Volg ons op facebook
|
< terug
in de bloemetjes
"Nee, ik hoef je rozen niet! Kan me niet schelen wat voor speciale soort het is. Mijn kamer staat al vol. Net als de kamers van mijn huisgenoten.Hou je rommel zelf."
Margot slaat de deur dicht.
In de gang stampt ze met haar voet op de grond.
"Dat is nou toch echt de meest opdringerige, meest ergerlijke vent die ik ooit tegenkwam. Ik walg er van."
Ze draait zich om. Ze hoort een vreemd gefrutsel.
"Wat nou weer?"
Op de grond voor haar voeten dwarrelen rozenblaadjes.
Margot zucht diep.
"Duwt die kemel die bos door onze brievenbus."
Ze bonst op de deur en schreeuwt:
"Schei er mee uit. Ik hoef je bloemen niet! Hoe dikwijls nog?"
"Het spijt mij. Wat wil je dan wel? Ik wil je alles geven. Eender wat, zeg maar."
"Rust. Laat mij verdomme gewoon met rust!"
"Wat heb ik je dan misdaan? Zie je dan niet dat ik van je hou?"
"Je weet wat ik er van denk. Je moet me met rust laten. Tussen ons wordt het nooit wat. Begrijp dat dan toch!"
"Ik snap dat het je overvalt. Het overrompelde mij aanvankelijk ook. Maar ik heb het aanvaard. Ik kies helemaal voor jou."
"Ik kies niet voor jou, hoor je? Je bent oud en in je bovenkamer zit het goed fout!"
"Mag een verliefde man dan niet enthousiast zijn?"
"Ga weg, ga weg, ga weg!"
"Ik hou van je, Margot."
"Dat is de allerlaatste keer dat ik afspreek met een vriend van mijn pa."
Margot stormt woedend de trap op.
De deur van haar buurmeisje zwaait open.
"Hij weer?"
"Yup."
"Bel dan toch de politie."
"Nee. Dat is ook maar gedoe. Hij wordt het wel eens een keer beu."
"Waren het bloemen?"
"Ja, rozen."
"Laat het mij weten als het weer tulpen zijn. Die heb ik nog niet."
"Zal ik doen. Maar aanvaard jij die dan in mijn plaats. Ik neem van die vent niks meer aan. Ik had meteen in het begin al alles moeten weigeren."
"Ach, in het begin kun je niet weten dat je met een halvegare te maken hebt. Het staat niet op hun gezicht te lezen."
"Toch typisch dat juist ik weer zo een doorgedraaid geval achter mij aan heb."
"Bekijk het zo: als het niks wordt met de studies beginnen we met zijn allen een bloemenwinkel."
"Van studies gesproken. Ik ga maar eens verder werken. Overmorgen test."
"Trek je er niet te veel van aan. Hij geeft het wel eens een keer op."
Margot zet zich aan haar bureau en slaat haar cursus open. Ze probeert zich te concentreren, maar dan hoort ze een tikkend geluid tegen haar raam.
"Wat vreet die bejaarde gek nu weer uit?"
Ze gooit haar raam open.
"Schei er mee uit, opdringerige zak! Ik zweer dat ik iets gooi."
Er is echter niemand te zien.
"Nou dat weer."
Op de stoep voor haar raam is met krijt geschreven. In dikke letters staat er:
"Margot, mooiste, liefste, schattigste, abnormaal sexy meisje, licht van mijn leven, ik hou van je. Maak mij de gelukkigste man ter wereld, trouw met mij. Voor jou wil ik mijn leven geven. Liefs, de jouwe voor altijd, Harry."
"Als hij nou eens echt zijn leven voor me gaf. Dat ware een oplossing."
Iemand klopt aan haar deur.
"Nooit eens een keer rust."
Ze doet open. Voor haar staan Freek en Niels.
"Heb je het al gezien?"
"Ja, ik heb het gezien."
"Als je wilt, pakken wij die kerel wel eens aan. Is zo gepiept."
"We slaan hem helemaal verrot. Dan laat hij het verder wel uit."
"Nee, laat maar."
"Serieus, één woord van jou en hij ziet sterretjes."
"Ik apprecieer jullie bezorgdheid, maar ik los het zelf wel op."
