Volg ons op facebook
|
< terug
Het feest deel dertien. Dubbele thuiskomst.
Dubbele Thuiskomst.
Rob kijkt me aan en ik knipoog.
"Hoe lang nog voor we bij Huisgeest en Schip zijn?" vraag ik hem.
"Eén sprong maar." weet hij. Dagpauwoog maakt zich al klaar voor de sprong, ik voel haar ongeduld.
"Ik voel waar ze zijn, ik spring nu hoor!" en ze voegt de daad bij het woord. Ineens sta ik op een soort plein, Dagpauwoog heeft haar vrouwelijke gestalte aangenomen, ravenzwart haar en Schip voel ik, maar ik zie een man, daar komt Dagpauwoog dus voor.
"Elf, leuk je nog eens te zien! Het zijn maar verschijningsvormen Elf maar zo kom je niet in verwarring." voel ik Schip zeggen. Huisgeest herken ik meteen omdat ze een half metertje boven de grond zweeft.
"Hey Schip …. " en dan weet ik het niet meer.
"Wat? Wat is er?" Dagpauwoog staat al bij me en slaat een arm om mij heen.
Ze vroeg hoe lang het nog was voor we bij Schip en Huisgeest zouden zijn maar het voelde anders aan dan anders. Ik voelde de laatste sprong aankomen. We stonden op een soort plein. Naast mij Elf en Dagpauwoog als Ravenzwart. Tegenover ons stond Schip, als man, had ik me zo vergist?
"Nee Rob dit is maar een verschijningsvorm om jullie niet in verwarring te brengen!" hoorde ik in mijn hoofd. Het plein was gevuld met mensen die ik allemaal ergens van kende. Met sommigen lief en leed gedeeld, anderen hele goede kennissen. Maar ook zij die ik het liefst heb van allen. Ik haalde mijn wenkbrauw op naar Elf, ze knikte. Ik zag nog net dat Dagpauwoog naast haar ging staan en een arm om haar heen sloeg.
"Oh, 'k weet niet,,,,,,, 'k weet het wel, hoe ver zijn we nu van waar we vertrokken zijn?"
"Ik denk dat ik je begrijp, maar is dit geen heimwee?" Dagpauwoog wil zeker zijn.
"Nee, ik denk dat ik nu genoeg geleerd heb om om te gaan met wat ik achterliet, en ik popel ineens, kan niet meer wachten!"
"Ik begrijp je wel hoor, dat deed ik toch altijd al!" Dagpauwoog knikt en ik zie dat ze me begrijpt.
"We hebben je in een vingerknip terug waar we begonnen zijn. Ben je zeker dat je sterk genoeg bent om verder te gaan waar je ophield?" Dagpauwoog vraagt naar de bekende weg.
"Ik heb zo veel geleerd op deze reis, over mezelf, maar ook over anderen, ik wil graag thuis schoon schip maken, kan dat? Kan ik dat nu meteen?"
"Wil je niet eerst afscheid nemen?"
"Nee, ik laat jullie hoor, jullie zijn zo blij met elkaar, leg jij gewoon uit wat er is, ze snappen het vast wel."
"Dagpauwoog merkt dat ik het meen, en ik voel Schip erbij komen.
"Wil je nu al gaan Elf? "
"Ja, heel erg graag en heel erg snel."
Ik voelde de conversatie tussen Elf en Dagpauwoog. Een traan kwam maar ik wist dat ik me afzijdig moest houden.
"Rob, je voelt het hé? Met jouw emotie hebben we haar in een vingerknip weer thuis."
"Schip, laten we het nu maar doen zonder afscheid, anders krabbel ik nog terug." Ik voelde alle emotie van me afvallen, draaide me om en zag dat ze weg was.
"Elf, je bent er al, we gaan je missen hoor." Ik wilde nog veel meer denken maar Elf hield me tegen.
"Je bent er al Elf, we gaan je missen hoor." Dat is onmiskenbaar Rob.
Ik sta weer buiten onder de sterren op ons terras.
"Jullie blijven in mijn hoofd en in mijn hart hoor, dank jullie wel, dank jullie heel erg!" fluister ik nog. De deur gaat open en hij staat voor me, zorgelijke blik, mengeling tussen boos, en onmacht en verdriet. Ik lach. Hij kijkt eerst verbaasd, en dan glimlacht hij ook. Wijd open armen. Warmte. Ik ben thuis.
"Schip en Dagpauwoog, ik weet dat we hier goed aan gedaan hebben." zei ik maar ik zag al dat ze meer aandacht voor elkaar hadden dan voor mijn gedachten. Ik liep verder over het plein vol herinneringen en voelde een hand op mijn schouder. In de verte de laatste gedachte van Elf.
Bedankt Elf, het was me aangenaam. We treffen elkaar nog eens, wie weet waar. Het ga je goed.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Bijna hetzelfde thema als waar ik over bezig ben. Mensen en emoties zijn onafscheidelijk met elkaar verbonden. Wijs..dat laat ik graag in het midden.
rob: Dat geldt volgens mij voor elk levend wezen in meer- of mindere mate. - Vansion
Ik word (literair) bedroefd nu ik dit helemaal gelezen heb.
Het verhaal fladdert en verbrandt zijn vleugels aan het Licht.
Als lezer zie ik waas na waas opkomen en verdwijnen.
Ik herken het thema wel ... dat ik zou omschrijven als "de roep"... Maar de ik-persoon en je rob-personage blijven er zo flat en nauwelijks belevend bij ... alsof ze immaterieel zijn... Een ja klinkt pas écht als er een neen aan voorafgaat. Ik mis verzet en vlees.
geen kritiek ... een onaffe gedachte... misschien ook een gemene prik die muggen alleen toebrengen als ze bloed vermoeden dat de moeite is ...
rob: Dit verhaal moet een schilderij van de twee personen zijn, zonder vlees.
|
