Volg ons op facebook
|
< terug
Overpeinzingen in de Kinkerstraat
Het gebeurde op een ochtend, zomaar opeens. In plaats van naar haar werk te gaan, besloot Minika Breepoels zich ziek te melden en een lange wandeling te maken door Amsterdam, de stad die sinds vele jaren haar woonplaats was.
Het verheugde haar dat het de eerste echte herfstdag van het jaar bleek te zijn. Een schamel zonnetje werd afgewisseld door donkere wolken en het waaide flink.
Na een uurtje stevig doorstappen kwam Minika in de Kinkerstraat terecht; geen verbazingwekkend feit want ze bewaarde heel wat herinneringen aan die straat. Eerlijk gezegd maakten flarden van gebeurtenissen uit het verleden haar het leven nog steeds lastig.
In het eettentje waar ze al ontelbare keren eerder was geweest, bestelde ze een dubbele espresso en een Brownie. Alweer niks nieuws onder de zon Mini, zei ze tegen zichzelf. Terwijl ze bij het raam ging zitten, vervaagden de passerende mensen al snel in schaduwen die zich met vage gebaren door een lichte regen bewogen.
Haar gedachten gingen terug naar een niet eens zo ver verleden. Zonder dat ze het van plan was geweest, maakte ze een overzicht van de verschillende stadia in haar rouwproces. Niet dat de persoon om wie ze rouwde dood was, verre ván zelfs. Waarschijnlijk lag Maurits nu op het strand van Aruba, de plek waar hij altijd te vinden was om deze tijd van het jaar.
Tijd voor stadium één, mompelde ze. Dit was de periode waarin ze zeven kilo was afgevallen en belachelijk veel geld had besteed aan kleding, schoenen en andere nutteloze zaken die als troost moesten dienen. Heel even deden ze dit ook wel. Ze had veel gejankt in die tijd maar niemand had dit ooit gezien: discretie stond hoog in haar vaandel.
Tijdens haar weekendtrip naar Londen had ze de eerste nacht zowat drie kwartier en de tweede nacht zelfs meer dan een uur liggen huilen. Van haar espresso nippend, bedacht Minika zoveel mogelijk synoniemen voor huilen: wenen, schreien, jengelen, grienen, snikken, snotteren, bleiten (dit woord gebruikte haar Zeeuwse opa), kermen...
Na deze nachten besloot ze het over een andere boeg te gooien: streep eronder zetten, geen gebleit meer. Dat laatste lukte wonderwel; die streep werd daarentegen niet meer dan een bibberig lijntje.
Op Maups verjaardag (ze noemde hem altijd Maup, waar hij niet blij mee was) had ze een zwarte spijkerbroek van € 150,00 gekocht en zwarte laarzen van € 210,00. Hierna besloot ze voortaan zuiniger te gaan leven want ze maakte een vrije val richting rode cijfers. De broek en de laarzen oogstten veel bewondering en stonden symbool voor haar eerste schreden richting acceptatie van het verlies.
Ja, ze had het zelf uitgemaakt maar dat was niet voor niks! Maup zat gigantisch met zichzelf in de knoop en was op geen enkele manier in staat om een 'normale' relatie te onderhouden. Bijna een jaar geleden had Minika ingezien dat ze beter af was zonder hem. Toch had het nog maanden geduurd voor ze de moed had deze stap daadwerkelijk te zetten. "Toen je merkte dat het fout ging, had je aan de bel moeten trekken," zei Maup. Maar het feit dat hij zelf niks gemerkt had, zei haar genoeg. Ze vermoedde dat hij het wel lekker vond, zo zonder vriendin. Dat nam ze hem niet kwalijk trouwens.
Het volgende stadium kenmerkte zich door haar geklets tegen een foto van Maup. Onnozele dingen vertelde ze: over de nieuwe kinderen in de klas, zoals De Wezenloze Tweeling die geen woord Nederlands sprak en voortdurend met een slaperige blik voor zich uit zat te staren, De Huilbaby die in snikken uitbarste zodra hij z'n zin niet kreeg en Het Zeikfiguur dat voortdurend om zijn mama riep die als accountant werkte en baalde van haar onzelfstandige zoontje.
