Volg ons op facebook
|
< terug
Familie uitgemoord
Het eiland waar ik woon is inmiddels door het aanleggen van bruggen en dammen, een schiereiland geworden. Door de toename van auto's en de doorstroming daarvan, een noodzakelijk kwaad.
Het eiland staat bekend door zijn unieke ligging als rustplaats voor trekvogels. Landbouwers waren jarenlang de dupe, menig gewas werd door onze gevleugelde vrienden dusdanig onderhanden genomen, dat de Overheid wel moest ingrijpen. Kavels werden onteigend en in plaats van akkergronden werd een vogelpark ingericht aan weerszijden van de N59. De gevolgen bleven niet uit. Een pick-up
van Rijkswaterstaat rijdt dagelijks over de weg om talloze aangereden vogels op te ruimen.
Dagelijks maak ook ik gebruik van deze spookroute, ik moet immers naar mijn werk nietwaar. Jarenlang ging het goed en soms ging het maar net goed. Herhaaldelijk kon ik door een snelle stuurcorrectie een laagvliegende vogel op het nippertje ontwijken. Een keer schampte ik een wilde gans, veertjes bleven achter de ruitenwisser steken maar de geschrokken vogel bleef in de lucht en vloog - wellicht traumatisch - verder.
Op een avond in mei, het zal ongeveer tien uur zijn geweest was ik na een lange werkdag op weg naar huis. Aan het begin van het vogelpark 'Tureluur' moest ik wachten voor het rode stoplicht. Met mijn gedachten nog bij het werk en een koud glas bier in het verschiet, liet ik de auto optrekken. Ik zal ongeveer tegen de tachtig kilometer per uur hebben gereden, want ik wilde juist opschakelen naar de hoogste versnelling.
Plots stond ze daar, een moedereend met ongeveer zeven kuikentjes, midden op de rijbaan.
Het moment duurde enkele seconden maar het leek of het zich vertraagd afspeelde. De rubber ligt waarschijnlijk nu nog op het asfalt. De moedereend stond met haar borst vooruit voor haar kroost, richting het naderende gevaar gewend.
Een doffe klap was het gevolg, de auto slingerde de berm in en vloekend en tierend stapte ik uit. De moeder was vermoord en vier van haar kinderen hadden hetzelfde lot ondergaan. Drie kuikentjes stonden angstig piepend bij elkaar dit ongelofelijke drama te verwerken. Met de drie overgebleven jonge eendjes reed ik door naar huis, nadat ik hun overleden familieleden in de berm had gelegd. Onderweg kreeg ik het te kwaad, er kwamen tranen naar boven en dat was voor het eerst sinds mijn eigen moeder twintig jaar geleden het leven liet.
Zes weken lang hebben (vooral) Merel mijn vriendin en ik de kuikentjes verzorgd. Met een pipet hebben we ze gevoed en iedere dag ging ik met een schepnet naar de sloot voor voedsel. Na overleg met een dierenarts hebben we ze in de sloot achter ons huis de vrijheid gegeven. Ze zwommen direct naar een jong eendengezin waar ze klaarblijkelijk zonder problemen werden opgenomen. Een aantal dagen liep ik vier of vijfmaal daags naar de sloot om als pleegvader mijn kroost in de gaten te houden. De natuur heeft zijn best gedaan en 'mijn' kinderen zijn gelukkig volwassen eenden geworden, meer heb ik niet kunnen doen. Maar ik zit voor de rest van mijn leven met een enorm schuldgevoel. Tegenwoordig vermijd ik zelfs tekenfilms waar eenden het moeilijk hebben, want ik weet dat wanneer het te erg wordt, ik het niet droog hou.
feedback van andere lezers- aquaangel
aahhhhhhhhh duckies, beelden van Alfred J. Kwak, zeer aandoenelijk geschreven.
x
remy: Dank voor het lezen Aqua, succes met je nominaties. - SabineLuypaert
o remy, hier kreeg ik kippenvel en tranen van, p^rachtig verhaal, voor de drie overlevers (heel erg traumatisch voor de andere eendjes) brrr zou daar ook lang niet goed van zijn vrees ik
remy: Fictie hoor. Wel zoiets van deze aard op afstand gezien. - mimi
toch nog mensen met een geweten op de wereld-op zich al een hele geruststelling; knap geschreven
remy: Dank voor het lezen, en het compliment. - Gaya
OOOh, daar word je toch misselijk van als je dat overkomt.
Mooi geschreven. Raakt me. Zit hier in een gestolen half uurtje op mijn werk het te lezen...
remy: Niet echt gebeurt hoor, spaar je tranen. Dank je voor het lezen! - cehadebe
Je bent veel gevoeliger dan ik, ik zou eerst kijken of er schade was, en zo ja die eenden die nog leefden (bijna) doodschelden:) Maar... met mijn 'eigen' hond en poes, had ik 3 maanden verdriet na hun dood.
remy: Ik ben wat minder materealistisch ingesteld denk ik, maar dank voor het lezen. - Henny
Ondanks de dood toch een heel warm verhaal. Een paar dagen geleden zag ik hoe een duif aangereden werd en onder de auto door stuiterde. Overal dwarrelde veren. Een andere vrouw had het ook gezien, keerde haar wagen en haalde de vogel van de weg om in haar auto te leggen. Ze zijn er nog, mensen met een hart voor dieren
remy: Dank je Henny. Het verhaal is fictief geschreven, maar ik zou het (ter geruststelling) ook doen.
|
