Volg ons op facebook
|
< terug
Mini
In augustus werd ik achttien en in december bezat ik mijn rijbewijs, in een keer geslaagd. Mijn vader en mijn schoonzus zouden me komen ophalen bij het examenlokaal, want zij kreeg nog wat extra clandestiene rijles van mijn vader en ze zouden onderweg naar mij nog wat oefenen. Schoonzus veroorzaakte een behoorlijke aanrijding met de Peugeot 404, mijn vaders trots. Dus de stemming was direct al tot het nulpunt gedaald. Mijn moeder was wel erg trots op me, en gaf mij een envelop met mijn betaalde kostgeld van de afgelopen twee jaar. Achttienhonderd piek, dus daar moest ik wel een aardig autootje van kunnen kopen.
Uiteraard ging mijn vader mee op zoektocht en ik mocht achter het stuur van de Peugeot de dealers af. In die tijd waren de mini-Coopers razend populair. Ik moest en zou ook zo'n pittig karretje hebben, koste wat het kost. Bij iedere auto die we bekeken, moest de motorkap omhoog, zodat mijn vader een kritische blik op het motorblok kon werpen. Mijn vader had net zo min verstand van auto's als ik, maar het stond eigenlijk wel professioneel, wij zo met zijn tweeën gebogen boven iets wat voor ons absoluut abracadabra was. Het werd een vuurrode Cooper 1000 voor 1650 gulden. De auto zag er werkelijk schitterend uit. Het was zaterdag, dus ging ik 's avonds op pad met dat ding nadat ik mijn vriendin Katerien bij de boerderij van haar vader had opgehaald. Mijn broer had me verzekerd dat wanneer ik echt autorijden wilde leren, ik naar de grote stad moest, dus zetten we koers naar Rotterdam.
Katerien was een behoorlijke wildebras en door de nieuwe aanwinst tamelijk opgewonden geraakt. We waren een kwartiertje van huis af toen Katerien zo erg aandrong om de liefde te bedrijven, zodat we onderweg een parkeergelegenheid zochten om aan onze lusten gehoor te geven.
Verdiept in ons liefdesspel waren we ons niet bewust van de politieauto die naast ons stond geparkeerd. Het was al donker geworden en we werden flink verstoord door de zaklampen van de agenten. Een van hen tikte op het raam, waardoor we ons rot schrokken en de edele delen probeerden te bedekken met alles wat voor handen kwam. In mijn geval had ik een wegenkaart van Nederland te pakken en Katerien bedekte zichzelf met haar blote handen. We beloofden de koers te hervatten maar wel nadat we ons hadden aangekleed. Katerien werd met twee zaklampen langer beschenen dan in mijn ogen toelaatbaar was maar zei verder niets. Wat konden we onder de gegeven omstandigheden doen? De agenten bleven ons beschijnen totdat we waren aangekleed en weer onderweg waren.
Het werd een heerlijke avond in diverse cafés met een woeste nacht in de mini later die avond in de polder, ver buiten het zicht van welke voorbijganger dan ook.
De zomer daaropvolgend zou ik samen met mijn vrienden Cor en Sam op vakantie gaan met de Mini. Het zou een reis worden door België, Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland en Italië, om dan weer verder te gaan via Zwitserland, Oostenrijk en Duitsland, terug naar Nederland.
De auto was overladen met allerlei zaken die we absoluut niet zouden gebruiken, maar toch van mijn meer dan overbezorgde moeder zeker niet in onze uitrusting mochten ontbreken. De reis werd aangevangen en de eerste stop zou in Luxemburg-stad zijn. We kwamen om een uur of negen 's avonds aan en hadden honger als een paard. Ik parkeerde de Cooper in een beveiligde parkeergarage in het centrum van de stad, recht tegenover een obscure nachtclub.
Sam had direct al de behoefte om de club te bezoeken. Maar Cor en ik wilden eerst een bord eten, omdat onze magen te kennen gaven niet veel langer zonder een behoorlijke maaltijd te kunnen. Het werd Wimpy's fastfoodbar. Een etablissement à la McDonald's, alleen met dit verschil dat de keus slechts bestond tussen biefstuk met frites of kip met frites.
Na de met grote gulzigheid verorberde biefstuk met frites en doperwten, besloten we de stad verder te verkennen. Sam bleef maar zeuren over de nachtclub, maar Cor en ik hadden meer zin om eerst enkele cafés te bezoeken om later alsnog de nachtclub op een bezoekje te trakteren. Het ons volledig ontschoten besef dat we ook nog een slaapplaats moesten vinden, brak ons om één uur 's nachts op. 'Lekker slim' verweten we elkaar, toen we over de brug liepen die de twee stadsdelen verbindt. Een politieauto volgde ons enkele minuten en waarschijnlijk zagen ze ons als een stel zonderlingen, want onze paspoorten werden zorgvuldig onder de loep genomen. We hadden ons uit curiositeit alle drie in een marinekiel gehuld, wat in die tijd wel stoer stond, maar de beoogde uitwerking was in dit geval averechts. We zagen er meer uit als een stel piraten, of leden van de marine van een schurkenstaat.
