|
< terug
*Clandestien* - 1. Rien na schooltijd
Ze ging weg, weg als ze was. De straat op. De deur kroop dankbaar in het slot. Dicht. Potdicht. Ze stapte als een vroege vrouw, in haar te wijde kleed verloren en glimlachte naar de pas gekapte buurvrouw. Een glimlach gaat nooit verloren, dacht ze twijfelend. De stroom van moeders en aanverwante kwam aarzelend op gang. De schoolpoort wist nog niet dat ze zou opengaan om kinderen met honger en verhalen op hun lippen te lossen richting thuis of wat daarvoor moest doorgaan. Zij wel. Haar kind zou warm zijn in haar armen. De hoek van de straat verkeerde bijna vertederd met haar versmalde heupen. Een dwaas verlangen bekeerde de pas verworven groeven op haar gezicht. Het was koud. Koud in de lente. Ver weg die weldadige februarizon van troost. Voorbij. Kering. Inkeer.
Daar stond haar dochter. Haar armpjes gingen open. Wees ontvankelijk, vrouw en laat je toch beroeren. Haar hoofd drong tot haar door. Pijn in haar polsen. Leed. Wat is eigenlijk ontvankelijkheid? En waar mondt het in uit? In je laten strelen tot tranens toe. Je overgeven aan handen die beminnen. Zoiets als langzaam sterven. In vrede. Weerloos. Nooit meer schendbaar.
De rauwe bevelen van overhaaste moeders overstemden het verhaal van Rien. Het verhaal van haar kind. Het verhaal van een ochtend in maart: over rekensommen en zo. Haar aandacht wandelde traag naar twee lieve meisjeswangen, en een eenvoudig werkelijk verhaal. Ze glimlachte haar angst voorbij. Een glimlach gaat nooit verloren… Rien lachte als een kind. Het schreeuwde in haar ogen, hels.
Daar was de deur alweer. De deur van haar eens zo bedeesd ontsloten huis. Weg al het verhaal. Rien had honger. Haar hand opende de deur. Waarom toch ging die deur zo eenvoudig open? Om de liefde Gods, waarom blijven deuren niet dicht? Roerloos. Voor eeuwig. Wat binnen is blijft binnen en jij mag buiten wonen. Op straat. Stappen. Ademen. Gewoon een beetje leven.
Rien trok haar jasje uit. Zonder hulp. Ze keek haar vragend aan en schopte zomaar haar afwezigheid omver. "Kom je, mama?" niet eens echt ongeduldig. Ze kwam. Ze kwam tot bewustzijn en hing het jasje zorgzaam aan de kapstok. Het jasje kwam tot hangen. Het vouwde zich gewillig naar zijn toestand, zoals alleen dingen dat kunnen doen. En mensen die gedwongen worden te aanvaarden. Wie honger heeft, moet geduldig aan tafel gaan zitten. Pas dan krijgt hij te eten. Als hij een moeder heeft die zorgen kan en wil.
Ze dekte snel de tafel. Ze aten samen, een verloren vrouw en een kind met razende honger.
feedback van andere lezers- commissarisV
regel18 en 19: een beetje teveel van het goede 'in godsnaam' 'Om de liefde Gods'. De rauwe bevelen van overhaaste moeders(met hondekoppen) schitterende beeldspraak!
vansion: dankje - ik ga misschien volgend jaar (na www.rdx.be) dit manuscript volledig herwerken. vind het te mager qua verhaal en te opgezwollen qua stijl. maar eerst wil ik bij de lezers mijn oortjes te luisteren leggen. - geertje
Mooi verhaal, naar mijn gevoel net niet te bombastisch !
klein foutje (ik kan me vergissen )
"De stroom van moeders en aanverwante kwam aarzelend op gang." Moet " aanverwante " niet aanverwanteN zijn ?
graag gelezen
geertje
vansion: heb hard getwijfeld maar denk dat het hier adjectivaal gebruik is ... zoek er nog eens naar
merci - drebddronefish
Je doet me nadenken, ontvankelijkheid of uit je eerder gelezen werk, de vertaling van het Griekse hoop "in alles gave", is dat in eerste plaats een toestand van de ratio? Als dat zo is, vind ik dat heel raar, maar valt het wel op zijn plaats in een evenwicht..
vansion: Denk dat het een wijze van zijn is ...? Alleszins in mijn beleving kwam het beginnend bewustzijn ervan op in een periode van afwezigheid (onvermogen?) ontvankelijk te zijn. Vreemd. Deze vrouw begint te beseffen dat het haar niet (meer) lukt. Voor haar het begin van verkering. - maridava
Het spijt mij Vansion, maar een dergelijke golf van woorden en indrukken is een beetje teveel voor mij.
vansion: Zo schreef ik 4 jaar geleden, Maridava. Zo was ik toen nog gebekt. 't Kan verkeren, hé.
Ik publiceer dit toch nog hier om feedback te sprokkelen... om later te beslissen of ik dat boek nog herwerk of het gewoon laat vergelen.
Tof dat je het vlakaf zegt. Moet je blijven doen.
|
