|
< terug
La Marolliëne (deel 2)
Mijn hoofd bonst, de pijnstiller werkt nog niet. Ik lig in mijn canapé en trek een dekentje over mij, totaal verward tracht ik de laatste uren te reconstrueren.
De notaris hield mijn hand vast toen ik bijkwam. Ik lag op de grond en mijn voeten rustten op een stoel. Madame toch, zei hij telkens weer. Met een schok realiseerde ik me terug wat er gebeurd was, een erfenis!
De notaris stelde voor nog even te wachten met het afhandelen van de zaak maar mijn nieuwsgierigheid haalde het boven mijn hoofdpijn.
Toen vertelde hij dat een zekere Edmond Beaucheron uit Aix-en-Provence de persoon was die me als zijn enige erfgename aangeduid had. Mr Beaucheron was onlangs overleden aan een hartaanval, hij was 78 geworden. Via een plaatselijke notaris werd contact opgenomen met de notaris in Brussel waar ik ontdaan en rillend zat te luisteren.
De formaliteiten die gepaard gingen met het aanvaarden van de erfenis zouden maar enkele dagen in beslag nemen en dan kon ik vrij beschikken over mijn nieuwe eigendom en het geld.
Opeens wou ik zo snel mogelijk weer naar huis, naar mijn vertrouwde omgeving, mijn voordeur openen en alles terugvinden zoals ik het daarnet achtergelaten had. De notaris zag mijn ontreddering en stelde voor dat de klerk me naar huis zou brengen. Vermoeid knikte ik, mijn stem klonk als van een vreemde in mijn oren toen ik de notaris dankte voor het begrip.
***
Ik moet in slaap gevallen zijn, het is schemerdonker als ik ontwaak, de straatlantaarns beginnen op te gloeien. Het is stil in mijn straat, niet in mijn hoofd. Langzaam kom ik recht en sla het dekentje om mijn schouders, alsof het zachte ervan me beter zou beschermen voor het onbekende dat me te wachten staat. Als ik me naar mijn keukentje begeef om wat water te drinken wankel ik even. Mijn gedachten draaien langzaam alsof ik er zelf niet bij ben, alles van op veilige afstand bekijk, als met de ogen van het kind, dat mijn goede doch zwijgzame ouders, niet ingelicht hebben over het bestaan van Edmond Beaucheron.
Met het glas water in de hand zak ik langzaam neer op de keukenstoel, een gevoel dat me bekruipt als koorts overspoelt me. Ik gloei terwijl koude rillingen mijn rug bespelen en mijn lippen zich branden aan het frisse water. De grote oude spiegel boven de schoorsteenmantel trekt mijn aandacht en aarzelend, steunend op de keukentafel kom ik recht en schuifel voetje voor voetje de paar meter die me van mijn nieuwe gezicht scheiden. Het oude heb ik bij de notaris achtergelaten toen hij me uit een grote bruine enveloppe een foto aanreikte.
feedback van andere lezers- muis
Wow, een goede beschrijving van het personage! De verwardheid druipt hier vanaf.
Ben benieuwd naar het vervolg!
Schrijven maar aan die keukentafel, mistral
groetjes
mistral: thx muisje! ik schrijf hier al zeer lang aan maar nu moet het maar eens een vaart nemen! tips altijd welkom!
veel liefs - ERWEE
't is prima, maar 1 regel: sommige lange zinnen best opdelen in meerdere
alzo krijgen bepaalde details de nadruk die ze verdienen
mistral: alweer zeer nuttige fb ERWEEke, ga dat direct is gaan oplossen zie! thx he maatje! - togu_hang
heel mooi neergezet mistral ... het boeit me
groetjes
mistral: ik hoop dat ik je verwachtingen zal kunnen blijven inlossen! - SabineLuypaert
ne mens zou van minder zennen kluts kwijt zijn he (mile)
mistral: amaai ni!
|
