|
< terug
Dageraad
Toen ik de vlek zag bukte ik me onbewust.
Het kon geen inktvlek zijn dacht ik. En toch bevond er zich een vlek op het papier. Ik was naar de winkel geweest en had mijn gebruikelijke voorraad ivoorwit papier gekocht. Normaal schrijf ik daar met mijn Waterman pen op, een dierbaar cadeau van een mij dierbare vriend. Niet nu, ik had met een doodgewone balpen geschreven en toch zag ik een vlek. Ze was donkerzwart en bevond zich op ongeveer tien cm van de bovenrand en drie van de linkerrand. Ik stond op, ging naar de kast en nam mijn vergrootglas. Toen ik me bukte kwam ik te dicht.
Vorm werd kleur en kleur stippen, tussen die stippen kwamen kleine punten en achter die kleine punten zag ik het ivoorwitte, verhaalloze papier komen, leeg als de winterzon. Het beangstigde zo ver te kijken. Ik wou een heelal scheppen dat lezer en schrijver bevredigde, vol details, nooit eindigend. Een verbonden wereld van gevoelens, wat ik vond was meer.
Een lied vulde mijn gedachten.
Sariël keek naar me toen ik hem passeerde en Maria, mooi en heilig, keerde haar rug naar me toe.
Toen ze verder wandelde zag ik dat ze op tranen liep. Ik jongleerde op een straathoek met de tijd.
De stad vertraagde, straatlichten dimden de dag, het spel begon.
"Het is tijd, hoog tijd"
Het geheim zat in mij, ze wisten het.
De wreker en de maagd.
Het ivoorwitte herbergt voetstappen, ze hadden bloot kunnen zijn, er waren vele pelgrims die deze tocht voor mij waagden. Ik volgde hun pad, niet wetend waarheen.
Mijn hand bevroor, de inkt in mijn lichaam stolde.
De absolute had geen goddelijke liefde meer veil, mensen namen me anders waar. Ik hoorde stemmen. Ze riepen mij onbekende namen, gaven mij hun ziel die ik telkens weigerde. Het adres waar ik kwam was blank, het had geen nummer, slechts een witte deur die niemand opende. Een vrouw hielp me kloppen tot ook haar vuisten bloedend rode vegen achterlieten. We moeten kalm blijven, zelfs als de aarde onder onze voeten beeft.
Na het wandelen, het koude, kwam de warmte. Iets hoger kwam waar nooit woorden gingen, de lucht vulde wolken en gebouwen, de dageraad kwam donderend neer.
Het was hier dat ik zag, dat de leegte onze moeder is.
feedback van andere lezers- drebddronefish
Helemaal mijn ding dit hier. Verborgen werelden waar je het niet vermoedt. Het smaakt naar meer. Het voedt de fantasie op een stimulerende manier. Niet alles is zo heel duidelijk en daar vult de lezer in...interactief, ja, knap
groetjes - jbrouns
Knap! Goede woordkeuze, inhoudelijk spreekt me dit ook sterk aan: het fantastische, het mysterieuze. Groetjes - Victoria
beetje onsamenhangend?...
'Ik jongleerde op een straathoek met de tijd', is een mooie zin.
Het feit dat je je moeder mist is een plotse en bruuske wending in je verhaal. Heb het 3 keer moeten lezen om er een draad in te vinden...
Ik weet het niet...
Ps Victoria is mijn tweede naam
|