"O ja, er zat een pakje voor jou bij de post."
Margot zucht diep en scheurt het pakketje open.
"Van hem?"
"Van wie anders?"
"Wat is het?"
"Een teddybeer met hartjes."
"Hoe hou je zoiets vol?"
"De vraag is: waar laat ik al die rotzooi?"
Margot propt de beer terug in de doos.
"Niels, jij hebt een zus, niet?"
"Ja."
"Hier, met mijn complimenten."
Ze overhandigt hem het pakje.
"Het lijkt wel of iedereen beter wordt van de situatie, behalve jij. In mijn richting heb ik elk meisje al bloemen overhandigd. Mijn populariteit bereikt ongekende hoogten."
"Leuk voor je, Freek. Blij dat iemand er lol aan beleeft."
"Dus je weet het, één woord van jou en we lazeren die lastpost de Leie in."
"Ik zal het onthouden, dank je. Maar nu wil ik gewoon in alle rust studeren."
Ze doet de deur dicht.
"Lieve jongens. Nog geen sporen van een mid-life crisis.Nog niet."
Ze werpt zich terug op haar cursus. Voor de zekerheid zet ze haar gsm uit. Het blijft een tweetal uur rustig. Dan hoort ze de bel. Haar buurmeisje roept haar.
Ze daalt de trap af.
"Heb jij pizza besteld, Margot? Hij zegt dat het voor jou is."
"Nee, da's een misverstand, ik heb niks besteld."
"Jawel, hoor. We hebben van hier een bestelling ontvangen. De pizza is al betaald, jullie hoeven hem enkel aan te nemen."
"Geef eens hier."
Margot opent de doos.
"Dacht ik het niet."
"Van hem?"
"Uiteraard."
Het buurmeisje neemt de doos over. Op de pizza ligt een papiertje, er staat te lezen: "Een flinke studente als jij, behoort flink te eten. Er ligt extra pikante salami op en veel paprika. Een vurige pizza, voor een vurige jongedame. Laat het je smaken. In smachtende afwachting, je stoeikater, Harry."
"Wat doen we er mee?"
"Ik neem hem niet aan. Geef maar terug mee."
"Margot, kom aan. Die pizza ziet er heerlijk uit. Je kunt er net zo goed van profiteren. Je hebt last genoeg van die vent."
"Nee, ik neem niks aan. Neem jij hem dan."
"Mag ik?"
"Doe maar."
"Wil je een stuk?"
"Nee, ik zou er geen hap van binnen krijgen."
"Spijtig. Hij is echt overheerlijk."
"Nou, geniet er van."
"Heb je plannen voor vanavond? We kunnen iets gaan drinken. Dat verzet je zinnen."
"Da's lief van je, Wendy. Je hebt gelijk, ik ga mee."
Margot maakt zich klaar.
"Het mag een wonder heten dat ik mij nog mooi durf maken. Met al die zieke geesten op de wereld."
Om acht uur is ze uit stappen met Wendy, Freek en Niels.
"Freek, we zijn hooguit vier straten ver en er hebben je al vijf meisjes gegroet. Hoe verklaar je dat?"
"Komt door al die bloemen."
"Waarom deel jij geen bloemen uit, Niels?"
"In mijn richting zitten nauwelijks meisjes. Meestal zijn het dan nog potige dames die niet speciaal warm lopen van een ruiker bloemen."
"Zonde."
"Ach, mijn moeder is er ook blij mee. Ze heeft pa zelfs overtuigd om de veranda uit te breiden."
"Hier is een gezellig café. Zullen we?"
Het viertal gaat binnen en bestelt een rondje.
Het gesprek gaat over ditjes en datjes. Ze lachen flink wat af. Er volgt een tweede en een derde rondje. Opeens wordt Margot lijkbleek.
"Wat scheelt er? Je bent opeens zo stil?"
"Die man. Aan de bar. Met die banjo."
"Wat is er van?"
"Dat is hem."
Meteen na die woorden komt de man op hen af. Hij start een serenade. Hij zingt zo vals als een kat. De cafégangers vinden het hilarisch en moedigen hem aan. Margot duikt van schaamte haast onder tafel.
"Freek, pak jij hem vast, dan sla ik de ziel uit zijn lijf."
