|
< terug
Gezamelijke dis
Op de stoep voor het kleine kruidenierswinkeltje van mijn grootouders, van vaders kant, zaten mijn vader en enkele ooms een sigaret te roken. Ze waren door de hurken gezakt en dat gaf een vreemd beeld. Mouwen van witte overhemden waren hoog opgestroopt, bicepsen waren gebruind zichtbaar en boorden waren los, een zaterdagmiddag in augustus, 1959.
Dat de spierballen zo imposant waren was niet vreemd. Mijn vader en vier van zijn broers waren bakker geweest. Door het met de hand kneden van verschillende brooddegen en het sjouwen van balen bloem, werd nogal wat van de spieren gevraagd.
De middag liep teneinde, de hitte zinderde na en het was windstil. De grijze lucht had onweer in het verschiet en het was wachten tot oma ons aan tafel zou roepen. De woonkamer was in het midden voorzien van een grote eettafel, twaalf mensen konden eraan plaatsnemen.
'Komen jullie binnen?' De mannen schoten tussen duim en wijsvinger hun peuk naar de overkant van de straat en rezen traag overeind, sommigen met een hand in de rug en een pijnlijk gezicht.
In het midden van de tafel lag op zaterdag altijd een opengevouwen krant, met daarop de door oma zelfgebrouwde dranken. Bier in stopflessen, boerenjongens, advocaat en voor de dames, abrikozen op brandewijn. Dochters en schoondochters hielpen oma in het kleine keukentje met het snijden van kaas en droge worst. Ook de mosterd en piccalilly van eigen makelij kwamen ter tafel, evenals de bijbel.
Opa las een klein halfuur gepreveld zijn uitgezochte passage zonder tanden in de mond. Ieder nipte aan zijn drankje en hoorde, quasi geïnteresseerd, met af en toe een bevestigende knik van het hoofd als antwoord op het gesprokene, het gepreek toe. Met een geborduurde legger tussen de dunpapieren bladzijden werd het boek met een doffe klap dichtgeslagen, tijd voor de soep.
Uiteraard was de soep zelfgemaakt. Van schenkel, twee dagen getrokken op een petroleumstel in de bijkeuken. Oma schepte in met een verlekkerd gezicht, de soepballen waren immens groot. Mijn broer at de soep met een vork en slurpte de achtergebleven bouillon onder luide uihalen op, wat hem een draai om z'n oren van mijn vader opleverde.
De borden werden niet uitgehaald, men diende de stokvis met rijst en aardappelen met mosterd en wortelen uit hetzelfde diepe bord te eten.
Als afsluiting van de maaltijd werd een uitgebreid dankwoord tot een God gericht. Als antwoord brak vanuit de hemel een oorverdovend onweer los.
Op zondag werden we gewekt door de geuren van gebraden witte worst. Grote ballen varkensworst, op smaak gebracht met peper, zout en nootmuskaat, dreven in een grote pan, in hun eigen vet.
Oma sneed enorme boterhammen voor haar buik tegen haar zwart met grijze schort. Kaarsrechte boterhammen die nauwelijks op het bord pasten.
Opa had een broek met bretels over zijn hansop getrokken, zijn haar was nog niet gekamd en hij kauwde tandeloos zijn ontbijt. Zijn gehoorapparaat had hij niet in, dus enige vorm van communicatie was absoluut uitgesloten. Dit was zijn moment en hij wilde daar in alle rust van genieten, met mes en vork naar boven gericht in zijn grote handen naast het bord. Met nog enkele boterhammen sopte hij vet op uit de pan en smakte het tevreden weg, een druppel vet liep langs zijn ongeschoren kin, hij is drie en tachtig jaar geworden.
feedback van andere lezers- cehadebe
Dit is er weer een met een gouden randje, fantastisch, en niet alleen omdat ik van 'vroeger' houd. Maar zó levensecht neergezet, eerlijk en ook wat ontroerend. (en níet om het weer goed te maken:) groetjes
remy: Veel dank Corrie! - aquaangel
aquapplausxx
remy: H???, thxx - Gaya
goed sfeervol verhaal W. Knap geschreven. Dat was toen... Beetje Ot en Sien verhaal.
gr.
remy: Veel dank, K!
|