Minika brandde altijd een kaarsje naast de foto omdat ze wilde dat het goed bleef gaan met Maup. Zijn gezondheid was niet je dát en geestelijk was hij de laatste tijd ook geen toonbeeld van evenwicht geweest. Nou ja, zij evenmin.
Daarna volgde het stadium waarin Maup steeds meer in een dikke mist leek te verdwijnen. Soms kwam hij nog zeer zichtbaar uit die mist tevoorschijn, altijd onverwacht, maar daar kon ze wel mee omgaan. Ze dacht, hoopte, dat het einde van haar rouwproces in zicht was. Tot er iets gebeurde waardoor hij weer zeer duidelijk aanwezig werd in haar leven: ze ontving een mailtje waarin Maurits haar de hartelijke groeten deed. Dat had een slapeloze nacht tot gevolg gehad en een bezoek aan de Kinkerstraat terwijl ze eigenlijk had moeten werken.
Minika nam een laatste hap van haar Brownie. Ze zou rustig afwachten en pas weer met Maup in zee gaan wanneer hij schoon schip had gemaakt met de spoken uit zijn verleden.
Ze stond op en wandelde door de Kinkerstraat. Uit een voorbijrijdende auto klonk Say hello, wave goodbye van Soft Cell, een hit uit 1982. Het hele leven in vier woorden, dacht Minika, en wat een moeite kostte het om dit te accepteren, om te leren hiermee om te gaan.
Misschien zou De Wezenloze Tweeling enige vorm van reactie vertonen wanneer ze het drukste jongetje van de klas tussen hen in zou zetten tijdens het kringgesprek? En zou De Huilbaby zich wat volwassener gedragen wanneer ook de overblijfmoeder hem zou negeren tijdens zijn onredelijke huilbuien? Wat Het Zeikfiguur betreft, dat was gewoon een kwestie van tijd. Dat jochie met z'n twee tanden zat pas een week op school!
Wachtend op lijn zeven genoot ze van de oogverblindende kleuren van de herfst.
feedback van andere lezers- kapiteinsebbos
leuk verhaal :-)
hoe was de dvd, heb je nu tijd voor mij, my dear :-p
dikke knuffels,
xxxx
Mistaker: Dank! Die dvd duurt 3 uur joh, maar erg goed hoor!
Greta xxxx - muis
Ze zou rustig afwachten en pas weer met Maup in zee gaan wanner =< wanneer
Wat me aanspreekt in deze tekst zijn de namen voor de babies die je schrijft:) Vooral Het Zeikfiguur:)
Leest vlotjes wel. Gedachtegang is ook duidelijk.
Graag gelezen!
groetjes
Mistaker: Dank je Muis! Ik ga het foutje meteen verbeteren. En die namen...uit het leven gegrepen hoor!
Groet,
Greta - cehadebe
Voor een nieuw begin vind ik het prima, mooie sfeervolle beschrijving en overpeinzingen
Mistaker: Dank je Cehadebe, eigenlijk moet een mens altijd blijven schrijven maar ja, tijdgebrek en luiheid...
Groet,
Greta - figment
meer dan "goed" kan ik niet zeggen :). Geen wauw-stuk voor mij, maar tis goed geschreven.
klein typfoutje: "Eerlijk gezegd ... geburtenissen uit het verleden ..."
groetjes
Mistaker: Dank je Figment. Het typfoutje ga ik direct verbeteren. Het was lang geleden dat ik nog een verhaal had geschreven. Het is de bedoeling dat ik er nu mee doorga en met een beetje mazzel bezorg ik je dan een keer een wauw-gevoel. Ik doe mijn best, dat wil ik weleens meemaken!
Groet,
Greta - Wee
Móóie overpeinzingen, mooi slot. Voor mij uitstekend.
(Ergens in het midden: De broek en de laarzen oogstTen veel bewondering?)
x
Mistaker: Ga ik meteen verbeteren, kan ik het verhaal ook meteen herlezen want ik herinner me er zeer weinig van...
Bedankt voor je fijne reactie Wee.
Greta x
|
