Volg ons op facebook
|
< terug
Veertig en.
40.
Ik heb mijn adem om 23.59 u ingehouden en via spreuken en bezweringen uit de oude tita-tovenaar- doos geprobeerd de tijd te doen stilstaan. Het lukte niet, het werd dag. De dag dat het zonlicht nog wel scheen, maar mijn jeugd voorgoed verdween, de koetjes nog wel boeien, maar ik minder en minder soepel zal stoeien.
Veertig.
De draak.
Ik kijk in de spiegel en zoek naar verraders die mijn lichaam naar de ouderdom leiden, naar geheime signalen die erop wijzen dat mijn jeugd voor eens en voorgoed verdwenen is. Die ene rimpel, een moedervlek en dààr, een ouderdomsvlekje annex een dubbele sproet, misschien wel kankergezwel. Ach, ik ben haast dood!
Ik leg een potlood onder mijn borsten en ziedaar: het onding valt. Mochten die bazooka's nog rechtop staan dan zou de gleuf onder aan mijn wulpse vorm het potlood omklemmen en koesteren. Helaas valt het even snel neer als ik het tegen mijn lijf plaats. Nu ja, grotere borsten zouden dat probleem misschien ook vermijden, mijn exemplaren zijn nog in de groei en het is een proces van jàren. Op mijn sterfbed zullen ze de Playboy - bunnies vast doen blozen van schaamte.
Ik smeer. Een crèmeke boven mijn ogen tegen de rimpels, eentje eronder tegen de wallen, eentje opzij tegen het uitdrogen en een bruin laagje tegen de herfstbleekte. Hebben we het niet van God dan komt het uit de pot! Mijn lichaam krijgt twee lagen, dan hoort zo bij de verf, een bodymilkje en een glanslotion! Zwarte nagellak die verdomd langer dan de aangekondigde minuut over het drogen doet en een vlek op mijn witte bloes nalaat, en zeer extensieve verlengende mascara voor een wulpse blik. Nu maar hopen dat ik bij de vette knipoog naar mijn straatvriendje geen zwarte klodder op mijn netvlies krijg, of mijn wimpers niet verstrengeld geraken en ik hem hierdoor halfschele blikken schenk. Mijn straatvriendje, je leest het goed, is een jonge atletische figuur (tenzij mijn zicht echt achteruit gegaan is) en werkt in een grote autozaak die in de straat van mijn werkplek gevestigd is. Ik verdenk er hem stiekem van dat hij op de loer staat tot ik toekom, want van zodra ik uit mijn bolide stap duikt hij in het straatbeeld op, herkauwend op een boterkoek of broodje om zijn atletisch vereist calorieaantal te bereiken. Schijnbaar nonchalant, maar ik heb hem door, het manneke, ik doorgrond hem met mijn Penelope Cruz-blik! En mijmer, terwijl ik struikel over een loszittend kinderkopje, over zijn handen over mijn glibberig ingesmeerd lijf.
Enfin. Straks zie ik hem weer. Zou hij het zien, die veertig?
40 en 1.
"Hoe voelt het zo om bijna 41 te zijn?"vraagt mijn tienjarige met een grote lach op zijn kindergezichtje.
"Net zoals het voor jou voelt om 6 te zijn", repliceer ik met verbazingwekkende snelheid.
"Ik ben helemaal geen 6!"
"En ik ben geen 41."
"Maar jij bent minder geen 41 dan ik meer 6…"
"Neen, want hoe ouder je wordt hoe langer de jaren duren, dus 1 jaar is er net als 10 dus ben ik verder af dan jij want bij jou zijn het er 4 die tellen voor 2."
Hij kijkt me verbouwereerd aan. Deze mathematische souplesse had hij niet van een totaal onrekenkundig wonder zoals zijn eigen moeder verwacht.
Lief troost me. Lief zegt gepaste dingen als " je ziet er nog goed uit hoor, voor je leeftijd", en "ach, het is niet het uiterlijk dat telt maar het innerlijk" en "je lijkt meer en meer op je moeder."
Lief heeft het helemaal begrepen, of denkt het toch. Lief is af en toe naïef.
Het regent pijpenstelen, mijn straatvriendje is in geen mijlslaarzen of zuidwesters te bespeuren en mijn mailbox zit vol. Kan een dag nog erger worden?
Ik schud de regen uit mijn rosse haren, werp nog een extra troosteloze blik de nabije omgeving in en start met de opkuis van overbodige mailberichten. It's a dirty job, but somebody's got to do it, zeker nu ik mijn paswoord met mijn leven bewaak. Verdomd moeilijk om keuzes te maken in de opkuis, want iedereen die me een mailtje stuurt neemt een plaats in mijn hart in. En in mijn mailbox. En ik kan toch niet zomaar met een eenvoudige knop al die lieverds het internetuniversum insturen?
Ik stoot de foto van mijn nakomeling om en wis per ongeluk alle berichten van mijn baas. De foto kan ik rechtzetten, de chef zijn nonsens ben ik voorgoed kwijt. Het deert me niet, ik ben een rustige vrouw van veertig.
feedback van andere lezers- aquaangel
leuk gelezen door aqua die de 18e 39 is geworden en nu
langzaamaan naar de 40 toe gaat leven...
annvanbyl: Happy B van deze die de 17de de kaap van 40 overschreden heeft ! - togu_hang
ikzelf ben voorstander van natuurlijk schoon ... dus al die crèmekes ??? ... heb het graag gelezen de humor en technisch OK ... lekkere stijl. groetjes
annvanbyl: Normaal gezien behoren die cr?mekes tot het goed bewaarde badkamergeheim van de vrouw....dus ssssttt...:-) - muis
Graag gelezen, de humor kan ik wel smaken. Ook vlot geschreven met eenvoudige dialogen./
groetjes
annvanbyl: Bedankt ! - yrsa
Heerlijk om te lezen. Knap
Groetjes xx
annvanbyl: Het kadert een beetje in onze gezamelijke hekel aan verplichte verjaardagen h?. Bedankt voor de commentaar ! - ERWEE
Prima stuk, technisch in orde en met een zeker humorgehalte.
ERWEE moet toch eens gaan kijken in de afbeeldingen bij Google.
annvanbyl: Fijn, blij dit te lezen ! - SabineLuypaert
aarghhh wat een zalig stukje (leed) vermaak van deze lezer die nu wel lacht maar binnen enkele maandjes groen zal lachen en dezelfde dingen te wachten staat
maar, wat ik nog wilde zeggen HEEL DIKKE PROFICIAT met je libellewedstrijdprijs (smile) zalig dat het eentje uit deze reeks geworden is. Ik hoop dat je ze ooit boekt, ze zijn zo leuk en een mens wordt er goedgemutst van
annvanbyl: Hé bedankt Sabine! En ach, écht : het leven begint aan ...:-)
|
