Volg ons op facebook
|
< terug
Veni, vidi, vici. (I)
Veni, (ik kwam)
Op aanraden van mijn oom Maris moesten en zouden we gaan eten bij Guillaumo.
´Als we überhaupt al binnen komen,´ voegde hij aan zijn voorstel toe. We zaten op een terras aan de Via de Cerchi, niet ver van de Piazza del Duomo in Florence.
´Hoezo dat dan?´
´Met Guillaumo weet je het nooit,´ vervolgde Maris zijn betoog. ´Toen ik daar voor de eerste keer kwam werd ik namelijk geweigerd. Guillaumo bepaalt zelf wie hij toelaat of niet. Wanneer hij met het verkeerde been uit bed is gestapt kun je het wel vergeten, dan heeft hij geen zin in pragmatische beleefdheden.´
Ik had me drie dagen niet geschoren en was me bewust van mijn onverzorgde uiterlijk. Met ook nog donkere krullen tot op mijn schouders, zou dit volgens de plaatselijke etiquette geen beste indruk maken op de geprezen Guillaumo.
Ik was met mijn oom Maris al een week onderweg door Toscane, om zowel vanuit vinologisch, als uit culinaire en cultuurhistorisch oogpunt, de pareltjes uit het overweldigende aanbod op te sporen. In Florence hadden we uitgebreid Palazzo Vecchio en het Bargello bezocht, evenals de tuinen van de De Medici's. Op terrasjes in de Toscaanse hoofdstad hadden we al kennis gemaakt met de Bruschetta's en de Arosto Misto's, specialiteiten uit de streek, maar deze dienden gelijktijdig te worden genuttigd met een grote hoeveelheid aan uitlaatgassen. Florence, is in de loop der jaren een smerige stad geworden.
'Bij Guillaumo weet je niet wat je eet hoor, Wim, het lijkt niet op die rotzooi die ze je hier voorschotelen.'
'Ja, maar waar zit die knakker dan?'
'Even dimmen hè, ik heb veel respect voor die 'knakker,' zoals jij hem noemt. En geloof me maar, ook jij zult smelten wanneer je oog in oog staat met deze charismatisch man, hij is bovendien al zeventig geweest en zijn hele leven al kok. Hij woont niet ver hier vandaan, even buiten Lucca, morgen gaan we er heen.´
Maris liep, met zijn negenenzeventig jaren kaarsrecht over de oprit van een bouwvallig buitenverblijf. Ik kon hem met mijn vijfentwintig jaar amper bijhouden. Op deze bloedhete augustusmiddag - de laan geflankeerd door eeuwenoude olijfbomen - veegde ik het zweet uit mijn gezicht en hals. Stof van het terracottamacadam gaf mijn witte overhemd een smoezelig uiterlijk, alsof ik zo van het land kwam. Het lichte zomerkostuum van Maris zag er overigens even onberispelijk uit als anders, strak in de plooi en geen spoor van onregelmatigheden. Zijn grijze korte sik was keurig geknipt en op zijn gezicht was geen spoor van vermoeidheid te ontdekken.
'Marís, Marís,' hoorde ik van een door tabak en alcohol aangetaste stem roepen.
'Amico,'kuchte Maris. Bedenkelijk keek ik opzij, het leek wel of mijn oom een geliefde uit een vervlogen tijd tegemoet liep, ik zag een traan over zijn wang een weg zoeken door het rode stof.
Een beer van een man, nam mijn oom in zijn armen. Ze gaven kussen op de wangen en klopten gelijktijdig het stof uit elkaars kleding, waarbij de vilten hoed van Maris, op een komische wijze op zijn achterhoofd kwam te staan. Na een korte introductie van mijn oom kreeg ik slechts een koele hand van de beer. Hij keek me aan met een geringschattende blik, waarbij zijn ogen me van top tot teen kritisch observeerden. Ik hoorde iets van een gegrom uit het diepst van zijn enorme buik. De twee oude vrienden liepen op me vooruit met armen om elkaars schouders, ik werd volkomen genegeerd.
Onder draperieën van wijnbladeren op een klein terras, kwamen een karaf en twee glazen ter tafel. Ik kreeg een knipoog van Maris, als zijnde bedoeld dat ik geen opmerking mocht maken. Uit de conversatie tussen de twee vrienden, hoorde ik regelmatig het woord 'bambino' vallen en ik wist dat ze mij daarmee bedoelden. Vanonder bizar grote, borstelige wenkbrauwen werd ik door de beer bekeken, alsof ik een kip was waarvan ieder moment de nek zou worden omgedraaid. Toen Maris, de beer had verteld dat ook ik de kost moest verdienen met het klaarmaken van eten, smolt het ijs, zei het tot beperkte hoogte.
'Zo, bambino, jij kookt dus ook. Wat doe je dan nog hier, de keuken in met je sodemieter en breng ons een Baccalà, presto!' Godzijdank wist ik wat dit Toscaanse gerecht - wat vaak laat in de middag in deze contreien wordt gegeten - behelsde. Zoutevis met veel knoflook, peterselie en tomaten.
Ik maakte een theatrale buiging voor het tweetal en zocht mijn toevlucht in de smerige keuken van Guillaumo. Een wand van de keuken vol kookboeken en trofeeën en een wandkleed vol medailles van plafond tot vloer, gaf geen enkele twijfel over de hiërarchie. De beer was een zeer gerespecteerde man die zijn sporen ruimschoots had verdiend. Het toneelstukje dat hij opvoerde ten opzichte van mijn persoon had ik al doorzien, ik was in Italië strengere chefs gewend. Na enig zoeken in het domein van de beer, bereidde ik een kleine maaltijd voor de twee oude mannen. Alle producten waren vers, dus liet ik de smaak van de ingrediënten voor zich spreken. Met twee kleine, diepe borden liep ik het terras op en nam zelf plaats op respectabele afstand. Er werd geen woord gezegd, de twee slurpten hun maaltijd op met luide uithalen. Even werd onverstaanbaar gepreveld door de beer.
'Ik hoorde zojuist dat we vanavond welkom zijn,' zei Maris, zonder zich in mijn richting te draaien. Van de beer greeg ik een wijnglas toegeworpen, ik was geaccepteerd.
feedback van andere lezers- Victoria
Tof verhaal, maar ik heb een paar opmerkingskes (sorry ik kan dat gewoon niet laten):
om zowel vanuit vinologisch, als uit culinaire en cultuurhistorisch oogpunt - om zowel vanuit vinologisch, culinair als cultuurhistorisch oogpunt....
bizar grote, grijze, borstelige wenkbrauwen - zijn vier bijwoorden/bijvoeglijke naamwoorden niet wat veel? :-)
op een klein terras, kwamen - volgens mij zonder komma
contreien word gegeten - wordT
plafond tot vloer, gaf geen enkele twijfel - zonder komma denk ik
Van de beer greeg ik een - kreeg ik
remy: Veel dank voor je correcties. Ik zal er een paar aanpassen.
|
