Volg ons op facebook
|
< terug
Een scootmobiel krijg je bij een pakje boter 4/5
Peter was ook blij dat zijn vrouw eindelijk haar beklag kon doen. Ook de uiteenzetting in de brief vond hij grandioos en was erg trots op zijn eega. De volgende dag kwam er een mail terug.
Geachte mevrouw De Graaf.
Wij hebben uw brief gelezen en gezien de klachten over uw gezondheid hebben wij besloten dat een scootmobiel beter voor u is. Daarom nemen wij contact op met een adviesarts om u nog een keer te schouwen anders kunnen wij er geen toekennen. U krijgt hier over binnenkort bericht. Het is uiteraard een andere arts dan de eerste keer.
Hoogachtend,
A Pieters.
He, he, dacht Henny, er komt eindelijk schot in de zaak. Blij mailde ze haar man om het nieuws door te geven.
"Het komt wel goed," schreef hij terug.
Dat binnenkort bericht, liet nog een lange tijd op zich wachten. Henny moest zich melden bij dokter Smit. Hij was nog dikker en korter dan de vorige arts. Nogmaals werden alle klachten en belemmeringen voorgelegd en slim als ze was had Henny ook de brief meegenomen die ze aan de gemeente geschreven had.
"Hij las hem en vroeg: "Dus u kunt niet lang lopen en zeker niet lang staan door Dupuytren onder uw voeten en moeilijk het stuur van een fiets vasthouden door uw handen?"
"Klopt en ik voel me, als ik loop, als de kleine zeemeermin door de pijn."
"En ik begrijp uit het vorige rapport dat u zich niet wil laten opereren?"
"Nee, ik mag me niet laten opereren omdat de kans te groot is dat alles veel erger wordt. Zelfs amputatie werd door de specialist dan niet uitgesloten."
"Mag ik uw voeten zien?" vroeg de arts terwijl hij al naar haar handen keek.
"Natuurlijk." Henny trok weer haar schoenen en sokken uit om haar voeten te tonen.
Hij observeerde hoe ze dat deed, voelde aan de voetzolen en bekeek de aangepaste schoenen. Waste zijn handen en hij ging weer zitten.
"Mevrouw, in zulke ernstige mate heb ik het al in geen veertig jaar meer gezien. Dat u moeite hebt met lopen, kan ik enigszins wel begrijpen. Is er een bushalte bij u in de buurt?"
Verbaasd keek ze de arts en vervolgens Peter aan.
"Wat heeft dat er mee te maken?" vroeg ze.
"Dan kunt u met de bus gaan en kunt u toch overal naar toe."
"Dat kan ik niet. De opstap is vrij hoog en ik moet een zitplaats hebben. Ik kan mij niet goed vasthouden en blijven staan. De jeugd staat echt niet op of laat je vrijelijk instappen hoor!"
"Vreemd, bij mij wel," mompelde de arts.
Nu werd het Peter te gortig. "Het is waar wat mijn vrouw zegt! Mijn vrouw is bij mij langs geweest tijdens de hondententoonstelling in Eindhoven. Daar was ik suppoost zoals altijd. Dat was in februari. Mijn vrouw heeft in die barre kou drie bussen op het station voorbij moeten laten gaan. Studenten van de TU geven mensen slecht ter been geen kans om in te stappen. Bij de bushalte staan te wachten zodat ze voorop staat, kan ze ook niet!"
"Juist, u hebt ook een hond las ik in het vorige rapport?"
"Ja," antwoordde Henny, "Ik houd van dieren, zo moet ik toch bewegen en lopen omdat het dier eruit moet. De andere arts zei dat ik de hond eruit moest doen omdat honden aan de riem kunnen trekken en dat is niet goed voor mijn schouder. Wel moest ik van hem veel bewegen."
"Ik vind dat u minder moet bewegen en daarom uw hond weg moet doen. Maar goed, ik schrijf een open rapport aan de gemeente en u hoort wel van hen."
Drie maanden later kwam er bericht van de gemeente, samen met het keuringsrapport. Het verzoek was afgewezen, want het was haar eigen schuld! In het rapport stond dat Henny nog 500 meter kon lopen, genoeg om naar een bushalte te gaan. Op- en uitstappen is wat moeilijk, maar nog te doen. Dat zij zich niet laat opereren en dat het daarom haar eigen keuze en schuld is.
Daarom besloot de gemeente niets goed te keuren. Wel wilden ze een rolstoel aanbieden en daar zou ze nog over gebeld worden.
"Wel ja," zei Henny toen ze het hele rapport en bericht las. "Nu is het nog mijn eigen schuld ook! Ze verdraaien de boel, schrijven dat ik veel beter kan dan het is en weet ik allemaal meer!"
Ze gooide de brief op tafel en barstte in tranen uit. Op de bank ging de hond naast haar zitten en likte de tranen weg.
