|
< terug
Veertig en drie.
Het is vandaag oude-vriendjes-lunch-dag, waarbij het eten niet oudbakken is en de vriend in relatieve mate evenmin. Hij is veertigplus en vijftigmin dus ik neem aan in de fleur van zijn leven. Het oude vriendje vindt het niet erg dat zijn jongere vriendinnetje van weleer de kaap heeft overschreden en vindt me geen haar veranderd, op de kleur na. Hij belast me met zwaarwichtige waarheden tijdens twee slierten spaghetti en een slok goedkope rode middagwijn in.
"Veertig, dat is niets, dat is maar het begin, en jij blijft sowieso in mijn gedachten eeuwig jong!"
"En wild", voeg ik er hoopvol aan toe.Af en toe doet een vleugje zelfbevestiging wonderen.
"Zoals je wilt, meisje, zoals je wilt..."
Ooit was ik het wel, samen met hem, lekker wild rollebollend tussen de duinen, urenlang en ademloos in elkaars armen verzinken, beseffen dat leven op adrenaline tijdelijk is en -laat ons een kat een kat noemen- de huwelijkse staat van één van ons beiden verlammend werkte voor de uitbouw van onze relatie.
We gingen zo een beetje elk onze eigen weg, al reden we ook vaak op dezelfde autostrade. En hierbuiten reed hij af en toe ook nog eens op mij.
De snoeper vertelt dat hij recent een jong veulen op de schoot getrokken heeft en ze al maandenlang blijven zitten is, zo eentje van twintig-en-nog-wat, een vrolijk huppeldepupje nauwelijks ouder dan zijn oudste dochter. Hij voelde zich dadelijk aangetrokken tot haar artistieke talent dat aansluit bij zijn eigen beeldende vaardigheden als hedendaags kunstenaar. Ja. Ja.
Ik kijk hem aan, hij ziet er verdomd knap uit. Met zijn wilde haren en zijn lange benen en zijn pretoogjes en zijn....Het wordt me met de seconde en de op de bodem van het bord liggende bolognaisesaus onduidelijker waarom het nooit iets echt geworden is tussen ons. En nu is het te laat.
Nu is er Lief en Huppelding en Straatvriendje. En nog een resem anderen die een plaatsje in mijn hitparade van het dagelijks bestaan innemen. En zijn we ouder. En misschien, heel erg misschien, ook wijzer.
|
