Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 015. achter de coulisse
Boven brandt er inderdaad licht. Isabelle is al op kantoor. Zo vroeg! In de drie jaar dat ik hier werk, is het nooit eerder gebeurd dat ze haar routine doorbreekt. Soit. Ik sta er niet echt bij stil. Ik klop op haar deur. Ik hoor de koffie pruttelend doorlopen. Ze is hier dus nog maar pas. Uit gewoonte wacht ik niet op een antwoord. Ik ga binnen. Ik zie wat ik nog nooit heb gezien. Isabelle zit letterlijk met de handen in het haar. Voorovergebogen op haar stoel. Als ze langzaam haar gezicht naar omhoog werkt, kan ik zo zien dat ze heeft gehuild. Deze vrouw, die zelfs op de begrafenis van haar beste vriend Roger sereen bleef en haar verdriet gewoon binnenskamers heeft verteerd, zit hier te wenen op kantoor. Het irriteert me. Aan dat soort toestanden ben ik allergisch geworden. De afgelopen drie jaar, tussen al dat vrouwvolk, heb ik een overdosis ontboezemingen te slikken gekregen. Maar het is te laat. Weglopen kan nu niet meer. Ik schenk een kop koffie in voor mezelf en voor haar. Black als de dood - de helft van het water is nog niet door de filter gegaan.
Voor Isabelle is dit even gênant als voor mezelf. Ze weet duidelijk geen blijf met zichzelf. Maar ze neemt het kopje dankbaar aan, wat me doet neerzitten. De stilte jeukt naargeestig aan mijn binnenkant… daar waar je niet kunt krabben. "Zo vroeg al hier?" probeer ik. "Ik ben van huis gevlucht.' bekent ze," Ik wou even alleen zijn, met rust gelaten worden. Moet ik toch wel op mijn nuchtere maag, nog voor mijn eerste slok koffie een boodschap vinden van mijn schoonmoeder, gestuurd naar mijn e-mailadres van 'Connie' dan nog wel !" Bedremmeld zit ik met mijn voeten kringetjes te draaien. Mijn vel zit vol olie. Wat volgt, glijdt er gewoon langs: "Stel je voor! Hem noemt ze een losbol, een losgeslagen puber, een loser. En ik? Ik moet mijn gezond verstand gebruiken. Ik ben de volwassen vrouw in haar story. Ze maakt een karikatuur van ons huwelijk, van mij, zelfs van haar bloedeigen kind. Hoe kan ze zo plat zijn?" Haar blik gaat schichtig heen en weer. Een opgejaagde ree lijkt ze wel. "Het is niet wat het lijkt. En nog minder wat zij ervan maakt!".
Ik weet het. De mens is het enige beest dat de waarheid voortdurend verdraait. Om zijn gezicht te redden. Om de schade te beperken of op een ander af te wentelen. Of om van de ander een bondgenoot te maken. Ik bestudeer de neuzen van mijn spiksplinternieuwe laarsjes, lekker scheef, tegendraads. Het zijn lange laarsjes tot net onder de knie, met veters helemaal van onder tot boven. Dat deed mij de winkel binnengaan: die veters. Het zicht ervan deed mij verlangen ze omstandig open te maken, mijn voetjes erin te laten glijden en ze dan langzaam stukje bij beetje dicht te rijgen. De verkoopster maakte ze handig voor me open. Met een rits! De veters waren nep. Gewoon voor de show. Ik kocht ze toch. Ik liet me inpakken. Snel en zonder veel omhaal. De wereld zit vol verborgen ritsen. Die open en dicht gaan zonder dat je er erg in hebt. Voor je het weet ben je in- of uitgepakt.
Plots bedenk ik waarom ik hier ben binnengekomen: mijn redding. En misschien de hare ook voor een stuk. Ik open mijn rugzakje en haal het foedraal tevoorschijn. Het gepatineerde leer vol vlekken en krassen doen me denken aan de handen van Marcel. Ik geraak er een weinig door vertederd. Voorzichtig schuif ik de tekening eruit en rol hem open op de werktafel van Isabelle. Misschien fleurt dit haar wel wat op. Ze is altijd vol lof over de aparte stijl van Marcel. Isabelle kijkt naar de tekening. Lang. Doodstil. Buiten begint het te sneeuwen. Dan zie ik tranen uit haar ogen rollen. De één na de ander. Ze lopen en lopen maar. Heel natuurlijk, heel gewoon. Mijn weestand breekt. Een zekere mildheid overspoelt mij. Ik gun haar haar tranen. Ik sta erop te kijken met een lichte verwondering. Haar gezicht lijkt emotieloos. Niets dat verdriet, spijt of pijn kan verraden. Als een levensloze prent zit ze oog in oog met een man op een prent. En dan … zegt ze het, toonloos, elk woord zorgvuldig gearticuleerd, met een ietwat schorre maar vastberaden stem: "Hij was mijn minnaar."
