|
< terug
Indigestie (deel 2)
Het weggetje was hobbelig en onverlicht. Anne maakte gretig gebruik van het rempedaal én het werkte uitstekend. David werd aanhoudend met het bruine dashboard geconfronteerd.
Na een kwartier rijden stopte ze, "Als jij nu al uitstapt David, dan is het voor mij eenvoudiger om zo meteen verderop te parkeren."
Ver achterin, tussen de weiden, lag het huis, omringd door allerlei struiken. Het was stikdonker. David liep het zandweggetje op en zocht tussen de struiken een opening die hem tot bij Anne kon brengen. Een paar flinke meppen van takken links en rechts, een aantal prikken van verraderlijke doornen en toen de redding nabij leek struikelde hij over een omvergevallen vuilniszak.
"Het is hier verdomd donker," zei David met gedempte stem.
Anne reageerde niet. Ze had al moeite genoeg om het sleutelgat te vinden. De voordeur sprong open en met halfgesloten ogen piepte ze de lange gang in. Je merkte meteen dat ze thuis was. David herkende dat gevoel van absolute veiligheid dat je alleen op eigen bodem kent.
Ze smeet haar tas op de grond en ging hem voor naar de woonkamer. Een kille witte kamer met vier zetels en een bureautje, uitgerekt op een zetel sliep een gevlekte kat.
"Opgepast!" riep Anne toen hij het dier een aai wou geven.
David trok zonder te weten waarom zijn hand terug, "Waarom?"
"Cor is aan de onvoorspelbare kant," zei Anne bezorgd, "Meestal haalt hij gevaarlijk uit. Ohhhhhh, ik haat dat beest! Werkelijk!" ratelde ze verder, "Nooit lief én daar zijn huisdieren toch voor? Uitgerekend het hele huis beschouwt meneer trouwens als zijn persoonlijk urinoir."
David grimlachte, haalde de schouders op en volgde haar naar de keuken.
"Wat wil je drinken?"
"Heb je toevallig wijn?"
Anne knikte, trok neuriend de koelkast open en haalde er een fles, fris gekoelde witte wijn uit. Een stoel werd tot bij het aanrecht getrokken waar ze onhandig opklom en vervolgens blazend in het hogergelegen vitrinekastje rommelde.
"Een meevaller," kreunde ze opgelucht.
Uit het donkere gat haalde ze een paar bestofte, vergeten punchglazen tevoorschijn waar ze onomwonden de wijn in schonk. Gehaast rende ze de woonkamer in, deponeerde de glazen op een voetenbankje en liet zich met een flinke zucht in de zetel vallen. Ze keek David even aan, glimlachtte voldaan en zwierde vervolgens het hoofd achterover.
Hij ging naast haar zitten en keek de kamer rond, iets wat hij altijd en overal deed. De kale muren zwegen, ze konden hem niets vertellen over zijn bezitters. Twee ficussen leefden in stilte tussen het vaal-kleurige meubilair samen met drie vliegen die mekaar achterna zaten. Ijle lucht hing overal rond hem.
"Euh... is Peter niet thuis?" informeerde hij voorzichtig.
"Nee," antwoordde Anne kort, "die had een vergadering vanavond."
In gedachten speculeerde hij over wat Anne Peter eventueel over hem verteld had. Het bleef allemaal vaag natuurlijk, én zinloos. Want wat had ze hem verteld? Tegelijkertijd kon hij de gemengde gedachte die hem ongewild te binnen schoot niet negeren. Hier zat hij dan, met Anne, de vrouw van Peter, een man die hij nog nooit ontmoet had. Op zijn territorium, drinkend met zijn vrouw, van zijn wijn in zijn huis.
feedback van andere lezers- muis
Dit deel vind ik beter dan het eerste. Ook de afwisseling met de kat en de vliegen zijn hier op zijn plaats en brengen leven in het verhaal.
Groetjes
Monalisa: Hopelijk blijf je het alsmaar beter vinden h?! Blijven lezen hoor! Bedankt voor je reactie, groetjes! - aquaangel
goed
Monalisa: Dank u wel! - jbrouns
Dit deel is veel duidelijker geschreven dan het eerste, inhoudelijk spreekt het me niet zo aan, maar misschien komt in deel drie een verrassende wending? Gr.
Monalisa: Blijven hopen ;) en blijven lezen ook ;)))
Bedankt en groetjes!
|
