Volg ons op facebook
|
< terug
De zee
Toen Stef naar haar keek, bloosde Inka.
De zonnebrand hielp haar de blos te verbergen en verborg haar rimpels nu de schaduw verdwenen was. Sarah en Simon liepen wat verder, mooie jiddische namen, vond ze zelf. Ze had zich altijd verbonden gevoelt met dat ontheemde volk, zelfs nu ze een thuisland hadden, was er de constante dreiging van de omliggende wereld. Net als bij haar.
Toen ze Stef had leren kennen op Margot's trouwfeest deed hij haar lachen met zijn slungelachtigheid, en toen ze even later zijn oprechtheid opmerkte wist ze dat ze zou wachten op het telefoontje. Det kwam inderdaad niet veel later. Hij vroeg haar toen of ze mee naar de zee wou, en de kinderen mochten ook mee. Nu lag hij naast haar op de geel met blauwe strandhanddoek. Een piramide bedekkend.Hij richtte zich op en vroeg;
"Heb je zin in een ijsje?"
"Ja" antwoordde ze bevestigend en zo vergezelde ze hem naar de ijscoman, die al uren onder zijn roze parasol stond te zweten. De zon scheen haar deze dagen, uitermate genegen.
Na het vertrek van haar ex-man, een bruut, had ze de hoop langzaam opgegeven om ooit nog iemand te leren kennen. Maar nu stond ze hier, wat ouder maar wijzer. en gelukkig niet te verbitterd. Dat deel van haar leven kon ze nu, hopelijk, eindelijk, afsluiten.
Ze keek achterom en zag Simon achter een bal hollen, kleine duivel dat hij was was hij verbazingwekkend blij geweest met de komst van Stef. Ze had het zich niet gerealiseerd, hoe hij een vaderfiguur miste. Hoe hij opleefde nu zij opleefde. Zijn blauwe ogen blonken in de zon. ze zag hem zijn pet opzij gooien.
"Simon!!! Simon, zet je pet op!" riep ze, maar in het gekrioel van het strand ging haar stem verloren tot ze plots Sarah zag. Die nam zijn pet en plaatste die terug op zijn hoofd. Pientere Sarah toch, ze was een godsgeschenk, dat kind. Altijd zorgzaam. Een beetje verlegen in het begin maar als je ze eenmaal leerde kennen een schat van een meisje. Ze liepen samen naar de zee en gingen voorzichtig, voetje voor voetje dieper. De geur van Jodium en de kiezeltjes onder hun voeten kriebelden hun neus en tenen. Ze giechelden en huppelden in de zee.
"Voorzichtig" riep ze nog, tot een stem achter haar klonk.
"Hier is je ijsje", het was Stef.
Ze likte er bedachtzaam aan, of dat dacht ze toch, want hoe ging dat eigenlijk, bedachtzaam likken aan ijsjes.
Ze schaamde zich soms een beetje over haar onwetendheid van etiquette.
"Nee, nee" zei ze in zichzelf, je moet je niet schamen. Net zoals ze die keer bij Dr Phil gezien had. Het werd tijd dat ze haar leven in eigen handen nam. Ze draaide zich om en nam met haar vrije hand Stef zijn vrije hand. Zo liepen ze samen, hand in hand, terug. Bij de strandstoel kustten ze voor het eerst, het voelde vaag vertrouwd. Zoals het hoorde te zijn.
Toen ze zich even later onttrok aan Stef zijn blik en naar de zee keek zag ze Simon en Sarah, nu waren ze toch wel héél ver aan het gaan. De hoge golven onttrokken hen aan het zicht.
"Hey, Sarah!" riep ze, maar het geluid van de zee overstemde haar.
"Ik ga wel" zei Stef en stond vlug op.
"Wacht, ik ga mee" zei ze, hij hielp haar recht.
Ze liepen samen naar de branding toen plots de kinderen uit het zicht verdwenen. Geschrokken keken ze in de richting waar ze laatst gezien waren. Liepen de golven in. Overal golven rondom haar, ze beukten tegen haar benen alsof ze haar wouden beletten verder te gaan.
"Daar is Simon" riep Stef plots en wees naar het strand, ze holden samen naar Simon zo snel ze konden en vroegen hem waar Sarah was.
HIj wees naar de zee.
"Daar mama, ze ging achter de bal aan, mama"
"Blijf bij Simon, Stef" zei ze terwijl ze in de zee stormde, die onverschrokken verder beukte, golf na golf. Langs alle kanten werd ze al snel omringd door het schuimende water. De zon scheen haar ogen tot kleine spleetjes. Ze trappelde verder en verder langs de kust maar geen teken van Sarah. Tot ze haar hoofd zag, dat ogenblikkelijk weer verdween, verzwolgen door de golven. Ze dook in die richting maar bovenkomend zag ze eerst niets. Ze dook in het water, slechts een gele stofwolk was daar te zien. Haar longen stonden op barstten en ze kwam boven, toen ze voor lucht hapte zag ze opeens Sarah haar bruine haar . Als zeewier dook het op uit een golf, het kwam dichter en opeens dook Sarah op!
"Dag mama!" en ze proestte het uit.
Inka nam Sarah geschokt in haar armen en klemde haar vast.
Ze zwegen samen, romdom hun walste het water, Inka keek omlaag naar haar dochter, Sarah omhoog naar haar moeder.
Langzaam bewogen Sarah's lippen en ze fluisterde;
"Mama, ik zie je graag"
feedback van andere lezers- tati
Naarmate ik verder las, wilde ik vlugger lezen door de spanning die groeide. Graag gelezen! :o)
stormvonk: Dank je, ben er best fier op.
groet
|
