Volg ons op facebook
|
< terug
De overval
Kilte omarmt me in deze kamer. Wanneer ik mijn ogen open zie ik de witte muren die mij kaderen alsof ik in een doodsbed lig. Ik dacht in mijn slaapkamer te zijn maar mijn waarnemingen ontnemen mij alle hoop op de onwaarschijnlijk van mijn dromen. Ik dacht dat alles een illusie was. Dat ze niet werkelijk binnengevallen waren, dat ze niet echt geschoten hadden toen ik haar vasthad. Dat ik niet echt gesprongen was. Dat ze niet begon te huilen, ze is nog zo klein. Dat hij niet schreeuwde en niet viel en verdween in dit. Deze witte kilte.
Niemand is er om mij te verwelkomen. Waar ben ik en wat is er gebeurd toen ik verdween in die stilte.
Het was tien uur of iets later. Occasioneel gebeurt het dat mijn ouders langskwamen op dit late uur, maar het zou vreemd zijn dat dat op een gewone weekdag was. De bel ging en ik stond op. Ik rilde toen ik de gang in liep en ik ritste mijn trui helemaal dicht en ontsloot de deur. Toen ik de klink naar beneden deed werd de deur opgeduwd en ik viel.
Wanneer je denkt te vallen lig je al wanneer je eraan denkt dat je valt. Ik had hen nog nooit gezien. Ze hadden geweren. Ik was nog nooit zo bang geweest van een menselijke uitvinding. Hoe konden ze. Wat kwamen ze doen. Wat had ik misdaan. Wat had ik dat ze konden gebruiken.
Mijn kind. Mijn man.
Ik voelde hun pijnigingen amper. Hij kwam en ze sloegen hem neer met een bat. Ik schreeuwde en mijn hoofd raakte iets kouds en ik viel. Ik wist dat ik zou vallen en dat ik niet mocht verdwijnen of ik zou ze kwijt zijn.
Niet nog een keer.
Ik herinnerde mij hoe ik eens viel. En dacht voor altijd te blijven liggen want op dat moment was hij weg. De dag waarop hij zei dat hij zou terugkeren leek te vervliegen. Ik kon het net grijpen maar het schoof weg. Steeds verder. En ik bleef vallen. En ik had alles kapot gemaakt. Voor altijd.
Waarom waren de dagen toen zo leeg. De ochtend was een antoniem van de avond. De ochtend was een ontnuchtering van wat ik niet had. Toen de zon op haar laagste punt kwam kon mijn gemoed rusten. Want ik wist, wanneer mijn ogen om slaap smeekten, hij zou komen. De avond was alles wat ik had van hem. Maar waarom kwam ik. Waarom ging ik. Terwijl ik wist dat ik niet kon blijven. Dat ik de telefoon niet opnemen. Dat ik niet kon dat ik… ah.
Een scherpe pijn in mijn onderrug deed me ontwaken. Ik wist waar ik was en durfde mijn ogen niet te openen. Wat mijn gehoor waarnam was te vreselijk en ik wenste dat ik nooit wakker geworden was. Ik hoorde hoe ze haar vasthadden en ze huilde. Ze huilde zo luid dat ik hoopte dat de buren het zouden horen. Maar een zekere woede kwam in mij naar boven en het enige wat ik verlangde was rechtstaan en met mijn armen recht langs mijn lichaam gespannen, vuisten gebald en met een trek van arrogantie om mijn mond naar hen toegaan en het geweer dat ik in mijn handen had op hen richten en overhalen, steeds opnieuw, tot de zon op kwam en ze niet meer bewogen. Maar ik bleef stil en wilde dit moment niet verbreken.
De gedachten gingen razendsnel en ik voelde hoe mijn ogen als pijlen heen en weer schoten. Alsof ik op zoek was naar een reddingsmiddel terwijl mijn hart mij omarmde. Ik wist dat dit het einde was en als ik niet voorzichtig was zou het ook het einde zijn van hen.
Ik kreunde en ze kwamen naar me toe. Ze grepen me vast bij mijn bovenarmen en sleurden me rechtop. De scherpe pijn in mijn onderrug schoot als een vuurpijl door mijn leden. Ik schreeuwde. Ze sloegen. Hij keek me aan alsof hij een doodzonde had begaan. Ik zag haar en de pijn in mijn hart overstemde alles. Ik wilde haar nemen, haar troosten. Als het moest zou ik naar haar toelopen, wetende dat ze zouden schieten en ik zou… maar dan zou ze alleen zijn, dus ik bleef kalm. Een gevoel van opluchting doorkliefde me toen ze me haar gaven en me aanmaanden haar te kalmeren. Het leek alsof we klei waren. Ik stond daar, belabberd. Smeltend. Ik drukte haar tegen me aan, zo sterk dat ze opnieuw snikte. Ik wilde in haar oplossen. Ik wilde dat zij in mij oploste.
