|
< terug
Een rondje geluk Dichte spoorbomen
Dichte spoorbomen
De spoorbomen net buiten Zutphen gaan dicht. We staan stil achter twee andere au-to's ter hoogte van de kassen. In de berm beweegt iets. Zeven paar ogen kijken naar die rare dieren op de weg. Slanke bruine lijfjes klimmen over elkaar heen, het is een bewegende massa met zeven gemaskerde koppen. Vlak naast de auto zit een groep bunzings. In ieder geval een ouder met een stel jongen. Moeder is doodnerveus, ze posteert haar lijf tussen haar kroost en de stilstaande auto's, waaruit steeds meer nieuwsgierige neuzen naar buiten steken. Opgewonden kinderen drukken hun neus-jes tegen der ruiten. Wij zuchten, de cameratas ligt in de bagagebak, we zijn op weg naar de Hoge Veluwe, onderweg verwachten we geen foto's te maken.
Moeder bunzing weerhoudt de jongen ervan tussen de auto's door over te steken, maar die kleintjes willen maar een ding, kijken naar die rare wezens in dat blik. Steeds weer komen gemaskerde kopjes boven moeder uit, steeds weer kronkelen lijfjes en staarten over en onder haar door om maar een blik op te vangen van die blikken dieren. Moeder doet het heel handig, ze houdt haar hele gezin op de zelfde plaats, terwijl de hoop haren krioelt en spartelt. De gezichtjes staan uiterst nieuwsgie-rig en stralen. Zoveel te zien. De trein dendert langs, even liggen alle zeven diertjes stil gedrukt in het gras. Dan gaan de spoorbomen open en de kopjes komen weer omhoog, Auto's gaan rijden, heel langzaam, niemand wil dit missen, of wil de diertjes laten schrikken en onder de auto krijgen. Volwassen- en kinderneuzen steken uit raampjes, zeven bunzingneuzen steken ruikend in de lucht om toch maar niets van deze bijzondere ontmoeting te missen. Moeder dwingt de jongen terug naar de sloot-kant, weg van die rijdende auto's, maar de maskerkopjes komen steeds weer om-hoog. De auto's rijden weg van de bunzingfamilie. De bunzingfamilie verwijdert zich van de auto's. Kinder- en bunzingoogjes krijgen niet genoeg van elkaar. Moeders proberen tevergeefs de nieuwsgierigheid van hun nageslacht op iets anders te rich-ten. De neuzen wijzen nog lang naar elkaar.
Wij zien die dag nog moeflons en edelherten, maar dat beeld van die nieuwsgierige aagjes laat elk ander beeld in het niets verzinken en laat me nooit meer los.
feedback van andere lezers
|
