|
< terug
Pitbullterriër - een ontmoeting
De holle klanken van een gelijkmatige tred weergalmden. Yana, de enige levende ziel in het gebouw. Een overlevende, zo leek het. Het was half negen door en al donker. Langzaam drentelde ze de stenen trap af. Haar lange vingers gleden over de grijs grauwe gangmuren, heel zacht. Liefkozend bijna.
Af en toe hield ze halt om traditiegetrouw aan de afschilferende verf te pulken terwijl in haar achterhoofd de woorden van haar zesjarige dochter nog nagonsden.
Ik ben niet doof hoor mama, had ze die ochtend gepiept en, moet je echt altijd tegen me roepen.
De giftige punt van haar onvoorwaardelijke liefdespijl had Yana diep geraakt. Onbegrijpelijk! Het was een lief kind, nooit vijandig of iets van dien aard.
Bij de damestoiletten bekeek ze zichzelf in de spiegel.
Niets ontging haar diepliggende blauwe ogen. Ondanks haar borstelige wenkbrauwen was haar gezicht heel vrouwelijk gevormd. Tussen haar hoogliggende jukbeenderen liep haar fijne neus waar, eenmaal ten einde, haar rozige, volle lippen alle aandacht opeisten.
Minutieus begon ze haar gezicht tot in detail te bestuderen. Het begon verdacht veel ruwe trekjes te vertonen. Net een pitbullterriër maar dan met een scherpe kop. Een door overlevingsdrang gestuurde kop, ging het door haar heen. Gefokt voor de arbeidsmarkt, opgefokt.
De afgelopen tien jaar bestond haar leven uit speuren. Potentieel opsporen, snuffelen naar zwakke schakels en toehappen op het juiste moment. Stevig vastbijten en zeker, zeker niet loslaten. In ruil daarvoor kreeg ze een hapklare maaltijd. Snel klaar, goed klaar. Elke dag kon ze zich in een luxe auto neervlijen. Rond haar nek droeg ze een dure ketting en nu pas besefte ze hoe zwaar die woog. In het gebouw wist ze iedere krakende plank te ontwijken, kon ze elke schimmelvorming blindelings aanwijzen maar hoe zat het met haar kind? Ze praatten niet meer, kende haar gevoelens niet en inderdaad, ze blafte of gromde haar toe.
Er wrong nu iets vanbinnen. Het borrelde er al langer, stelde ze geschrokken vast. Ja, het had meermaals tegen haar korst gebeukt om dan weer te verdwijnen. Als hete, kolkende lava, stromend volgens haar eigen wetten. Op zoek naar een weke plek om zich te kunnen wreken, net zolang tot ze barst en het ontembare uitspuwt.
Yana stormde de toiletten uit en zocht steun tegen de trapleuning. Schuldgevoel bekroop haar terwijl tegenstrijdige belangen haar gedachten beheersten. Ze grabbelde in haar jaszak naar haar gsm.
"Hoi Bart! Yana hier," zei ze buiten adem, "Luister eens, vanaf morgen neem ik vakantie. Marianne neemt het van me over, ik zal haar even bellen hierover."
"Geen probleem, hoe lang ben je weg?"
"Weet ik nog niet precies. Laat ik alvast beginnen met een maand."
"Goed Yana, geniet ervan. Groetjes!"
"Groetjes!"
feedback van andere lezers- ERWEE
Erg goed stuk. Prima detaillering.
Heb enkel wat moeite met de vervoeging van 'barsten' hier:
Op zoek naar een weke plek om zich te kunnen wreken, net zolang tot ze barst en het ontembare uitspuwt.
Monalisa: Ja, ik begrijp wat je bedoeld Erwee maar...ik kan er de vinger niet opleggen. 't Klopt precies niet h?? Suggesties zijn altijd welkom!
Bedankt voor je fijne fb
Groetjes - muis
Het fantastische aan dit verhaal vind ik dat je het leven en denken van die vrouw perfect vergelijkt met een pitbullterrier. En dat je de eigenschappen van die pitbull zo vermenselijkt gedetailleerd beschrijft.
Begrijp je wat ik bedoel?
Eigenlijk zijn het twee verhalen in één. Dat heb je prachtig gedaan.
Groetjes
Monalisa: Ja, het was niet zo gepland, het groeide zo tijdens het schrijven. Bedankt voor je fijne fb hoor!
Groetjes - yrsa
Prachtig werk!
Monalisa: Dank je wel Yrsa, groetjes! - zwartkopje
WOW... heel knap stuk. Mooi en gedetailleerd en al vanaf de eerste zin voel je een subtiele spanning. Het einde vind ik een beetje een afknapper in die zin dat de spanning te bruusk (naar mijn gevoel) stopt en het verglijdt in een gewone conversatie. Misschien kan een vervolg hierin verandering brengen?
groetjes,
zwartkopje
Monalisa: Ja, dat einde, daar kan ik inkomen. Voor 'n vervolg hierop vrees ik, eerlijk gezegd. Ben nog aan 't uitzoeken hoe ik vervolgverhalen het best aanpak...tot hiertoe heb ik m'n draai nog niet gevonden ;)
Alvast bedankt voor je fijne fb zwartkopje!
Groetjes
|