"Komt voor elkaar."
"Nee, jongens, laat zitten. Laat ons gewoon weggaan."
"Zeker?"
"Ja, kom. Negeer hem."
"Hij gaat echt te ver. Als jij de politie niet belt, doe ik het in jouw plaats."
"Lief van je Wendy."
Ze profiteren van het gejoel dat losbreekt na de serenade en glippen weg. Het viertal duikt een andere kroeg binnen.
"Denk je dat hij ons hier vindt?"
"Met hem weet je nooit."
"Heeft die vent niks beters te doen?"
"Hij is werkloos. Hij wil opnieuw gaan studeren. Voor maatschappelijk werker. Hij wil anderen helpen."
"Helpen? Die kerel heeft zelf hulp nodig. Dringend."
"Zeg mij er wat van."
"Weet je pa hier van?"
"Als ik nog maar de helft hiervan aan mijn pa vertel, vermoordt hij hem."
"Moeilijke situatie."
"Die bloemen, is dat eigen kweek denk je?"
"Freek, zwijg nou toch eens een keer over die bloemen."
"Sorry, sorry, ik zwijg al. Vertel jij dan wat."
"Zullen we nog een rondje bestellen?"
"Graag. Laten we het over wat anders hebben."
De rest van de avond verloopt rustig. Het viertal keert pas laat terug naar huis. Als ze aangekomen zijn op 100 meter van hun kot, verstijft Margot.
Voor hen zien ze Harry. Hij draagt een base-ball pet, een schreeuwerige slobbertrui en een veel te wijde broek. Met graffiti spuit hij op de muur: "Mijn lieve, kleine engel, voor mij ben jij de enige ware. Ik zal de eitjes zijn en de melk, jij de suiker en het meel. Samen zijn we de zoetste pannenkoekjes."
Als hij het viertal opmerkt, staakt hij zijn artistieke onderneming. Uit de verte roept hij:
"Wat vind je van mijn nieuwe out-fit? Een mens is zo jong als hij zich voelt!"
Margot breekt. Tranen lopen over haar wangen.
"Nu is hij te ver gegaan."
Niels en Freek schieten naar voren. Ze grijpen Harry vast en sleuren hem naar de rivier.
"Hey, pas maar op, stel pubers, ik ken karate!"
Ze gooien Harry het water in.
"Laat Margot voortaan met rust. Of je krijgt met ons te maken, gesnopen?"
"Ze moet je niet, ouwe vent. Val een ander lastig."
Harry komt bovengedreven.
"Margot, laat jij dit zo maar gebeuren? Is dat je dank voor mijn liefde? Rotwijf! Het is uit tussen ons! Gedaan! Schluss!"
"Hou je bek, seniele vent!"
Wendy slaat haar armen om Margot.
"Heb je hem gehoord? Ik denk dat hij het gesnapt heeft."
Het viertal wisselt de nacht voor hun respectieve kamers. Door het raam zien ze een drijfnatte Harry naar zijn auto strompelen.
"Shit, nou weet ik nog niet waar hij die bloemen haalde."
"Freek, zwijg over die bloemen."
"Vreselijk bedankt, jongens. Jullie zijn schatten."
Margot gaat slapen. Ze nestelt zich knus onder haar lakens en valt als een blok in slaap.
Anderhalf uur later knalt er een steen door haar raam. Er zit een papiertje omgewikkeld:
"Liefste schat, sorry van daar net. Ik meende niet wat ik zei. Jij zult altijd de zon in mijn leven zijn. Mag ik mij komen drogen in jouw warmte?"
Margot neemt heel kalm de steen in haar hand. Ze wandelt naar haar gebroken venster.
"Harry, lieve, waar zit je?"
Harry komt toegesneld.
"Schat, eindel.."
Eén welgemikte worp. Daarna niks meer.
"Slaap lekker, Harry."
Ze veegt de glasscherven bij elkaar en knipt het licht terug uit.
"Vreselijk vermoeiend, zo'n aanbidder."
Margot sluit haar ogen en valt meteen diep in slaap.
feedback van andere lezers- ivo
een leuk verhaal, ja dat wel .. en feitelijk zit het ook goed in elkaar .. welkom met je eersteling hier ..
pisatelj: dank u wel
|
