Volg ons op facebook
|
< terug
Palliatie!
Ik luister naar Tom Waits die 'Lord I've been changed' bromt en bedenk dat ook ikzelf veranderd ben. Door jou. Ik ben voornamelijk door jou gevormd tot de Jorne die ik op dit moment ben. En ik blijf je daar voor altijd dankbaar voor, echt waar. Als ik terugkijk naar waar ik vandaan kom, naar het onbewuste, ronddolende, passieve en onverschillige hoopje mens dat slechts efficiënt was in zelfdestructie, zou ik dan te ver gaan als ik beweer dat je misschien wel mijn leven gered hebt? Je ziet, ik aanbid je.
En toch scheelt er iets. Dat weet jij net zo goed als ik. De melancholie die in kwadere tijden al in mij woedde is zelfs door jouw positieve inbreng niet verdwenen. Ik weet het wel beter dan vroeger te verbergen achter een brede glimlach en clowneske aanstellerij, zodat zelfs jij regelmatig in de illusie verkeert dat het goed gaat met me. Als er trouwens iets is waar jij een hekel aan hebt dan is het zielig gedrag. Dus verberg ik mijn miserie en trek me terug. Ik huil op papier.
De donkere tijd van het jaar zal er wel mee oorzaak van zijn, maar ik wil alleen zijn. Of bedoel ik met alleen zijn dat onze relatie hier en nu moet eindigen? Zou kunnen. Je hebt me zo dikwijls gezegd dat ik niemand nodig heb. Dat zal soms inderdaad zo zijn, vermoed ik, maar om nu echt als een kluizenaar te worden? Aan wie kan ik dan nog mijn theatrale kunstjes vertonen!
We zijn met de jaren altijd maar betere vrienden en slechtere geliefden geworden. Het kan zijn dat ik hiermee nog zou kunnen leven, maar het kwelt me als ik zie dat jij daarvan afziet. Je verdient beter na alles wat je voor me gedaan hebt. Je verdient veel meer aandacht, een warme partner die je liefkoost, die tijd voor je heeft, met simpele alledaagse attenties waartoe ik blijkbaar niet in staat ben.
Ik moet nog zoveel doen, begrijp je? Neen, je begrijpt het niet. We hebben dat thema veel besproken. Ik leef niet echt, ik leef in schijn, in droomwerkelijkheden waarin ik nog enorm veel moet presteren, nog boeken moet schrijven bijvoorbeeld. Daarom neem ik onze relatie, het werk in het fabriek, ons huisje waaraan nog zoveel werk te verrichten is, er maar noodgedwongen bij. Voor mij is het echte bestaan lezen, schrijven, nadenken, gesprekken in mijn hoofd die veel weg hebben van filosofie voor beginners. Ik besef echt wel dat het net andersom zou moeten zijn. Dat de dingen die ik er als het ware noodgedwongen bij neem het 'echte zijn' uitmaken, en dat waar ik zoveel waarde aan hecht, in feite luxe is, hobby's. Tot zover de theorie. In werkelijkheid voel ik me slecht als ik jou tekort doe, maar voel ik me zeker zo slecht als ik weinig tijd kan besteden aan mijn zogenaamde hobby's. Dat noemt men dan zeker egocentrisch gedrag! Of neen, sinds kort heeft men een andere stempel op mijn gedrag geploft: het syndroom van Asperger. Dat komt mij goed uit, heb ik een titel om me achter te verschuilen.
Dat ze me benoemen zoals ze willen. Het verandert niets. Ik vergeet bijna een eigenschap waarin ik altijd goede kwaliteiten heb gehad: vluchten. Ik snak naar een vlucht. Ik snak naar vergetelheid, geef mij een reden, een palliatief! Afrika, here I come! In mijn verbeelding help ik bevolking in Oeganda, of Soedan of eender waar. Bedelf Paskal, waarvan ik Planouder ben, onder kussen en geschenken. Ik fiets desnoods honderden kilometers doorheen oranje landschappen op zoek naar iets dat ikzelf niet kan plaatsen. Zo lang ik maar onderweg ben en aan de realiteit ontsnap, dan overleef ik wel. Met een beetje geluk is de harde werkelijkheid in die oorden zo pijnlijk dat mijn verwende ideeën wijken voor nuchterheid. Misschien dat ik dan niet meer wil ontsnappen aan jou terwijl jij nog wel mijn beste vriendin bent en altijd zal blijven. Je bent beter af zonder mij.
