|
< terug
Het Kempenland
Dit was een sereen en aangrijpend schouwspel, drie gedaanten de kou trotserend en een gelig licht dat telkens onderbroken werd als dit geestelijke gezelschap een van de vele bomen passeerde.
Het gerinkel verwijderde zich zo snel als dat het gekomen was en ook de licht onderbrekingen werden minder naarmate de bomen in het perspectief dichter opeen leken te staan.
Een haan riep de hennen bijeen en verstoorde op deze wijze dit langzaam ebbende beeld. De donkere gestalte voor het huis draaide zich en volgde de roep van de zojuist ontwaakte haan.
In het oosten etaleerde de nieuwe dag zijn vele kleuren, van een streepje rood en oranje tot een donker violet. De vroege voorjaarsochtend met haar laat sneeuwtapijt zag er sprookjesachtig uit, nu de tinkelende sterren langzaam hun lichtjes doofden.
De oeroude eiken met hun zo karakteristieke takkentooi wierpen nu de zon haar voorbode zond langgerekte schaduwen over het vlakke nog rustende veld.
Men zag ook dat de nacht niet zo rustig verliep als dat men denken zou, men zag sporen van nachtdieren die hun pootafdrukken als een wegenkaart achterlieten. Ze waren in de nacht actief geweest en mochten nu hun leger opzoeken.
De oude man draaide zich nogmaals en liep terug naar de deur, hij kon soms uren zo in de vroege morgen genieten van zijn o zo vertrouwde Kempenland. Er kwamen dan gevoelens bovendrijven waar hij geen naam aan geven kon maar voelde dit wel. Hij opende de deur en hoorde meteen zijn vrouw roepen om droog hout.
Hij is een iet voorovergebogen zeventiger met een grijze stoppelbaard. Zijn kleding stelt niet veel voor en bestaat uit een tot op de knieën versleten broek waarover hij een vest van een niet te noemen weefsel draagt dat aan meerdere kanten gescheurd is. Aan zijn voeten zitten klompen waarop men met reepjes varkenszwoerd en tratsen (kleine hoekige spijkertjes) de eventuele ongelukjes mee verdoezelde. Het druppeltje neusvocht dat te bengelen hing werd vakkundig met de handrug verwijderd. Hij ging weer naar buiten en kwam even later terug met een hele arm vol houtblokken die zijn vrouw besteld had, wierp ze neer en ging aan de tafel zitten.
Op het blank geschuurde tafelblad straalde de petroleumlamp een zacht gelig licht dat meer warmte veinsde als dat deze gaf, de wig was zwart geblakerd en het glas zag roestig bruin.
Voor hem lag een rond brood met daarnaast een gebloemd kommetje boter, een grote rode koffiekan en een beker zonder oor sierden op hun beurt de tafel.
De communicatie tussen hem en haar werd in enkele keelgeluiden gevoerd, niet dat ze niet spreken konden maar zo een oud stel had daar nu eenmaal genoeg aan. Men begreep elkaar en meer moest dat niet zijn.
feedback van andere lezers- Francesco
Ik volg je met weemoed
Hartelijk, Frank
Hoeselaar: Ach wat is dat mooi gezegd Frans, ja, ik hou van het sprookjesachtig
Groetje Wilhelm - muis
Die oude man zie ik al zo voor me!
En het is waar dat je zegt in de laatste alinea:)
groetjes
Hoeselaar: Ja, meiske ouderdom heeft ook z'n voordelen, we kunnen teruggrijpen op een heleboel ervaringen.
Lief dat je me weer las
Groetje Willy
|
