Volg ons op facebook
|
< terug
Veertig en vijf (Snotwijf)
De vestimentaire kleedjesluchtigheid en het pronken met het opbollende effect van mijn nieuwe push-up eisen hun tol. Ik ben ziek. De sluimerende vermoeidheid en abnormale sufheid van de laatste dagen waren de stille voorbode van het nakende onheil. Ik ken mijn lichaam als geen ander omdat ik geen enkele spiegel mijd, maar heb deze keer de signalen totaal genegeerd. En nu zint dit lijf van mij op wraak.
Mijn traanklier heeft een nieuwe boorput gevonden en ik snotter mezelf te pletter, het is me een vochtig boeltje aan mijn smoeltje! Mijn spieren steken onophoudelijk, en zelfs de vaststelling van er effectief te hebben, biedt me geen troost. Bovendien voelt mijn keel aan als schuurpapier en krijg ik nauwelijks een zin gezegd, en vooral dat laatste baart me grote zorgen. Het is pure machteloosheid te zien hoe Zoon ontsnapt aan de dagelijkse ruim-op-doe-voort-kinderbevelen en hoe Lief urenlang stilletjes en protestloos achter het computerscherm verdwijnt. Niet dat ze geen medelijden met me hebben, neen, ze kijken me beiden schaapachtig en meewarrig aan. Dat hoopje ongeregeld dat bedolven onder de papieren snotvodjes ligt,languit in haar berenpyjama, rode pluizige badjas en grijze wollen sokken, dat was eens hun rots in de branding, hun toeverlaat, hun koksmaatje en chauffeur. En vooral de organisator van het dagelijkse leven, dat nu volledig ongestructureerd misloopt. Wat een miserie, wat een miserie…
Zoon komt mierzoet flemen of hij nu toch naar die film kan kijken waarvoor anders het doordeweekse tv-verbod geldt. "Hè, toehoe…,"echoot hij in mijn waterhoofd, "zo gezellig met z'n tweetjes in de sofa."
De kracht ontbreekt me om neen te zeggen, en voor ik het weet kankert het televisiegeweld door de woonkamer en dwars door mijn sufgesnoten migrainekop. Ik sponsor de farmaceutische sector, neem twee pijnstillers ineens en glijd weg als een tientonner in drijfzand. Ik droom van Straatvriendje die begeerlijk naar mijn priemende winterborsten kijkt, van mijn droomacteur die speciaal naar België komt om met mij te dineren en après-dineren, van mijn baas die me spontaan promotie geeft gewoon omdat ik het verdien. Half onderuitgezakt lig ik te kreunen van de koorts en, toegegeven, gedeeltelijk van de zin in meer van de geneugten die het leven bieden kan.
De schaterlach van mijn tienjarige brengt me terug naar de koude realiteit, en de blik die Lief me geeft is absoluut niet lovend. "Veertig worden, het is wat hé….", lacht hij. Ik mompel (want hees) en kreun (want koorts) en neem me voor een minder gedecolleteerde maar gezonde oude bes te worden.
feedback van andere lezers- dichtduvel
Winterborsten, hoe is het mogelijk?
Je schrijft wel vlot en ik lees het allemaal graag.
Jef
annvanbyl: Wacht maar tot het lente wordt, dan groeien ze ! :-) - figment
zeer goed geschreven
annvanbyl: Bedankt ! - cehadebe
Dit is een zeer aangenaam verhaal, behalve voor jou, beterschap hoor
annvanbyl: Merci-hatsjie... - SabineLuypaert
o wat een heerlijk stukje hahaha (maar ik leef intens mee met je snotterleed hoor (sad) en dat die koorts maar rap de biezen neemt
annvanbyl: J?, heb de koorts met mijn halloweenborstel de deur uitgeveegd ! - jbrouns
Graag gelezen, enkele originele vondsten, groet
annvanbyl: Bedankt ! - Ghislaine
Grappig stukje.
annvanbyl: Dank je wel - yrsa
dit is meesterlijk neergezet. echt van genoten
annvanbyl: Fijn dat je ervan geniet, er volgen er nog 360 of zo... - fenk
Yep, je kan goed schrijven, je behoort tot een vqan de betere van ons clubje. Toch geef ik je een tip, doe ermee wat je wil:
maak af en toe je zinnen wat soberder. Het is niet nodig om iedere zin vol virtuositeit te stoppen. De plantjes in je voortuin komen ook beter tot hun recht als ze een beetje ruimte krijgen. Denk aan je lezer!
Sommige zinnen komen zelfs iets te artificieel over (neveneffect van teveel je best te doen; ik weet het, de pot verwijt de ketel). Lees bijvoorbeeld deze zin nog eens:
"Mijn spieren steken onophoudelijk, en zelfs de vaststelling van er effectief te hebben, biedt me geen troost."
annvanbyl: Bedankt voor lof en input, en mbt dat laatste kan ik je zeker volgen. Probeem is dat ik een weegschaal ben en niet kan kiezen. Ofwel maak ik mijn zinnen te kort (had iemand vroeger al commentaar op), ofwel geraak ik niet uitgepraat (tja,...) Maar ik probeer een evenwicht te zoeken, ik zou de kwaliteit niet willen laten ten onder gaan door kwantiteit ! - Neeltje
Mooi geschreven snottebellenverhaal, Als praten niet kan is de pen toch een heerlijk instrument. Ik struikelde over dezelfde zin en soms teveel woorden als Fenk, hoewel ik mezelf daar ook nogal eens aan bezondig. Jammer van je lijf en voor jou ook maar ik vind het een lekker leesbaar realistisch schrijven.
Veertig worden dat is wat hè; kostelijk!
Groetjes Neeltje en vooral beterschap
annvanbyl: Bedankt Neeltje !
|