'I can't get no satisfaction' zong hij. Hij heeft alles geprobeerd, van farmaceutica tot narcotica, wijven en alcohol, en noem maar op, het hele zinloze gedoe. Nu is hij meer dan veertig jaar verder en zingt hij het nog steeds. Wanneer komt de steen tot stilstand, of blijft hij rollen? Rock en roll is vergeten. Noteren op mijn boodschappenlijstje: een mp3-speler, die ik dan kan meenemen naar de woestijn en rock en roll in het zand schrijven met stenen.
Je vraagt of ik meega naar bed. Het is laat en het is koud in bed alleen. Of ik je niet kom verwarmen? Zie je dan niet dat ik aan het werken ben? Ik moet nog boeken schrijven.
'Goedenacht,' fluister je en geeft me een nachtzoen. Je druipt af met gebogen hoofd. Verdorie, nu voel ik me opnieuw schuldig. In deze gemoedstoestand kan ik niet schrijven. Maar naar bed gaan doe ik niet, neen, waarschijnlijk uit wraak omdat je me gestoord hebt en met een schuldgevoel belast. De vraag waarom ik niet gewoon naast je ga liggen om je te omhelzen duikt op in mijn hoofd, maar het antwoord komt niet. Is het koppigheid?
Waarom hou je het zolang vol? Soms denk ik dat ik wacht tot jij vertrekt zodat mij geen schuld treft. Zodat ik me kan voeden met zieligheid en er dan stiekem van geniet vermits jij daar altijd al een hekel aan gehad hebt. En zelfs als ik zal toegeven dat mezelf alle schuld treft van het mislukken van onze relatie, zul jij me dat kwalijk nemen omdat ik dan meelijwekkend zou zijn. Maar ik meen het wel! Ik zou je nooit iets kunnen verwijten, want onder jouw hysterisch en chaotisch geharrewar schuilt een ongelooflijk goed en wijs vrouwmens. Misschien dat je rust vind wanneer ik door oranje kleuren ben opgeslokt, of vliegen verjaag van een stervend negerkindje, veraf van jouw zorgen, die ik met een grijns palliatief zou durven noemen, ware het niet dat dit nogmaals kleinzieligheid zou zijn.
De oplossing zou gewoon uit de lucht moeten komen vallen, paf, recht op mijn harde hoofd. Een prins voor jou bijvoorbeeld. Die gun ik je, al moet ik bekennen dat ik je zal missen, mijn beste vriendin. Ik hoop dat je nog eens afkomt voor een kopje koffie of liever nog voor een glaasje rode wijn. Daar zal ik dan tijd voor vrijmaken, het ongeboren boek wacht nog maar even. De angst overvalt me nu al wanneer ik fantaseer dat het boek af is en de satisfactie uitblijft. Wat dan? Nog een boek schrijven? Vijf, of tien boeken schrijven? Geef het op Jorne, je hebt niet eens talent genoeg! Ja, dat is zo. Ik kan maar beter naar bed gaan en je beminnen maar ik weet niet hoe. In Oeganda begint nu het droge seizoen.
Ik sluip naar bed, wetende dat een onrustige nacht op me wacht. Ik vlij me neer tegen je inmiddels opgewarmde lichaam, dat je in foetushouding onder zes dekens hebt gepropt. De doordrenkte papieren zakdoekjes, her en der verspreid, spreken voor zich. Ik overweeg om je rug te strelen. Zachtjes met een vinger slalommen rondom moedervlekken die ik blindelings weet te vinden. Neen, geen goed idee. Je had vorige week nog gezegd dat ik je alleen maar in mijn armen nam op veilige momenten. 'Is dat werkelijk zo?' vroeg ik aan ons beiden.
