|
< terug
Siwa Egypte
Terwijl het ezeltje tergend traag het pad aftrippelt en wij in het gammele karretje heen en weer worden gegooid brandt de zon onze huid rood als kreeften.We zijn op weg naar het zoutmeer, meer dan tien kilometer ver kan men uitkijken over dit spektakel van de natuur, het wit van de zoutkristallen schittert in onze ogen.Deze reis naar de oase Siwa in Egypte zal voor altijd in ons geheugen gegrift staan als onvergetelijk, 300 lange kilometers moesten we afleggen eer we enig teken van leven konden waarnemen tussen de onvergetelijk mooie zandduinen.
Nergens een teken van leven te bespeuren rond het zoutmeer en toch heeft het zo'n enorme aantrekkingskracht in zich dat het bijna magisch lijkt allemaal.Het donkere jongetje komt ons cola aanbieden die gekoeld in een emmer gevuld met ongelijke stukken ijs, wel een geschenk uit de hemel lijkt.De ogen half gesloten door het felle licht laten we ons in een rieten zetel ploffen en genieten zonder een woord te wisselen, de angst bekruipt me dat we hier nooit meer wegraken, we nooit meer onze thuis zullen terugzien.
Temidden van het meer ligt er een zoetwaterbron, ongelooflijk en toch waar, een ware verfrissing in dit desolate landschap, broeken en hemdsmouwen worden opgerold en lachend zoeken we de koelte van het water op, de typische Egyptische geur hangt overal en voelt zo vertrouwd aan, sommige mensen begrijpen niet wat me zo boeit aan dit land, ik heb er mijn hart verloren, zoveel is zeker.
's Avonds bij het kampvuur doet de duisternis dienst als vertrouwenspersoon, nog nooit zag ik zo een sterrenpracht, ze lijken wel uit de hemel te gaan vallen, je waant je in een sprookje, nergens ter wereld is de duisternis zo intens als in de Egyptische woestijn, we zitten rond het vuur met personen van allerlei pluimage, er wordt van de hak op de tak gesprongen en zonder we er oog in hebben is het al diep in de nacht, ieder met zijn verhaal, het ene al wat mooier dan het andere. Op deze plaats zal ik zeker ooit nog terugkeren, ook al is dit werkelijk het einde van de beschaving, ik vind er de rust terug die ik me zo dierbaar is.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Met genoegen gelezen en waande me in Eypte.
roggemanj: fijn om je reactie te lezen..bedankt - lilKim
Zou zo willen vertrekken, heel aanlokkelijk.
Greetz
roggemanj: dank voor je spontane reactie - Vansion
'onze huid zo rood als kreeften' klopt niet. het is 'zo rood als waren we kreeften' of 'zo rood als die van kreeften'
dat 'teken van leven' wordt herhaald .
zonder dat we er 'erg' in hebben is de juiste uitdrukking - oog hebben moet met het voorzetsel 'voor'
Voor 'ik heb er mijn hart verloren' moet er een punt
hoop dat je het niet erg vindt. ik wil je niet corrigeren of terechtwijzen hoor. ik vind dat je zoveel inspiratie hebt dat je er zorgzaam mee moet omspringen. het is zo de moeite. en... dat kan ook rust geven.
héél mooi is dat je zegt : ik vind de rust 'terug'. je zinspeelt op herkenning. van iets dat komt en gaat.
roggemanj: laat maar zitten die correcties...het is me te doen om die dingen uit mijn lijf te schrijven, ik heb geen boodschap aan een correcte spelling, toch van harte bedankt voor je reactie, groetjes johan - geertje
mooi verhaal, rustgevend tijdens het lezen ervan.
de "taalfreak" in mij zou op de "foutjes " gaan wijzen, maar daar heb jij geen boodschap aan...
dus ik laat het zo en vind dat ook uitstekend (een overwinning op mezelf, dat NIET gaan verbeteren)
groetjes
geertje
roggemanj: je leert bij hihi, fijne reactie..bedankt
|