Ik zag hoe ze alles inlaadden. Ze namen alles mee wat hen van enige waarde leek. Maar mijn enige angst was dat ze hen zouden meenemen. Voor mij waren zij het enige van waarde in mijn huis. Met een harde ruk trokken ze mijn hand vanonder mijn kind en mijn een pijnlijke sleur trokken ze mijn trouwring van mijn vinger. Dat was het moment waarop ik mij nog inniger met hem verbonden voelde. Ze konden nooit die ring om mijn hart meenemen. En die ring was zoveel meer waard dan al hetgene ze nu meehadden.
Ze vertrokken en wij stonden daar.
Hij liep naar het raam en schoof het gordijn voorzichtig open. Ik zag zijn lippen bewegen alsof hij iets probeerde te memoriseren. Ik liep naar hem toe en trok hem weg van het raam maar het was te laat.
De auto remde op het einde van de oprit en keerde terug. Ik liep naar de deur, maar haar gewicht belemmerde mijn snelheid. Ik was te laat om de deur te sluiten. Ik huilde. Tranen liepen over mijn trillende lippen. Ik voelde haar handen trekken aan mijn haren. Ik wou dat ik haar kon beschermen, maar ze was zo teer en ik was zo naakt en ze sloegen me en sleurden me bij de haren tot in de woonkamer. Waar hij stond. Zijn doodzondegezicht was vertrokken en het was alsof hij versteend was. Hij stond daar maar. Ze duwden me naar hem toe. Ik strompelde. Ze beveelden me naast hem te gaan staan. Ik kon niet stoppen met trillen. 'Anne, Anne, Anne, Anne, Anne…' zei ik steeds. Ik kon niet stoppen haar naam te fluisteren in haar oor. Ze kon niet meer praten. We waren allemaal versteend.
Maar ik zag hem zijn hand oprichten en net op het moment dat zijn arm verticaal zou zijn draaide ik me om en deed een stap naar rechts. Zo'n pijn had ik nog nooit gevoeld. Mijn ogen zonken en mijn benen begaven het. Alles ging zo traag. Ze tierde in mijn oor maar het leek een diepe stem die zong en ik dacht en ik dacht maar de snelheid waarmee ik viel was zo laag en ik zag zijn handen maar mijn lichaam viel en zij viel en ik hoorde een schot. Mijn ogen sloten. We waren verdwenen.
feedback van andere lezers- dichtduvel
Ja, zware kost se, Jef
Talia: hey Jef! Blij je weer zo snel te horen! Bedankt voor je reactie! - dENSPOWELLS
Je gebruýkt her en der týjden door elkaar,
Talia: Dank je voor je reactie! Ik zal het nakijken. Let wel, sommige tijden lijken soms incorrect gehanteerd te zijn, maar eigenlijk passen ze binnen een soort van stream of consciousness. - SabineLuypaert
persoonlijk vind ik dat heel sterk is (weeral) maar weer donker. Jij bent wel een kei in sterke donkerten,
Talia: dank je! - fenk
Dit was prettig om schrijven, denk ik, maar het is soms niet prettig om lezen. Een taalkundige kan je beter uitleggen waarom, maar ik struikel over uitdrukkingen zoals
"mijn waarnemingen ontnemen mij alle hoop op de onwaarschijnlijk(heid) van mijn dromen"
"Occasioneel gebeurt het ..."
"Tranen liepen over mijn trillende lippen." (Andre Hazes!)
"ik voelde hoe mijn ogen als pijlen heen en weer schoten"
"doodzondegezicht"
...
Heeft me wel bekoord:
"De ochtend was een antoniem van de avond. "
Talia: Andre Hazes??? Had ik helemaal geen enkel idee van... Toch bedankt voor je reactie, hoewel ik hier op lingu?stisch gebied geen fouten zie. Het waarschijnlijk de lengte van de zinnen, de woordkeuze en de neologismen die je tegen de borst stoten. Subjectiviteit is schitterend. - Pake
Er is kennelijk,iets mis gegaan. Ik zie namelijk mijn commentaar niet verschijnen. Wel dan maar even opnieuw, want ik vind dat dit stuk om aandacht vraagt. Ik vind het heel sterk hoe je droom en realiteit door elkaar heen weeft en dat op het scherp van leven en dood. Het is daardoor niet zo gemakkelijk leesbaar maar een beetje inspanning mag ook wel.
Ik heb een aantal opmerkingen per e-mail aan je toegestuurd. Mocht dat mis zijn gegaan dan hoor ik het graag.
Talia: hey! Ik heb je commentaar via e-mail goed ontvangen! Ik heb het momenteel wel heel erg druk, dus ik zal binnenkort alles eens goed bekijken (nu heb ik alles vluchtig gelezen)! Bedankt hoor! - cehadebe
Ondanks dat het droevig is, werd ik niet droevig, dat lukte je de andere keren wel. toch heel mooi hoor!
Talia: Bedankt!
|
