|
< terug
Eradi en het land van Millo: Hfst.6(b): 'De Zwarte Ridder van het Donkere Woud'
Betran leunde tegen een boom aan en liet zich zakken. Eradi volgde zijn voorbeeld. Het leek wel alsof er uren voorbijgingen. Beiden hielden hun adem in, Eradi met gesloten ogen. Het geluid van knappende takken werd afgewisseld met de slaak van een zware zucht. Een niet menselijke zucht. Eradi dacht aan het verhaal rond het kampvuur, aan de wezens van Millo. Angst beklemde zijn hart. Koude druppels zweet liepen over zijn voorhoofd. De geur des doods nestelde zich in zijn kleren, neus, hoofd. Helder denken lukte niet meer. Eradi verzakte in een roes, half bedwelmd door de geur, half overmand door slaap.
Het beeld van Fiande verscheen voor zijn ogen. Ze was weer naakt, maar deze keer wenkte ze hem. "Ik kom ... " fluisterde Eradi.
Twee handen vlogen hem om de mond, die hem terug de realiteit ingooiden. De knappende takken waren nu zeer duidelijk te horen. De zware adem klonk nu herkenbaar. Het was het gezucht van een paard. Eradi's ogen draaiden in het rond. Het moest van achter hen komen, want nergens was een beweging te bespeuren.
"Lopen, jongen! " schreeuwde Betran uit. Instinctief zette Eradi het op een lopen. Het paard van de belager schrok en steigerde. Niet voor lang, want algauw werd de achtervolging ingezet. Eradi glimpte af en toe achterom om zijn belager te zien. Tevergeefs. De takken van het struikgewas sneden in zijn benen, handen. Eradi hoorde de achtervolger dichter komen. Makkelijk was het niet, hij sprong over takken, boomstammen, struiken door, glipte hier en daar weg, herpakte zich en zette het weer op een lopen. Hij liep het hart uit zijn lijf, maar het was een ongelijke strijd, een strijd die in zijn nadeel zou uitdraaien.
Eradi keek opnieuw achterom en zag de gestalte van een ridder in een zwart harnas. Veel tijd om er bij stil te staan kreeg hij niet, want hij hoorde het geluid van een getrokken zwaard. Dit is het dan, het einde. Nooit gedacht dat het zo zou verlopen. Eradi struikelde, maar deed zelfs geen moeite om zich overeind te houden. Vaarwel.
Hij hoorde het paard hem in volle galop voorbijlopen. En dan... niets meer. Eradi deed één oog open. Doodstil was het. Langzaam kroop hij recht. Had hij gedroomd?
Eradi schrok. Op nog geen drie meter van hem lag de ridder met het zwarte harnas, bewusteloos. Betran stond over hem gebogen met een kleine boomstam in de hand.
De jonge knaap barstte in tranen uit. Het werd hem even te veel. Van zijn rustige leventje in het klooster was geen sprake meer. Leven en dood waren met elkaar verwoven met een zilveren zijden draad, waarvan ook zijn leven deel uitmaakte.
Eradi kreeg zijn adem niet onder controle. Hij voelde zich licht in zijn hoofd, een prikkelend gevoel, als van een been dat slaapt, veroverde zijn gezicht.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
urgh de geur van dood ieks,, vraag me af wate r gebeurd is (smile)
eradi: Het volgende deel is al klaar ... kzal proberen het vanavond online te zetten :)
Dan moet je zolang ni wachten :p - muis
Prachtig ritme wanneer Eradi moet vluchten. Ik kreeg het gevoel dat ik aan het meelopen was.
Mooi neergepend:)
groetjes
eradi: Hehe, dat vind ik nu eens een zeer mooie commentaar zie. Dat is ook de bedoeling h?, dat de lezer effectief meemaakt wat het hoofdpersonage meemaakt :) - Henny
Heel goed beschreven, ik zag het zo voor me. Knap!
eradi: Daar ben ik zeer tevreden om. Zo moet het ook zijn :)
|
