Volg ons op facebook
|
< terug
Veertig en twee.
Ik laveer mijn auto soepel en gelaten door de binnenstad, van de ochtenddrukte op rijstrook een naar hetzelfde leed op rijstrook twee. De radio speelt onaangepaste vrolijke deuntjes, en mijn voorligger met mijn voeten door constant en bruusk op zijn rem te gaan staan. "Man, man, het lijkt wel kerstmis met al je lichtjes!"
Een blond pimpernelletje in het voertuig naast me poedert haar neus en frutselt aan haar witte bloesje. Ik klap eensgezind mijn zonnescherm naar beneden en kijk in het spiegeltje. Het is geen goed idee: acht uur tien is werkelijk te onchristelijk vroeg om in die mate met mijn zelfbeeld te worden geconfronteerd. Zij ziet er waspoederfris uit en ik voel me alsof ik te lang in de droogkast gezeten heb. Het is niet mooi verdeeld in deze wereld…
"Verdomde f*piep kl*z*piep piep, waar heb jij leren rijden, doe toch normaal man en rij voort, wat maakt het uit als die ouwe bes wat verderop wil oversteken, dat mens is met pensioen en heeft tijd en bovendien haar hele leven duidelijk al gewacht op de ware Jacob die niet kwam, vijf minuten langer zal echt wel kunnen..." Ik geef een extra gasstoot en vermijd maar net de drie fietsers die zich met ware doodsverachting voor de wielen van mijn supersonische mobiel gooien, en zowaar bijna een kras op mijn autoboezem veroorzaken. De nozems. Mijn stressgehalte stijgt in evenredige mate met het strasgehalte van de ceintuur aan mijn nieuwe jurk. Gisteren gekocht in de stad in een winkel waar ik normaal nooit kom maar nu, als veertigjarige, een Vrouw Van De Wereld ben en kleedjes begin te dragen en niet alle dagen meer gemakkelijkheidhalve naar een jeans grijp, die toch begint te spannen.
De jurk past me wel, en de erbij horende glitterband ook want die verhult de blubber van mijn buikcontouren die met wisselende trots de sporen dragen van een eerdere zwangerschap. En van het dagelijkse glaasje wijn en koekje bij de thee. Dat argument van moederkoekvet staat echter beter.
Ik zucht en staar opzij. Op straat loopt een meisje met felrode haren die duidelijk in de verfpot is gevallen, maar wat een durf en wat een aandacht krijgt ze van de optocht der filerijders. Aandacht, dàt is wat ik wil, dat is wat ik nodig heb, dus beslis ik dezelfde dag nog het winkelrek met haarkleuringen leeg te roven. Geen moment heb ik te verspillen, de wereld ligt vanaf morgen aan mijn haarwortels!
Ik trek, gewapend met een groen winkelmandje dat ik op z'n Roodkapjes laat zwieren aan mijn arm, ten strijde in het warenhuis. Er is veel volk, en de oude man tegen wie ik met mijn mandje opbots vindt mijn sprookjesimitatie allesbehalve grappig. Pech voor hem, het kind in dit meisje van veertig leeft en dat mag de wereld geweten hebben ook!
Een brood, twee pakjes kaas en een dozijn eieren verder val ik de gang van de hygiënische producten binnen. Mijn oog valt op de wobbler die een nieuwe haarkleuring aanprijst. Een wobbler, dat weet ik sinds ik het gisteren las in de krant, is zo'n kartonnen ding dat uit de rekken piept en wiebelt en dat een naïeve klant moet aanzetten tot het consumeren der goederen! Omdat ik niet naïef ben, of toch niet bewust, negeer ik dat wiebelding straal. Al leek het wel interessant te zijn: twee voor de prijs van één. En zijn die extra getrouwheidspunten op mijn warenhuiskaartje ook mooi meegenomen. Maar ik laat me niet verleiden, zo gemakkelijk ben ik niet.
De doosjes hebben mooie dames op hun verpakking staan, met superglanzende haren waarvan je in je wildste erotische fantasieën kan dromen, als je een man bent toch, of een lesbische vrouw of een beetje bi. Of gewoon afgunstig van mooie vrouwen, zoals ik vandaag. De namen van de kleuren doen me honger krijgen: chocoladebruin, cérise, honing…. Ik smeer zowaar de hele anti-weight-dinges-reutemeteut op mijn kop! Ik ga voor Red Havanna, het dichtste bij Cuba dat ik ooit zal geraken, tenzij ik me de aandacht van die ober in de Mojito-club in de stad laat welgevallen en ik met mijn rijpergeworden en uitgezette kont eens voor hem ga schudden. Kan hij me mooi meenemen om kennis te laten maken met zijn ouders, die ik niet zal verstaan in hun Cubaanse dialect, maar zij mijn Gents evenmin, dus dat komt goed uit.
De kassa staat vol met moegetergde mensen die tijd hebben, tijd, tijd… ik kies onbewust de rij uit waar iemand vergeten is de appels te wegen en waar de sigarettenmachine klem blijkt te zitten. Ik daarentegen ben haastig, mijn zuiderse look wacht vol ongeduld in dat kleine plasticflesjes op mij.
Wat zou ik graag een man zijn, verdomd wat zou ik graag een man zijn. Die kerels kunnen ongeneerd tijdens hun midlifecrisis een moto kopen en met een jonge pitspoes spelen, die krijgen wow-blikken van vrouwen die dat grijze haar "charmant", "wijs" en "volwaardig" vinden. Die kerels staan niet te klungelen terwijl ze de doos met nummer 752 rode havanna opendoen, geen snars verstaan van de gebruiksaanwijzing, en die plastic handschoentjes die gratis worden bijgeleverd eerder passend vinden bij een seriemoordenaar.
"Open de flacon en voeg hierbij de kleur, schud het flesje krachtig heen en weer." Spontaan komt de Cubaanse Manolo-ober weer in mijn gedachten, hummm, heen en weer en heen en weer.
"Begin onmiddellijk met de toepassing." Jezus, of wat anders, dood met de kogel?
"Test het product op allergische reacties door vierentwintig uur voordien dit toe te passen op een stukje huid." Hallo, en waar blijf je dan met die onmiddellijke toepassing?
"Verwijder de dop en begin aan de haarwortels."Waar anders snoes, aan mijn teennagels?
Het ziet er vervaarlijk bruin uit, dat rode gedoe, een beetje zoals tomaten die te lang in de koelkast gelegen hebben.
Lief roept of ik televisie kom kijken, en wat ik boven aan het doen ben en of hij kan helpen? Neen, Lief, blijf waar je bent, ik laat je niet binnenkijken op momenten van absolute naaktheid, van toegeven dat die drie grijze haren op mijn hoofd er eigenlijk vijfentwintig zijn. Van de absolute waarheid dat deze veertigjarige zonder gekleurde haren een wit muisje zou zijn! En veel liever een man zou zijn, god ja, veel liever een man.
feedback van andere lezers- yrsa
Je sleept me echt mee in dit idd geestige verhaal!
heb ervan genoten :)
groetjes xx
annvanbyl: Bedankt, er komt nog !! - feniks
Bijzonder geestig, zelfs voor een man als ik.
Kan me er iets bij voorstellen.
Knap geschreven ook.
Ik vind de inleiding wel een beetje lang uitvallen voor wat ze maar bijdraagt in de rest van je verhaal.
annvanbyl: Het waren eigenlijk twee superkorte verhalen die ik aaneen gebreid heb, vandaar misschien.
Bedankt voor de fijne feedback !
|
