Volg ons op facebook
|
< terug
Wij laten jouw bladeren los
wat voorafging:
Diagnose K: http://www.writehistory.be/?p=verhalen_bewerk&id=2208
Kale herfst: http://www.writehistory.be/?p=verhalen_bewerk&id=2248
Ik probeer het niet te begrijpen: http://www.writehistory.be/?p=verhalen_bewerk&id=4747
Mijn broer zei na zijn beslissing om te willen sterven dat ik het 'boek' nu af kon maken.....
Vandaag doe ik een poging...:
Wij laten jouw bladeren los
Kamer 48. Tevens de laatste unit op de afdeling. Je bent vooraan op kamer 2 begonnen vol goede moed om weer te gaan strijden. Wie had kunnen bedenken dat dit nodig zou zijn, na jaren kankervrij weer een gevecht aan te moeten gaan? Dat je lichaam aangevallen werd door ontstekingen en je hierdoor zoveel verzwakte dat toen het eigenlijke gevecht begon, je kansen al verder afgenomen waren.
Dat je na de tien daagse chemo-kuur, in je herstelperiode, niet herstelde, maar dag naar dag stukje bij beetje meer inleverde, meer waardigheid verloor. Dat was cru. De operatie viel je zwaar en je besluit om jou niet meer naar de intensive care over te laten brengen, begrepen wij volkomen. Natuurlijk hadden de artsen nog wel middeltjes om je weer op te lappen, maar je besluit stond vast: Stoppen met de behandeling, handdoek in de ring. Je wilde niet eindigen aan de beademing en langzaamaan niet meer over eigen leven kunnen beslissen. Ik ga voor kwaliteit, niet voor kwantiteit. Sprak je
De beslissing viel zwaar, en je was boos dat ze geen euthanasie wilde gaan doen, je snakte bij wijze van spreke naar het spuitje, je wilde slapen, loslaten, en vroeg met veel emotie of wij je vooral wilden laten gaan. Loslaten. 'Gek hè dat je zo'n doodswens kunt hebben? zei je. Het verbaasde je, maar ik denk meer nog door de snelheid waarmee deze beslissing genomen werd. En de paniek in jouw gezicht maakte plaatst voor rust en je was zo blij dat het einde in zicht kwam.
Palliatieve sedatie zal jou uiteindelijk geven waar je naar op zoek bent, rust. Geen pijn meer, geen behandeling, alleen maar slapen. Je bent nog boos omdat het niet je eerste keus is maar stemde er mee in. Het moment dat alle behandeling gestopt werd en palliatieve sedatie toegediend werd, schreeuwde ik van binnen. Ik wist dat ik je stem zou missen. De woorden die je nog kon zeggen kwamen met horten en stoten naar buiten, maar we verstonden je nog. Soms maakte je grapjes die zo gevat waren dat je echt je verstand niet verloren had. Op het moment dat de eerste morfine hallucinatie verscheen en je dingen zag die er niet waren, wist ik dat ik de dag daarop een ander broertje zou zien. Je vrouw bleef slapen, het moet ondraaglijk zijn voor haar te weten dat je nooit meer thuis bij haar zal zijn.
Wanneer zeg je voor het laatst tegen iemand dat je van hem houdt?
Wanneer ik je kleine wereld van kamer 48 verlaat, weet ik dat ik morgen weer zal zeggen dat ik van je houdt, trots op je ben, en je ga missen. Zul je me morgen dan nóg kunnen horen? Ga je me antwoorden dat je ons ook gaat missen, maar dat je op bent en de strijd verloren hebt? Of ben je er morgen misschien niet meer? Langzaamaan zul je je bewustzijn gaan verliezen, ons beetje bij beetje verlaten en ons niet meer in jouw geest toelaten. We kunnen je dan wel aanraken, knuffelen zonder pijn. Zullen we dat dan maar doen?
Buiten is het herfst en in ons laten we jouw bladeren los. Verscheurt een storm ons van binnen met beelden die niet meer komen, en met herinneringen die juist weer gaan leven.
Heb ik alles tegen je gezegd, en heb je alles goed begrepen? Je bent niet bang en dat stelt ons gerust. Dagen eerder gaf je ons je excuses om het feit dat je het opgaf, en of we niet boos op je waren. Maar boos zijn we helemaal niet, verdrietig dat wel. En opgeven doe je ook niet, dit was een moedige beslissing, en niet over één dag ijs, zei je. Je deed er twaalf jaar over om op deze keuze te komen. Je leefde tien jaar in je extra tijd. Er was geen tijd meer om van iedereen afscheid te nemen. Je wilde geen attractie aan je bed. En dat respecteerden we. Al was het voor sommige familieleden en vrienden wrang dat ze de afgelopen periode door griep of verkoudheid jou niet op konden zoeken wegens infectiegevaar, dat het later helemaal niet meer kon. Ik gaf al hun groeten en wensen aan je over, sommige namen noemde je nog vanuit je zelf of die het al van je wisten. 'Er is geen tijd meer' moest ik hen als antwoord overbrengen en je sloot af met de volgende zin:
'Ik heb een goed leven gehad, een goed huwelijk, de liefde van mijn leven, en ik ga jullie allemaal zo missen.'
feedback van andere lezers- Emmeline
Knuffel... dat is het enige wat ik kan zeggen... Ook omdat het mij allemaal zo bekend in de oren klinkt...
Veel liefs!
Emmeline
aquaangel: dankje - dichtduvel
Aangrijpend mooi hoe je dat afscheid van een teerbeminde hier zo vol liefde met ons deelt, jij bent heel moedig aqua! Grtz, Jef
aquaangel: dank jef xxx - ivo
onbeschrijfelijk mooi aqua .. je pen kan perfect zetten wat je gevoel je geeft ... afscheid nemen doet pijn ..
aquaangel: dat deed het zeker, en nog xxxxxxxxxx - cehadebe
Alleen veel liefs, veel sterkte en alles wat je nog meer nodig hebt om dit met je familie te overleven
aquaangel: dank je xx - Mistaker
Tja wat kan ik hier nog aan toevoegen...
xxxx
aquaangel: de boom is inmiddels kaal en jij stuurde mij een pracht gedicht van Vasalis
er is een boom geveld
met lange groene takken
hij zuchtte ruisend als een kind
terwijl hij viel
nog vol van zomerwind
xxx - lief
Respect voor jou Angelique
ons deelgenoot te maken,
sterkte in komende dagen
liefsxxx
aquaangel: dank je lief xxx - tati
Veel sterkte in deze droevige periode! Mooi neergezet, het heeft mij geraakt, ik lees en voel je pijn. Sterkte.
aquaangel: bedankt tati
xx - muis
Een aangrijpend stuk, aquaangel. De zinnen die je aanhaalt die je broer gezegd heeft, grijpen naar de keel.
Een wijs mens, zeg ik dan.
groetjes en veel sterkte
aquaangel: dank je wel...3 weken geleden nu.. nog pijnlijk...xx
|