Ons bezoek aan de nachtclub bracht niet het gewenste resultaat. Een lelijke danseres zonder borsten moest het hoogtepunt van de avond zijn. Na een klein uurtje stonden we weer op de stoep. Onze Mini stond veilig opgeborgen in de tegenoverliggende parkeergarage, en die was gedurende de nacht gesloten, om pas om zes uur weer zijn deuren te openen. We moesten nog drie uren overbruggen en de enige optie was om naar het station te gaan, om te proberen daar nog een paar uur te slapen. Van slapen kwam nauwelijks iets terecht. Tussen de hazenslaapjes door ouwehoerden we met z'n drieën over de lelijke danseres, wat tot gevolg had dat de overige slapers behoorlijk geïrriteerd raakten. De plaatselijke zwervers gaven ons te kennen, dat wanneer we niet snel onze gesprekken zouden staken, we elders een slaapplaats moesten zoeken. Om half zes was de tijd aangebroken om de Mini op te halen om onze reis te vervolgen. De gehele verdere reis verliep vrij voorspoedig zonder noemenswaardige problemen. Of het moet de beklimming van de Alpe d'Huez zijn geweest.
Cor was een fervente Tour de France-liefhebber en in Frankrijk reden we delen over het parcours van 1975. Het wegdek werd ons op sommige plaatsen nadrukkelijk herinnerd aan de zojuist verreden koers.
Namen als Poulidor, Moser en Pollentier waren in witte kalk op het zwarte asfalt geschilderd. We kwamen aan bij de Hollandse berg, zoals later de Alpe d'Huez werd genoemd. Verbaasd keken we alle drie omhoog en vonden dat een beklimming per fiets van een dergelijk hoge berg haast een zelfmoordpoging moest zijn. Om de omvang van de berg goed te kunnen bekijken stapten we uit en we zaten ons in de berm te vergapen aan dit kolossale massief. Na een biertje te hebben genuttigd stapten we in en begonnen aan de klim. Het eerste stuk verliep probleemloos, maar ik merkte wel dat de Mini er behoorlijk moeite mee had. Ons zwaar overbeladen autootje kwam halverwege nog maar nauwelijks vooruit. Hoe groot de verbazing was toen we door twee wielrenners werden ingehaald, valt bijna niet te beschrijven. Zichtbaar moeiteloos werden we voorbij gereden.
Het uiterste werd van de Mini gevraagd, maar we haalden de top.
We stopten voor een restaurant en stapten uit voor een maaltijd. Ik had de motorkap opengezet zodat de motor weer op een temperatuur kon komen om later de afdaling aan te kunnen.Tijdens mijn bezoek aan het toilet kwam een van mijn vrienden op het idee om de motor een beetje te helpen met het afkoelen. Hij had een emmer water over het motorblok gegooid en men kon de Mini letterlijk horen kreunen onder deze koude douche. Door een motorrijder werd mijn vriend erop gewezen dat dit niet zo'n dappere daad was, omdat op deze manier de kop kon kromtrekken en we geen kilometer meer zouden kunnen rijden.
Godzijdank werd naar deze raad geluisterd, zodat we na een paar uur weer verder konden. De auto deed het de verdere reis perfect. Op de terugweg hielden we een stop in Valkenburg, waar hij een week kon uitrusten. Terug in Zeeland kreeg hij een grondige schoonmaakbeurt van mijn vader. Het wagentje was totaal uitgeleefd. Volgens mijn vader had de auto alle denkbare menselijke afvalstoffen in het interieur opgenomen, zodat het hem twee dagen koste om de Mini schoon te maken.
Uitslag van de Tour de France 1975
1 Bernard Thevenet
2 Eddy Merckx
3 Lucién van Impe
4 Joop Zoetemelk
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
wat een zaaaaaaaaaaaaaaaalig stukje hahah (serieus clandestiene rijles? n hihih dies leuk). Oi, ik ga gelijk mijmeren over mijn allereerste vekantiebeleving zonder ouders en met twee kilo fricandonbollekes voor onderweg (smile)
remy: Heel veel dank Sabine - cehadebe
de vorige keer (maar waar???) schreef ik: Ik zou zo'n reisje direct willen beginnen. Dat is nog steeds zo. Vandaar weer uitstekend. Help me uit de droom:)
remy: Ik had dit stukje op de 'nieuwe' site geplaatst Corrie. En ja, ik zou het zo weer overnieuw willen doen. - ERWEE
Inderdaad leuke vertelling weer.
Waaruit ERWEE tenminste 1 ding zal onthouden.
Namlijk: nooit op parkeergelegenheden gaan staan om te biljaten met een wildebras van een vriendin.
En twee: Thevenet die de Tour won: regelrechte afgang was dat.
En ja, ik herinner me nog goed: die drie gasten die daar naar de vaste camera's stonden te wuiven.
remy: Dank je ERWEE! We waren jong en onbehouwen. En die berg is naar ons drie?n genoemd. - aquaangel
knap!
remy: Dank Aqua!
|