Ik kijk naar haar. Haar blik blijft vastgeplakt op die enkele lijnen die haar minnaar tot leven wekken. Ik ben getuige . Getuige van haar tranen: tranen die verboden zijn, tranen die het licht niet mogen zien, tranen die thuishoren achter de coulisse van het leven. Bewaakt door de honderden hapgrage ogen van Argus, honderden ogen à la Rita.
feedback van andere lezers- jean_loeckx
Knap. Ben wel niet helemaal mee natuurlijk.
Maar ben blijven lezen.
Terwijl mijn baas om me heen hing.
g
Vansion: wil ik je het hele boeltje eens doormailen? printable version? - commissarisV
"De stilte jeukt naargeestig aan mijn binnenkant, daar waar je niet kunt krabben" GOED - geertje
Uitstekend. Ik vergat even te ademen tijdens het lezen van je verhaal. de afwisseling naar totaal andere dingen, doet je verhaal vlot overkomen, leest amusant...
het verhaal op zich is van een een hoog gehalte...
groe(n)tjes
geertje
- Jelsi
Het heeft even geduurd, maar ik ben tot achter de coulisse geraakt, hihi.
Het is niet mijn genre van verhalen. Heel mijn wereld draait om science fiction.
Maar ik vindt het toch zeer goed en vlot geschreven.
Vansion: dankje Jelsi - maridava
Dat van die ritsen aan de laarsjes en de link naar het leven vind ik prachtig.
Misschien enkele taalsuggesties:
...in de drie jaar dat ik... moet dat niet zijn die ik hier werk?
(dat enkel voor onzijdig)
... dat ze haar routine doorbreekt ... doorbrak?
Vansion: Oh. Ja, na nazicht denk ik dat je 2 keer gelijk hebt. Waaaaaaa. Tof. Merci. - feniks
An, ik zit hier achter m'n bureau dit verhaal in stukken en brokken te lezen. Ik zie dat je een gebundelde versie aan sommigen doorstuurt. Mag ik zo vrijpostig zijn om ook zo een 'gebundelde' versie te kunnen toegestuurd krijgen ?
Ik haal dan een eind in en zal mijn bemerkingen wat meer gestructureerd (en gefundeerd) kunnen formuleren.
Vansion: Ja hoor. Omdat anderen me dit ook vroegen heb ik rdx als prematuurtje ook onder de manuscripten geplaatst. Ik kon niet meer bijhouden wie wat wanneer gekregen had. Nu stuur ik systematisch nieuwe en herwerkte delen door naar al wie (voor-)ingeschreven heeft.
(Op de site zijn die bestellingen om de één of andere reden momenteel nog niet zichtbaar voor de andere gebruikers.) - Das
Heb mezelf een tijdje wijsgemaakt dat er drie soorten mensen waren. In het publiek, op het podium en achter de schermen. Tja!
Hey, Vansion, ik zit niet in het verhaal. Krijg ik permissie om later verder te lezen?
"Haar gezicht lijkt emotieloos.", dat hebben gezichten wel meer.
Je schrijft goed, wist je dat? Tof denkwerk dat eraan vooraf gaat. 'k Zou je graag eens bezig zien, zonder dat je het weet. Met binnenpretjes, gniffelen, handenwrijvend, zo gaat dat er waarschijnlijk aan toe ten huize cloedt. Ha!
Vansion: gij krijgt de absolutie om al te doen wat je hartje lust, ventje, als je maar weerbaar blijft ... XXX
(in mijn koppie is het vaak een prettig gestoorde bende, ja ... als mijn buikkie af en toe zijn goesting krijgt, tenminste ... ) - lilKim
Hehe, heb al een hele hoop leuke theorieën in je manuscript gelezen waar ik me wel in kan vinden.
Ik heb nog niets tegengekomen dat me tegenstaat, ik lees dus gewoon verder.
Vansion: 't amusement! - kronos
'Mijn vel zit vol olie.' Ik begrijp niet wat dit hier komt doen.
WeeRstand, r vergeten, maar met tikfouten en/of dt fouten let ik op, noem ze normaal niet meer want ik kreeg indertijd nogal wat herrie daaromtrent ;) ach, is voorbij
De onthulling over de relatie tussen Isabelle en Marcel : knap!
Vansion: zit vol is niet zo goed gezegd - olie die erop ligt bedoel ik, zodat alles er langs glijdt - zal dat verduidelijken!
oh ben blij met gratis redactie :DDD al zijn er ondertussen al veel foutjes uitgewipt, alleen pas ik die hier niet aan, wel in de volledige versie
|
