|
< terug
In this World - deel 24
Pluizig grijs zit hij tegenover me op de trein. Ik zag hem al op het perron. Hij sjokte in de richting van mijn wagon met zijn rits open. Hij draagt een hemd dat al lang geen sopje meer gezien heeft. Voor de rest lijkt hij in deze koude zomermaand al zijn kleren over elkaar aangetrokken te hebben. Of ik gedichten schrijf, vraagt hij met een gebaar naar mijn opengeslagen schriftje. Bijna buigt hij zich voorover om mee te lezen. En dan slaat mijn afkeer toe: ik sluit me volledig af voor de buitenwereld die hij nu vertegenwoordigt. Ik wil geen gesprek met hem. Alsof ik me probeer te beschermen tegen een besmetting met een virus. Het virus van groezeligheid, aftakeling, eenzaamheid. Het is sterker dan mezelf. Net probeer ik afstandelijk, maar beleefd te blijven, als hij recht veert en naar de treinbegeleider op zoek gaat. Opgewonden als een klein jongetje deelt hij mee dat hij iemand stenen naar de trein heeft zien gooien. Hij verandert ineens in een dynamische held die de trein voor ontsporing behoed heeft. De conducteur bedankt hem voor zijn oplettendheid en de man straalt .En ik, ik heb medelijden, waarschijnlijk volkomen misplaatst.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Zie maar dat het geen rechercheur was, want zo ken ik er twee. Ze zijn met geen tang aan te raken brrrrrrr.
louisaatje: haha, dat zou pas leuk geweest zijn - ERWEE
Een mens moet al iets doen om incognito het land door te komen.
*wink*
Prima stuk. - aquaangel
op de trein of IN de trein ;)
straalt .En ik,
straalt. En ik,
graag gelezen groetjes
louisaatje: thx, goed gelezen! - Henny
Niet alles is wat het lijkt en uiterlijk zegt niet veel.
louisaatje: idd, en misschien gelukkig maar - muis
idd, uiterlijk zegt niet veel. Maar toch...ik zou toch ook een beetje afstand houden:)
groetjes
|
