Volg ons op facebook
|
< terug
Het is half twee 's nachts, en dit komt eruit: Elke keer weer...
Ik snap ze nog altijd niet. De wereld. Ik kan momenten hebben waarop ik gewoon van ze geniet, van de mensen, de gebeurtenissen, de kleine dingen. Dan is er warmte, weinig gevoel en veel lichaam (minder hoofd). Momenten dat er rust is. Of misschien is het meer een berusting.
En dan zijn er momenten waarop je begint na te denken. Waarop niets goed genoeg is, van een ander, van jezelf. Zo'n periode waarin je zoveel nadenkt dat je gewoon niets anders meer kan doen. Stel het je voor. Je loopt rond in een kleurloze wereld en jij bent een polychrome bom. Je spat naar buiten maar de kleuren die je uitstraalt zijn slechts een afleiding. Want vanbinnen woedt de donkerte. Ze zit in elke vezel van je lichaam als een langzaam verspreidend gif. En ondertussen voed jij de wereld met kleur. En maar voeden, en maar stralen. Aan iedereen die het hebben wil. En iedereen wil het hebben, geloof me. De wereld zit vol afnemers. De een al hebberiger dan de andere. Je geeft tot je niets meer kan geven. En dan sijpelt het donker naar buiten. Niet zo stralend, niet zo intens. Maar traag en moeizaam. Je lekt donker in een wereld waaraan je zonet kleur hebt gegeven. En die wereld heeft een hekel aan donkerte. Ze geniet zo hard van wat jij hebt gegeven dat ze het residu ervan niet moet hebben. Het is deels ook je eigen schuld. Wie verspilt er nu al zijn kleur zonder een beetje donkerte mee te geven?
Je bent alleen, als je kleur op is. En al die donkerte ben je genoodzaakt weer op te nemen. Ziek word je ervan, maar het moet. Je steekt ze weg, in gedachten, in herinneringen, in frustraties. Ze blijft continu aanwezig en ze overschaduwt al wat je doet. Al zien de mensen dit nooit. Zij zijn het licht dat de schaduw vanbinnen werpt. Verborgen.
Je komt ook lotgenoten tegen. Kleurrijke stralende mensen waarvan je weet dat het donker gauw zal intreden. Er zijn zeldzame gevallen bekend die altijd stralen. Ook als ze alleen zijn. Ik stel me dan de vraag: hoe lang nog?
Ondertussen bouw je een nieuwe voorraad kleur op die nog stralender zal schijnen als de vorige en niemand zal geweten hebben wat je daarvoor hebt moeten trotseren. Wat je daarvoor nog altijd moet trotseren. Elke keer weer. En elke keer harder.
feedback van andere lezers- Mistaker
Apart verhaal. Ware woorden, goed geschreven maar het raakt me niet echt.
Groet,
Greta
Maarten: Dank je mistaker! Maarten x - Victoria
hebberiger als de andere - dan de andere
En iedereen wil het hebben geloof me - komma na hebben
ik vind dat de woorden stralen, kleur en schijnen iets te vaak gebruikt worden.
en ik kan mij de achterliggende gedachte heel goed voorstellen. mensen gaan graag om met mensen die gelukkig, rijk, joviaal en tevreden zijn. heb je een dipje en gaat alles minder goed, dan zullen sommigen afhaken omdat ze willen dat je altijd straalt... zoiets... ongeveer
en wat je commentaar bij de fameuze figment betreft: ik walg van studenten die zuipen en gebruiken. dat is mijn goed recht, toch?
Maarten: Bedankt voor de fb. Het gebruik van stralen, kleur en schijnen gebruik ik opzettelijk zoveel... draagt bij tot het gevoel van de tekst. En 's nachts schrijf je soms rare dingen. Je interpretatie zit er wel op... ongeveer... :)
En natuurlijk is het je goed recht daarvan te walgen.
Zolang je maar niet veroordeelt, want dat gebeurt jammer genoeg veel te vaak.
Je kan een perfecte student zijn die nooit een druppel alcohol aanraakt en misschien is ??n jointje in de maand gebruikt en je bent public enemy number 1. Maar ik versta je gevoel...
Maarten x - figment
polychroom is een nieuw woord voor mij, een zalig woord eigenlijk.
Ik hou van je ideëen over het spelen met het concept kleur.
Af en toe zijn er sfeer-brekende zinnen vind ik, bv:
"En maar voeden, en maar stralen.", zou ik daar liever niet zien staan, misschien iets als "voeden, en stralen, aan iedereen die het wil". Op sommige andere plaatsen nog van van die probleempjes, maar over het algemeen heb ik er van genoten, zeker van het concept.
Maarten: Merci Figment. Maarten x - thomas
Zo pijnlijk negatief vind ik deze, maar misschien daarom ook zo mooi...
Vooral het stukje over mensen die altijd stralen ook als ze alleen zijn trof me. Want volgens mij zijn die er echt wel en blijven die ook stralen.
Maarten: Merci voor de mooie commentaar. Ze bestaan wel degelijk. Maarten x
|
