|
< terug
Veertig en zes (Van de grond!)
Met Lief van de grond gaan is een van mijn favoriete bezigheden, en ook nu ben ik weer met volle teugen aan het genieten. Ik snoer me vast omdat de brave steward me met dwingende zweefogen aankijkt, want spontaan is mijn vertrouwen in de piloot ab-so-luut. Daar probeer ik mezelf toch iedere vlucht van te overtuigen, vliegen is zo veel veiliger dan trein- en autorijden. Dat is dan wel buiten mijn moeder gerekend, die kreeg nog een rijbewijs gratis aangeboden bij drie potten choco, als extra hazelnootje zeg maar. Maar ik hou van de hele reissfeer, met mijn rollend valiesje (dat overal blijft haken, af en toe evenwichtsstoornissen vertoont en spontaan omver valt), met mijn loszittende reiskledij (omdat mijn innerlijke mens de drukverandering omzet in luchtverplaatsing in mijn darmen) en vooral om die kleine gratis flesjes wijn, de plasticmesjes en het slappe broodje bij het ontbijt. Hemels!
Schijnbaar ongeīnteresseerd volg ik bijzonder aandachtig de veiligheidsinstructies- je weet maar nooit dat Piet Piloot denkt dat hij met een watervliegtuig op weg is- en wapper de droge lucht weg met de papieren ramprichtlijnen. Lief niet, die slaapt al vooraleer de wielen de grond verlaten. Voorzichtig nijp ik toch een paar keer in zijn hand om zeker te zijn dat hij nog ademt en me straks kan doorlaten voor mijn eerste luchtplasje.
Het verzamelde reisgezelschap is een bont allegaartje, een mengelmoesje van wereldreizigers en internationale zielen. Ik vraag me keer op keer af : wie zijn ze en waar gaan ze heen?
Drie rijen voor me zit een prachtexemplaar en geen vrouw of kroost in de buurt te bespeuren. Dat opent perspectieven van zodra Lief de ogen opnieuw sluit!
We stijgen op en het vogeltje in mij fluit welig, de stadsmus wordt zeemeeuw, wordt adelaar, wordt misselijk als die turbulentiebulten niet vlug geharmoniseerd geraken. Sinds ik Lief ken zit ik altijd aan het raampje, en kan zo met de seconden de auto's, huizen en mensjes laten krimpen dat het een lieve deugd is. Ik zwaai ze met mijn kotszakje blij tegemoet.
Het aanwezige zweefpersoneel is perfect opgemaakt met drie lagen plamuursel en het sjaaltje geknoopt, en huppelt vrolijk het toestel door. Moeder cabine - overste heeft echter duidelijk al enige jaren in de lucht gehangen. Haar mobiliteit tussen de rijen is iets minder vlotjes, en het lijkt geen overbodige luxe om het gangpad voor haar wat te verbreden. Ach, zolang ze me met stabiele hand een drankje aanbiedt en koelbloedig blijft als een van de boordmotoren uitvalt, mag ze met haar overtollige bekkenbagage gezellig blijven.Wij, vrouwen van een bepaalde leeftijd, verstaan elkaar...
Twee plastic tasjes thee verder ondervind ik dat blaascontrole niet mijn beste deugd is. Met schuddende kont begeef ik me op de Boeing-catwalk richting het kleine kamertje. Het feit dat die brok charme van rij twaalf mij echt intrigeert, zorgt bovendien voor extra stimulans in de omgeving van mijn konijnenblaas. Ik voel het, de kriebels, the love is in the air! Heupwiegend zoek ik op de terugweg oogcontact. Dat wordt moeilijk omdat de zuiderse schoonheid niet de minste interesse in mij vertoont, maar actief geconcentreerd is op zichzelf.De narcist speelt met zijn wijsvinger verwoed vliegtuigje in zijn linkerneusgat.... Superbink valt van zijn troon, en het zicht op zijn geslaagde nasale vangst zet me prompt met mijn voeten op de vliegtuiggrond.
Lief staat galant voor me op, knipoogt en geeft me een kneepje in mijn achterwang. Het volstaat om deze tortelduif weer op bekend terrein te laten zweven. Minstens tijdelijk genezen van mijn zwakke lijf en geest mompel ik in 't Spengels "Espaņa, here yo come!"
feedback van andere lezers- dichtduvel
Love is in the air, ik ging ook graag met mijn lief van de grond, j
annvanbyl: jah? ! - SabineLuypaert
o wat een zalig stukje hahha
annvanbyl: Blij dat je "in de wolken" bent ! :-)
|