Je zal wel gelijk hebben. Ik heb een onbepaalde angst voor intimiteit. Bedreigend. Hopelijk zal het omhelzen van een onbekend negerkind minder eng zijn. Het zal ook wel stijfjes verlopen, zoals dat bij al mijn bewegingen het geval is - is het angst om in de weg te lopen, te storen? - maar het kind zal er niet van wakker liggen, dat weet ik tenminste zeker. Ik zal het gelukkig maken, voor heel even. Daar ben ik sterk in: iemand voor heel even blij maken. Het is schitterend wanneer ik je hoor schaterlachen. Het geeft me een bevredigend gevoel, alsof ik zelf verantwoordelijk ben voor jouw plezier. Ik geloof nog altijd dat niemand anders jou zo kan doen brullen als ik. Aan gevoel voor humor ontbreekt het me niet. Het is bijna net zo sterk ontwikkeld als mijn gevoel voor drama. Ik mis slechts een gevoel voor gevoel.
Ik lig nog maar enkele uren in slecht georchestreerde wentelingen - moest het heelal zo tollen dan zou er nergens plaats zijn voor bestaan (oh wat een vreugde!) - of jij staat al op. 'Ze is vies van me,' schiet het door mijn hoofd. Ik tol nog maar eens met mijn zware hoofd in het kussen. Ik zoek naar een reden om op te staan, maar vind er geen.
Een hele tijd later hoor ik de voordeur dichtslaan. Ik wacht tot je de auto start. Wanneer het geluid van de dieselmotor wegsterft, begeef ik me naar beneden. Een noemenswaardige reden tot bewustzijn heb ik nog altijd niet gevonden. Een reden om me te wassen, tanden poetsen en al die shit is er ook niet. Zelfs eten dient tot niets.
Nadat ik me aangekleed heb, haal ik de foto van Paskal uit de bureaulade. Hij staart me ernstig aan. Wanneer ze dagelijks moeten zwoegen voor een bestaan, worden kinderen jong volwassen. Op de achterkant van de foto staat in een moeilijk leesbaar handschrift: '2007 sc-135-12056 Paskal Ochwo'. Net als ikzelf heeft de jongen van Plan een nummer gekregen. Dat is gemakkelijk. Zijn geboortedatum is 1/1/1996. Alle kinderen uit Oeganda zijn geboren op één januari. Ook gemakkelijk.
Ik lach voorzichtig. Waar maak ik me toch druk om? Een relatie onderhouden? Een boek schrijven? Erkenning najagen? Belachelijk! Ik bedank Paskal. Daarna plak ik de foto duidelijk zichtbaar op de koelkast. Ik trek de voordeur achter me dicht. Ze valt in het slot. Geen weg meer terug. Ik stap op mijn koersfiets. Met pedalen klikvast de zon tegemoet. De wind zuigt tranen uit mijn ogen.
feedback van andere lezers- aquaangel
dit is prachtig dus op naar het vijfde en tiende boek
dit is niet palliatief geschreven, dit is prima, helemaal geweldig
zo lees ik ze graag, misschien omdat ik mezelf er zo af en toe, tussendoor, de kleine letters opslokken, doorheen de witregels, tegenkom
bedankt x
jbrouns: Bedankt voor zo'n geweldige fb. En dat je jezelf hier en daar tegenkomt is een opsteker voor mij. Is dat niet een beetje waar men naar streeft tijdens het schrijven? Groetjes. - ERWEE
Ferme column.
Ik kom zelfs U tegen, mijn beste jb
jbrouns: Bedankt, tja, natuurlijk komt ge mij tegen, ik ben mezelf ook tegen gekomen ;-) - SabineLuypaert
waaw, wat een warm indringend stuk, heeeeeel graag gelezen
(ben wel voor een witregelke links en rechts (shy))
hier ook een Waits fan zie --> http://www.youtube.com/watch?v=nErbfVRwjwU
jbrouns: Daag Sabineke, bedankt voor de warme reactie.
Et voil?, speciaal voor u een beetje wit :-p
|
