|
< terug
Het blonde jongetje
Wekelijks loop ik naar het boeken antiquariaat voor enkele literaire snoepjes. Voor nog geen tien euro had ik de Engelse uitgave van Catch22 van J. Heller, De huwelijksmakelaar van B. Malamud en Dood op krediet van L.F. Céline in mijn gratis verkregen, wit doorschijnend plastic tasje. Dat werd weken slurpen van woordgenot.
Ik voelde me een beetje stiekem, toen ik de recensies op de achterkaft van Malamud's huwelijksmakelaar al lopend las en van boven mijn bril het verkeer in de gaten hield. Het voelde of ik net als vroeger om een brood werd gestuurd en op de terugweg het verse brood leegpulkte. Of, toen ik voor mijn moeder om damesverband werd gestuurd, en er al voetballend langs de trottoirband mee naar huis liep in de hoop dat ik geen vriendjes zou tegenkomen, zo'n moment was het.
Begin augustus en het was kil in mijn t-shirt, een kat zat voor een deur te wachten met opgerolde staart, een fietsbel rinkelde maar ik keek niet om.
'Gelieke near huus komme,' hoorde ik een moeder bevelen naar een jongetje met blond haar in een korte broek, hij droeg een wit plastic emmertje. Hij liep richting haven, de zelfde richting als ik, en hij liep ook als een jongetje. Met gebogen hoofd, lange slungelbenen en een mager bovenlijf. Hij trapte tegen kiezels, verveeld en waarschijnlijk niet erg ingenomen met zijn opdracht, te klein om te weigeren en te groot voor onbenullige boodschappen. Zijn leeftijd was moeilijk in te schatten, net als dat balletdanseresje van Degas, een jaar of tien, misschien elf.
Hij nam zijn opdracht niet al te serieus. Hij slingerde met de emmer van de ene in de andere hand en maakte een rad, zodat de inhoud er niet uitviel, en hij hield de emmer boven zijn hoofd en keek naar de onderkant van de bodem. Hij bleef geruime tijd naar de onderkant kijken en maakte daarbij slingerende bewegingen met zijn mond half open. Het was alsof ik mezelf zag op die leeftijd. Ik hield mijn pas in om de jongen te kunnen blijven volgen, ik was nieuwsgierig waar hij naartoe moest met zijn emmer, om over de inhoud maar te zwijgen.
We liepen achter elkaar de hoek om naar de straat waar ik woon maar liepen mijn huis voorbij. Pas bij nummer tweeënzestig klopte hij op het raam. Zijn oma kwam naar buiten en wreef hem door zijn stekelhaar.
'Ha die Tjerk, de wurmen vôô opa, bedankt knul. Kom je binnen vôô een glaesje fris?'
Tjerk schopte zijn schoenen uit en op kousenvoeten liep hij de gang in bij oma.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
zit nu te lachen met dat damesverbadn tjee hahah hygiënische zenne hahah, maar ik bergijp de jeugdige frustratie
zalig stukje weer
remy: Heel dank je wel voor het lezen Sabine! - muis
Hij nam zijn opdacht niet al te serieus=< opdracht
We liepen achterelkaar =< achter elkaar
Een knap stukje uit de oude doos Remy
graag gelezen
groetjes
remy: Veel dank, ik zal direct de correcties toepassen. - Gaya
Heerlijk verhaal. En wat herkenbaar die opdracht om verband te halen. Zo noemde mijn moeder het altijd. Wist ik veel wat het was. Vroeg me altijd al af wie er toch steeds zo gewond kon zijn binnen de fam. Als de winkeljuf. my vroeg, 'zal ik er een tasje omheen doen, ' zei ik, nee hoor, gaat zo wel. Met in iedere hand twee of drie grote roze zakken liep ik naar huis. En de winkeljuf. en iedereen die ik op straat tegen kwam maar vriendelijk naar mij lachen.. Pas veel later wist ik waarom. Moeder, altijd druk bezig, zag mij nooit binnenkomen met de zakken. De hele omgeving heeft zodoende een flinke tijd mijn moeders maandelijks cyclus kunnen volgen.
Gr. K@rin (en ook ik was blond:):))
remy: Tja, wij kinderen hadden het vaak te verduren en gelukkig is het door de jaren heen niet veeel anders geworden. - aquaangel
vooral het begin sleept me mee.
mooi
remy: Dank Aqua, herkenbaar voor ons allen denk ik. Dank voor je fb!!
|
