddels dankt Ren? Corvers u voor uw Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaandacht - muis
§6 Het kader waarin een provincionaal => provinciaal
§9 De heren die het meest uitderukkelijk => uitdrukkelijk
Hey ERwee, weer een spannend deel. Dus het bestuur weet van toeten of blazen??
Ben benieuwd naar het vervolg
groetjes
ERWEE: Het waren de jaren zeventig. Dat was nog een boerengat.
Wat wilt ge dan? *wink*
Zeer bedankt hoor! - Henny
Ongemotiveerde spelers, bestuur die van elkaar niet weten wat ze doen, paaien met geld... Het gaat lekker zo.
ERWEE: *lol* De ene politiek was de andere niet.
Bedankt hoor!
|
