Volg ons op facebook
|
< terug
een hard dilemma
Waar het hart van vol is, loopt de mond van over. En zijn mond loopt ervan over. Tot in detail ligt zijn plan op tafel, het is alleen nog wachten op het juiste moment.
Maar wat is het juiste moment?
Voor hem was dat moment al na de derde tia. Negen, binnen een zeer korte tijd zouden nog volgen met alle denkbare gevolgen als definitief feit.
Het hart is goed. Ja, dat klopt voor een man van middelbare leeftijd buitengewoon ritmisch en probleemloos. Het hart is waarschijnlijk het enige wat hem niet in de steek laat, terwijl het toch zo gebroken is, want als een emotionele vijftiger, brult hij om alles.
Zijn lichaam wat ongecontroleerd trilt of onbuigzaam is... nee dat wil hij niet meer zien.
Wat hij zien wil is de kleurenpracht van pillen, die hem dagelijks in een doosje toelachen en hem toefluisteren om de hele weekinhoud tot zich te nemen.
Maar de pillen staan in het bovenste aanrechtkastje. Buiten bereik. Geen voet die hem daar heen kan brengen. Zelfs geen rollator.
Het is frustrerend om één wens te hebben. Eentje maar. Maar wel eentje die onuitvoerbaar is, want hoewel er vele andere mogelijkheden tot zijn doel leiden, laten zijn ledematen het niet toe, en zijn vrouw... die wil en kan niet meewerken.
Dood wil hij. Vrede voor de kerst. Geen pijn meer. Geen luiers meer, zelfs de valpartijen meer, die hem als een hulpeloos behoefende man te kijk zetten voor de hele buurt, omdat zijn vrouw zijn gewicht gewoon niet kan tillen.
'Schat,' smeekt hij voor de zoveelste keer wanhopig, in het taaltje wat enkel zijn vrouw foutloos verstaat, 'Alsjeblieft. Als je van me houdt, dan laat je dit niet toe.'
Niet alleen hij heeft tranen in zijn ogen, ook zij. Ze is aan het einde van haar latijn. De wallen onder haar ogen verraden gebroken nachten en haar bleke gelaatskleur de chronische ellende die zo uitzichtloos lijkt.
'Wat moet ik nu?' huilt ze, tegen me, als ze met me mee loopt naar de hal, met de tussendeur open, omdat ze bang is dat haar man, zomaar uit de stoel valt.
'Hij wordt niet beter - Hij zit daar maar en valt soms zo om. Zijn handen werken niet meer. Zijn benen trillen... Ik moet zelfs zijn billen afvegen...'
Ik slik. Zoek naar woorden en moet inwendig bekennen dat ik geen antwoord heb, dat ik gewoon geen antwoord heb op de zo schreeuwende vraag om hulp.
Altijd heb ik zo'n grote mond gehad over euthenasie... maar nu?
God... geef die man, alsjeblieft een vredig kerst.
feedback van andere lezers- muis
Hey Yrsa,
Deze situatie heb ik afgelopen zomer ook meegemaakt. Euthanasie, kan het of kan het niet?
En wat als je er zelfs voor staat als vrouw? Moet je dat dan inwilligen of niet?
Het is nog een taboe onderwerp. Hoewel ik zeker ben dat, als lijden en weten dat je nooit meer gezond wordt, euthanasie een oplossing is.
Graag gelezen
groetjes
yrsa: Hi muis,
op euthanasie blijft ws altijd wel een taboe rusten. Ik was atlijd van mening dat het afbreken van een leven niet aan ons is, maar na de gebeurtenis van vandaag, moet ik die mening toch wel bijstellen.
als vrouw, lijkt het me nog gecompliceerder. Je houdt van zo'n man. hoopt op beterschap, en tegen beter weten in ook het uitstellen van het definitieve wat vast zit aan de dood.
Het blijft een moeilijk onderwerp, en zolang een persoon bij volle verstand zo'n beslissing maakt, dan denk ik dat het idd een hele goede oplossing is.
Thnxxx muis voor het lezen en de fb.
groetjes xx - ivo
Euthanasie is volgens mij een daad van menselijkheid als het uitzicht enkel vernietigend is, omdat het medisch handelen de mens pijnlijk laat uithollen tot hij uiteindelijk sterft.
Een palliatieve instelling, waar men eindigt met het medisch behandelen en men met respect de zieke mens begeleid tot zijn dood lijkt me dan ook een mooi alternatief om euthanasie niet als een 'afschrijfmiddel' te maken. Want het moet je maar overkomen dat men zegt, je bent ongeneeselijk ziek, hier je definitieve pil.
Het Palliatieve is dan een mooi alternatief.
yrsa: hey ivo,
euthanasie blijft een moeilijk punt waar uren over gepraat kan worden.
palliatieve zorg is idd een heel mooi alternatief, maar wanneer patient bij volle verstand herhaaldelijk blijft smeken om een overdosis pillen, waar hij zelf niet bij kan, omdat lopen niet meer gaat etc, dan wordt de verleiding om die pillen binnen handbereik te leggen natuurlijk groot. De pratijk leert dat het niet gebeurt, omdat vrouw in kwestie gevoelsmatig dat stukje verantwoording niet op zich wil en kan hebben + natuurlijk de hoop die tegen beter weten in aanwezig is.
Hoe je het ook wendt of keert... het blijft een zeer lastig thema als het je overkomt
thnxxx voor je fb ivo :-)
groetjes xx
|
