naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Liesje

door remy

Als een wollen deken op een verstikkend hete zomernacht, hing de depressie over ons rijtjeshuis in het dorp, toch was het drie dagen voor kerst. 'Het' werd niet uitgesproken, maar iedere oogopslag in mijn richting was doordrenkt met verwijt. Ik was me bewust van mijn handelen geweest of liever gezegd, mijn gebrek daar aan. Dagelijks verviel mijn gemoed in een hopeloze huilbui en ik werd door niemand getroost.
In het eerste jaar op de basisschool liep ik met gedachten rond die voor een volwassene nauwelijks zijn te verwerken, laat staan voor een kind van zes. Liesje was gisteren begraven en ik mocht niet mee, een buurvrouw was tijdens deze ceremonie mijn oppas en ook zij keek me vol minachting aan. Liever was ik begraven geweest, ja, liever was ik begraven geweest.
Ik zocht afleiding in de achtertuin, bij de twee roepduifjes in een te klein hok tegen de schuur. Niemand zou mij het ooit vergeven en ik mezelf al helemaal niet. Het liefst was ik nu van de aardbodem verdwenen, want voor de rest van mijn leven zou het leven tussen mij en mijn ouders tot een oppervlakkige verstandhouding zijn gedoemd. Mijn besluit stond dan ook vast. Ik zou weglopen van huis, zonder te weten waar ik terecht zou komen. In de keuken liet ik twee flessen met kraanwater vollopen en in een papieren zak stopte ik zes boterhammen met kaas. Op mijn tenen sloop ik de trap op om mijn kleine rode koffertje te vullen met wat kleding. De oppas had geen oog voor mij, ze vermeed elk contact door zich te verdiepen in een damesblad.
Snikkend liep ik het pad af en het bruggetje van de vijver over, waar vorige week mijn vader nog een foto had gemaakt van Liesje en mij in de sneeuw. Als een soort van laatste goede daad, verloste ik de duiven uit hun benarde huisvesting. Het fladderen van hun plotseling klapperende vleugels deed de oppas opschrikken, ze tikte driftig op het raam. Ik zette het op een lopen, vanuit de Mauritslaan richting de P.C. Hooftlaan, en niemand zou me kunnen tegenhouden. Waarom had ik deze weg genomen? Het was de route naar de Willem de Zwijgerschool, waar ik pas sinds kort mijn eerste schrijflessen met kroontjespen had gekregen van juf Anja. Ondoordacht had ik dit pad afgelopen, want nu stond ik voor de singel, de plek van het onbeschrijfelijke onheil. Het wak was nu met stro afgebakend en weer kwam het drama me voor de ogen.

Moeder had het nog zo nadrukkelijk gezegd;
'Pas goed op je zusje, Wim. En blijf uit de buurt van de singel.' Maar er liepen al kinderen op de singel en twee mannen waren zelfs al aan het schaatsen, het ijs kraakte van jewelste. Liesje wilde ook op het ijs en ik, ik ook. In een zucht was Liesje onder het ijs gegleden en ik stond tot mijn knieën in het water om haar te zoeken. Ik kon haar niet vinden, ik kon niet zwemmen en ik wist niet wat ik moest doen. Eerst dacht ik nog dat het een spelletje was, dat ze weer snel vanonder het ijs tevoorschijn zou komen, maar ik zag ze niet meer. Ik was naar juf Anja gelopen en haar uitgelegd wat er was gebeurd. Toen we terugkwamen hadden de schaatsers Liesje op de kant gelegd, maar het was al te laat.
En nu, nu stond ik met mijn koffertje voor de school en ik wist weer niet wat ik moest doen. Nico de fietsenmaker, had me zien staan en bij de school naar binnengebracht bij juf Anja. Ik kreeg warme chocolademelk en na een lange tijd werd ik opgehaald door mijn vader, de weg terug naar huis werd geen woord gezegd en mijn koffertje woog als dieplood.

feedback van andere lezers

• mistral
  intriest maar zo gevoelig mooi geschreven!
  remy: Beetje laat, maar toch hartstikke bedankt voor je reactie.
• Gaya
  Helemaal naar word ik van het gevoel dat je hier neergezet hebt.
  wat een emotie, wat een verdriet...
  Mag hopen dat het slechts een verhaaltje is wim.
  
  remy: Beetje laat K@, maar in ieder geval bedankt voor je reactie.
• stater
  kinderwanhoop prachtig en boeiend verwoord, Wim..!
  
  "ik werd niet getroost, door niemand" betekent in feite dat-ie door iedereen werd getroost.. en die zin lees ik voor mezelf dan ook als:
  
  "ik werd niet getroost, door wie dan ook"
  
  vriendelijke groet, Eli Stater
  
  remy: Heel erg bedankt voor je reactie, al is het een beetje laat.
• SabineLuypaert
  SLIK
  
  wat een aangrijpend stukje, zoveel verhalend op zo een korte afstand
  remy: Dank je Sabine, sorry voor de late reactie.