Volg ons op facebook
|
< terug
Iris - slot
Een paar heerlijke jaren gingen voorbij, totdat Johannes naar de grote school moest. Daar leerde hij nieuwe vrienden kennen. Hij ging meer en meer leren omdat hij later als hij groot was professor wou worden. De velden bezocht hij bijna niet meer. Op zekere dag, toen hij toch nog eens door de velden dwaalde, kon hij de stemmen van zijn oude vrienden zelfs niet meer horen.
'Ach, zie je wel' dacht hij, 'ik heb het allemaal verzonnen, natuurlijk hebben die stemmen nooit echt bestaan.'
Een tijdje later had zijn moeder werk gevonden in de grote stad. Ze verhuisden. Vanaf toen droomde hij niet meer. Eindelijk hadden ze geld waarmee hij kon gaan studeren.
Vele, vele jaren later was hij een echte professor. Natuurlijk was hij héél slim en vele mensen bewonderden hem. Maar toch was professor Johannes helemaal niet gelukkig! Hij begreep zelf niet waar dat aan lag, hoe slim hij ook was. Hij was beroemd, had vele vrienden en kennissen en verdiende veel geld. Waarom toch was hij zo ongelukkig?
Zijn vrienden wisten dat hij met verdriet liep, dus gaven ze op een dag een feestje voor hem, om hem op te beuren. Eigenlijk wou Johannes niet gaan maar omdat hij niet onbeleefd wou zijn ging hij toch maar. Op het feest zag hij de mooiste vrouw die hij ooit in zijn leven gezien had. Ze had lange zwarte haren, die een blauwe glans verspreidden. De kleur deed hem vaag aan iets uit zijn verleden denken. Hij werd onmiddellijk verliefd. Verlegen stelde hij zich aan haar voor.
'Gegroet mevrouw. Mag ik mij even voorstellen?'
'Dat is niet nodig' onderbrak ze hem vriendelijk, 'wie kent niet de beroemde witte professor? Ik ben Iris.'
De professor was de prachtige blauwe zwaardlelie al lang vergeten. Hij zei alleen maar: 'Iris, wat een mooie naam.'
Ze praatten nog heel lang met elkaar die avond en werden beste maatjes. De omgang met haar hielp hem een beetje zijn verdriet te vergeten, maar op momenten dat hij alleen was kwam het slechte gevoel steeds weer terug. Hij dacht dat als Iris met hem zou trouwen hij wel weer gelukkig zou zijn. Dus raapte hij op een stralende zomerdag al zijn moed bijeen.
'Lieve Iris, we kennen elkaar nu al een hele tijd. Je weet dat ik enorm van je hou. En ik hoop dat jij ook van mij houdt. Je zou me zo gelukkig maken als je met me zou willen trouwen. Wil je met me trouwen?'
Iris zei: 'Johannes, mijn lief, ja, ik hou van je, maar ik alleen kan je nooit gelukkig maken. De dag dat jij je weer herinnert wat de naam Iris voor je betekent trouw ik met je, want dan kunnen we echt gelukkig zijn.'
Omdat de professor de stemmetjes uit zijn kindertijd al lang vergeten was wist hij niet wat ze hiermee bedoelde. Maar omdat hij zoveel van haar hield trok hij doorheen het ganse land, op zoek naar de betekenis van de naam Iris. Hij reisde over berg en dal, helemaal tot aan de zee, maar waar hij ook was, niemand kon hem helpen. Teleurgesteld keerde hij een jaar later terug naar het huis van Iris. Ze was verhuisd. Niemand wist waar ze nu woonde. Ze had hem enkel een kort briefje achtergelaten.
'Huil niet lieve Johannes. Geef niet op! Blijf zoeken en op een dag weet je alles weer. Dan vind je mij ook terug.'
Maar Johannes huilde wel.
Hij was diep ongelukkig. Hij kon niet meer wonen in de grote stad. Hij liet alle rijkdom achter en keerde terug naar het dorpje waar hij als kind was opgegroeid. Daar wandelde hij eenzaam doorheen dezelfde velden die hij vroeger zo vaak bezocht had. En net zoals in zijn kinderjaren deed hij dat op blote voeten, want het kriebelende gras voelde prettig aan.
Weken later, hoorde hij op zekere dag plots een stemmetje.
'Ah eindelijk! Eindelijk hoor je mij weer witte vriend.'
Hij keek verbaasd om zich heen. Daar zag hij verscholen in het hoge gras de blauwe zwaardlelie. Zijn hart bonsde van vreugde. Hij herinnerde zich ineens alles weer. Tranen vloeiden over zijn bolle wangen.
Hij werd terug kind. De hele dag speelde hij met zijn oude vrienden en pas toen het donker werd keerde hij doodop terug naar het dorpje.
Dezelfde nacht nog droomde hij voor het eerst sinds lange tijd weer. Hij daalde, omringd door schitterende elfjes, een gouden trap af tot in de kern van de reusachtige zwaardlelie. Daar liep hij door de regenboogkleurige poort en stond in de Grote Zaal van Wensen. Hij wenste dat Iris bij hem was en zie! Iris lag naast hem in bed vredig te slapen. Ze werd wakker van het felle licht, gaf Johannes een kusje op zijn wang en zei: 'Ga nog wat slapen schat, we moeten morgen goed uitgerust zijn voor de bruiloft.'
De witte professor dommelde met een brede glimlach in.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Dit met mooie illustraties maken het compleet.
jbrouns: Ja, ik fantaseer er ook illustraties bij, bedankt, gr. - muis
Een mooi sprookje. Geluk vindt je niet in rijkdom en zo:)
Groetjes
jbrouns: Bedankt voor de mooie fb. Gr. - ERWEE
Prima verhaal.
Toch enkele tips:
De omgang met haar hielp een beetje zijn verdriet te vergeten, ... => De omgang met haar hielp HEM een beetje zijn verdriet te vergeten, ...
'Lieve Iris, we kennen ons nu al een hele tijd. => 'Lieve Iris, we kennen ELKAAR nu al een hele tijd.
Daar wandelde hij eenzaam doorheen dezelfde velden die hij zo vaak bezocht had vroeger. => Daar wandelde hij eenzaam doorheen dezelfde velden die hij VROEGER zo vaak bezocht had.
jbrouns: Bedankt voor de goede tips, zo te zien ben ik een beetje slordig geweest. Ga het verbeteren. Groetjes - Henny
Echt een verhaal met een moraal. Het geluk zit in de kleine dingen en die moet zien, bewonderen en verwonderen, dan weet je wat geluk is.
jbrouns: Zo is het maar net, bedankt voor het lezen en schrijf ze, groetjes - cehadebe
het bleef mooi en sprookjesachtig
jbrouns: Bedankt. Groetjes
|