"En jou moet ik dan de deur uit doen. Jij hebt meer gevoel en verstand dan het hele zooitje daar."
Inderdaad een dag later werd er gebeld, weer een andere persoon van de gemeente. Nogmaals deed Henny haar betoog, maar de man kapte het af.
"Zo is het besluit en ik kan u een rolstoel aanbieden, meer niet. Zo kunt u nog eens de stad in."
Henny had geen keus en stemde toe.
De volgende dag weer een telefoontje. "U wilt een rolstoel," klonk een norse mannenstem.
"Dat werd mij aangeboden en om de stad of zo in te gaan is dat wel handig."
"Hoe vaak denkt u die rolstoel te gebruiken?" werd er kortaf gevraagd.
"Weet ik niet, een paar keer per maand toch wel zeker,"antwoordde ze, niet op de vraag berekend.
"U denkt toch niet dat wij een rolstoel aan laten passen voor een enkele keer? U kunt een verhoogde wc-pot krijgen, meer niet!" Bulderde het door de telefoon.
"Maar… maar?"
De verbinding werd aan de andere kant verbroken.
Nog overstuur vertelde ze 's avonds dit onbetamelijke voorval aan haar man.
"Nu is het genoeg! We hebben een rechtsbijstandverzekering, er komt een advocaat op."
Al snel kreeg ze bericht van een advocaat. Hij vond het ook een vreemde zaak en zou het uit gaan zoeken.
"Ik teken, namens u, een bezwaarschrift aan en vraag alle rapporten en papieren op. Ik moet u wel bekennen, elk gemeente heeft een eigen beleid. Dus we kunnen nergens op terugvallen, het ligt aan de willekeur van het bestuur."
Brieven tussen de advocaat en de gemeente vlogen heen en weer. Ook de pleiter werd feller in zijn bewoordingen, toen hij zag dat het niet deugde. Ondanks de bezwaarschriften en de speciale vergadering over het hele gebeuren, werd het bezwaar afgewezen. Wel kreeg Henny, via de advocaat een excuus over de hele gang van zaken en dat ze het erg betreurden. Ze moest volgend jaar maar weer een aanvraag doen. Deze zaak was gesloten.
feedback van andere lezers- lin
Ongelooflijk. Echt ongelooflijk.
Maar weer heel goed beschreven. Lieve groet, lin
Henny: Ongelofelijk maar waar. :( - aquaangel
ai, ai wat een toestanden ook he...regels, bureaucratie
tjeemig....en ja ik heb het ook wel bij de hand gehad, maar elke gemeente is weer verschillend,..ook zo krom als wat natuurlijk.
je loopt niet beter of slechter als je ergens anders woont..
enne met de bus........makkelijkeR?? No way.......de scootmobiel
geeft mee vrijheid, want je kan er ook winkels mee in rijden,
doe dat maar eens met de bus had je moeten zeggen! xxx
Henny: Die mensen hebben geen hart maar twee magen, zou mijn moeder gezegd hebben. Gelukkig blijken er in het laatste deel wel mensen met een hart en begrip te zijn. xxx - muis
Goh, schandalig! Die behandeling van de gemeente naar jou toe!! Die rapporten die dokters schrijven, deugen ook voor niets!
Ik sta alvast te popelen om de afloop te lezen.
Greotjes
Henny: Daarom schreef ik dit verhaal ook. Niet om medelijden te wekken, of zo, maar om wanstanden naar voren te brengen. {} - Ghislaine
Dan schreeuwen ze het uit dat er te weinig centen in de toch dure gezondheidszorg te kort is. Hopelijk mail je de site even door, dan zien ze meteen dat hun schandelijk gedrag ook de landsgrenzen overgaan. Niet bepaald een goed politiek beleid als je het mij vraagt.
Henny: Wauw, wat een pittige reactie! Ik denk dat het geen zin heeft. Tussen die oren zitten alleen eigenbelang. Heel blij met jouw reactie. Dat doet me goed! - SabineLuypaert
grrrrrrrrrrrrrrrrr mijn haren rijzen weer ten berge he, ne mens zou voor minder donkerdenkend worden {}
Henny: Helemaal waar Sarbine. Gelukkig zijn er ook opvrolijk engelen zoals jij. {} - ERWEE
Ondanks al de beschreven sores is het hier ook de bedoeling om niet alleen 'een verhaal' te lezen, maar een beetje te kijken naar de technische kant van het stuk.
Je hebt over de tijd wel een degelijke vooruitgang gemaakt, Henny.
(En uit iets van eerder denk ik de uiteindelijke afloop toch al te kennen. Maar ERWEE verklapt niks. ERWEE wacht deel 5 af.)
Henny: Erwee, ik leer ook veel door mijn verbeter engelen. hahaha! Niet verklappen is zeker goed!
|
