naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Het doek

door Maarten

Onze eerste ontmoeting: in de kunstschool. Een plaats waar we beiden niet thuishoorden maar toch vertoefden om ons talent, als je het dat kan noemen, aan te scherpen. We kregen de opdracht een gevoel op doek te zetten en erna mochten we bij anderen het gevoel raden. Na enkele kunstwerken bekeken te hebben, veel waarbij de felle kleuren pijn deden aan de ogen en waarbij het gevoel dan ook voor de hand liggend was, kwam ik aan bij een meisje dat er nogal onverschillig bij zat. Ze keek me niet eens aan, ze zat daar maar, te staren naar de andere leerlingen die druk hun eigen en andere werken bediscussieerden. Even later, toen de kunstwerken verzameld werden en we mochten zeggen welk gevoel er bij welk doek hoorde, kwam haar schilderij aan bod. Een mengeling van zwarte strepen, rode vlekken, en iets wat op een mens leek in het midden. 'Woede,' riep een meisje. 'Haat', zei een ander. Het bleef even stil en iedereen staarde haar aan. 'Verdriet,' zei ik bedachtzaam. Ik zag pas toen dat ze groene ogen had.

Het was geen toeval dat we de volgende maanden altijd naast elkaar stonden, en dat onze omgang zich na een tijd niet meer beperkte tot die twee uurtjes aan de kunstacademie. In het weekend zat ze vaak bij mij thuis om te vertellen hoe haar week geweest was. Ze haatte haar school en de kinderen die erop zaten vond ze dom. (Aan haar verhalen te horen was ik de enige vriend die ze had) Maar vooral haatte ze haar ouders. Ze vertelde vaak over hoe haar vader, die ze amper zag, 's avonds laat thuiskwam van het café om daarna in een laaiende ruzie verwikkeld te geraken met haar moeder, waarop die zich dan de volgende dag afreageerde op haar. Veel verder vertelde ze nooit, maar het zien van littekenweefsel omringd door blauwe plekken op haar polsen als per ongeluk haar mouw wat teveel opschoof sprak boekdelen.

Mijn ouders waren op de hoogte van de situatie en het stoorde ze dan ook allerminst als ze eens bleef slapen in het weekend. Voor haar ouders was het geen probleem, die keken toch niet naar haar om, en ik vond het leuk dat ik haar een zorgeloos weekend kon geven en dat ik zo iemand had om mee te praten. Na een tijd werd het meer een regel dan een uitzondering en het voelde dan ook aan of ik een zus erbij had in huis.

Op een dag kwam ze met een groot pak aan. Een cadeau voor mij zei ze. Ik herkende de mens in het midden. Het was het doek dat ze geschilderd had toen ik haar voor de eerste keer zag. "Hier, je krijgt het," zei ze, "nu ik jou heb leren kennen heb ik het niet meer nodig. Je moet het alleen nog afmaken." "Afmaken," vroeg ik me verwonderd af, "ik dacht dat het al af was?" "Nee, alleen als jij er nog iets bijvoegt zal het echt af zijn. Wat, daar kom je zelf wel achter." Ze keek me aan en meer had ik niet nodig om te begrijpen wat ze bedoelde. Het was een toevlucht geweest het schilderij in tijden dat het moeilijk ging. Haar enige toevlucht. Nu ze mij had, had het schilderij haar betekenis verloren. Het klinkt misschien stom, maar ik zag in haar ogen dat ze zin had om te leven. Wie weet zou haar schilderij er ooit zo kleurrijk uitzien als dat van de mensen in de kunstacademie. Mensen die ze ongetwijfeld benijdde, tot nu.

Mijn verbazing en ongerustheid was groot toen ze een paar weken erna niet op de academie was, en toen ik haar ook niet hoorde om het weekend af te spreken. Ik probeerde naar haar thuis te bellen maar niemand pakte op. Diezelfde avond nog ging de telefoon…

Tragisch… Uit de hand gelopen… Slechts woorden. Woorden die hun betekenis misten van zodra ik haar naam hoorde. Ik wist wat er gebeurd was. Ik rende naar boven en sloot me op in mijn kamer. Ondanks verwoede pogingen van mijn ouders heeft het drie dagen geduurd vooraleer ik mijn kamer buiten kwam. Voor de begrafenis. Ik weet niet wat er meer pijn deed: de kist of de bijna lege zaal. Ik was de enige die huilde, de enige die er echt om gaf.

Een paar maand later stond ik in mijn kamer voor het schilderij dat op de grond lag. De kamer leek leger zonder die extra matras. Ik keek naar het schilderij en herkende mezelf erin. Herkende de pijn, het verdriet, de mens in het midden. "Het afmaken," zuchtte ik. Ik zocht troost in het feit dat ze tenminste gelukkig gestorven is met toch iemand die om haar gaf.

Een traan viel op het doek en vermengde het rood met het zwart om een grijze vlek achter te laten, midden in de mens. "Zo…" dacht ik bij mezelf, "afgemaakt…"

© Maarten

-----------------------------------------------------------------------

Het is een tijdje geleden met de examens dat ik nog eens iets gepost heb. Hier ben ik terug met een verhaal dat al even donker en triest is als de verhalen ervoor. Ik zal mijn best doen om eens iets anders on-line te zetten binnenkort...

P.S.:Op verzoek van jou, J

feedback van andere lezers

• Neeltje
  Graag gelezen Maarten, levensecht ondanks de behoorlijke dosis drama. Het gevoel van de verteller zou nog iets aan diepte en dichtbij kunnen winnen. /...die ze ongetwijfeld-E benijdde/.
  
  Groetjes Neeltje.
  Maarten: Ik zou het inderdaad meer diepte willen geven, maar dan moet ik ook langer e teksten schrijven om zo'n gevoel te cre?eren en lange teksten vallen bij mijzelf, en bij de lezers hier meestal niet zo in de smaak, allez, worden toch minder gelezen. Maar je hebt zeker gelijk dat er meer in zit... Bedankt voor de nuttige FB Neeltje! Maarten x
• cehadebe
  Misschien 'donker' maar ik werd er blij van om zoiets moois te kunnen lezen.
  Maarten: Doet me plezier. En ik heb al luchtigere dingen geschreven ook hoor... Kijk maar naar mijn andere verhalen. Wil niet het imago van doemschrijver krijgen :). Bedankt Ceha! Maarten x
• Gaya
  Mooi, jouw verhaal...
  Heel beeldend geschreven met veel gevoel.
  
  - Hier ben ik terug met een verhaal dat al even donker en triest is als de verhalen ervoor Ik zal mijn best doen om eens iets anders on-line te zetten binnenkort...
  
  Is toch juist fijn dat we allemaal zo onze manier van schrijven hebben? Eenheidsworst maakt eveneens saai en grijs...
  
  H.gr.
  
  
  
  Maarten: Ik zou liever van beeldend schrijven mijn handelskenmerk maken dan van donker... Bedankt voor de mooie fb Gaya! Maarten x
• DensPowells
  Eén van de beste dingen die ik op deze site las. Eindelijk eens kwaliteit, bedankt Maarten!
  Maarten: Lees dan zeker ook mijn andere verhalen eens :p... Bescheidenheid, not my talent :) Wel heel gulle woorden Dens, bedankt! Maarten x
• Thomas
  Nou, ik hou wel van je'donkere' verhalen. Ze maken telkens iets in me los
  Maarten: Merci Elke! Maarten x