|
< terug
Einde der dagen/ Lof van rommel
Mijn ladder staat wankel. Ik heb hem zo stabiel mogelijk proberen zetten, maar het laatste exemplaar van Thorgal dat ooit gedrukt werd schuift vanonder de ladder weg. De strip schuift vanuit zijn binnenste over zijn eigen pagina's weg. Ik zal naar beneden moeten om de ladder opnieuw te plaatsen, maar eerst neem ik nog de dvd-box van 'Back to the future' mee. Het ligt voor me uit, achter de sporten van de ladder, geklemd tussen een paar rubberlaarzen en de ongeopende verpakking van een blender van het merk 'Moulinex'. Eventjes dreigt de ladder naar links weg te schuiven onder het gesjor aan de dvd-box, maar het harde plastiek glijdt gewillig uit de geplastificeerde omhelzing en ik zet de afdaling in. Eens beneden schrijd ik doelbewust op mijn geïmproviseerde hutje af. Mijn onderkomen op de gepolierde betonvloer is uit halfvergane harde plastiek opgetrokken. De vloer is beschilderd met een vuilrode vloerverf. Her en der zijn krakkemikkige bouwseltjes over de vloer verspreidt. Wij zijn de laatsten; de overgeblevenen. Er is nog geen telling gebeurd, maar we moeten met zo'n kleine honderd mensen zijn overgebleven.
Onze wereld is gereduceerd tot een kleine vierkante kilometer gladde beton. Overal om ons heen benemen bergen rommel ons het zicht op wat nog is in deze wereld. Het gaat nu al generaties zo en wij weten van niet beter meer. De ouderen spreken nog wel eens over vreemde dingen zoals een zon en een nog vreemder maan. Zij zouden stijgen en dalen en zoiets onvoorstelbaars creëren als dag en nacht. Maar wij jongeren geloven hen niet meer. Hoe zou dat nu kunnen; zo hoog de rommel reikt -zeker tienmaal hoger als onze vloer lang is - daar kun je niet kijken. Als er al een blauw uitspansel is, is dat zwart met lange repen grijs in en hier en daar felle witte schijnsels. Nee, de ouderen verzinnen maar wat. De jongeren vragen zich wel af hoe het nu eigenlijk verder moet. Wij vullen onze dagen door de bergen te verplaatsen. Ooit verplaatsten we die om een uitweg te vinden vertellen de ouderen. Nu zijn we voornamelijk bezig dingen te sorteren. We sorteren op voedzaamheid, nuttigheid en ontspanning. Al wat voor ons ligt wordt uitgefilterd en op de afvalbergen achter ons gegooid, nadat we er alle mogelijkheden uitgepuurd hebben. De bergen voor ons zijn dooraderd met kleine bergpasjes, net breed genoeg om met onze ladders te passeren. Ooit was er één ladder. Onze oervader had die met veel wilskracht bemachtigd, want hij had wel tweemaal de lengte van onze vloer moeten klimmen om hem te bereiken. Sindsdien had hij er met behulp van ladders en touwen wel meer gevonden. Hij is de stichter van onze gemeenschap, want anders waren wij eeuwig gedoemd tot de oppervlakte van onze vloer...
...wordt vervolgd...
feedback van andere lezers- ivo
een rommel van gedachten waaruit wel een eenheid spreekt, de zinloosheid van onze cultuur die het uitzichtloze van het bestaan bespiegeld van de mens die het Noorden kwijt is ..
mooi hoor
drebddronefish: En nog meer, zul je nog wel te lezen krijgen
dank je
groetjes - muis
Een knap stukje dat je doet nadenken over de afvalberg en het 'verdwijnen' van natuurverschijnselen.
Misschien wordt dit de toekomst? Dan moet ik bij het lezen van deze proza onvermijdelijk denken aan 1980 van (ben even naam kwijt) sorry.
Groetjes, k wacht op het vervolg
drebddronefish: Je bedoelt 1984 van George Orwell? Misschien wel ja. Ik weet het ook nog niet in deze fase, het wordt in ieder geval een stuk fantasy.
dank je
groetjes - jbrouns
Interessant en eigenaardig, ben benieuwd waar je ons naartoe brengt.
Grts.
drebddronefish: Thx, eigenlijk ben ik even zeer benieuwd waar ik ga belanden met mijn verhaal
groetjes
|
